Γιάννη, δεν γίνεται προκοπή αν ψοφήσει η κατσίκα του διπλανού, ας είναι και κοπρίτης

Κοντεύει τέσσερις. Μόλις έφυγε ο Γιάννης. Φίλος. Δικός. Από παλιά. Τον αγαπάω το Γιάννη. Και του χρωστάω. Ήταν εκεί. Στον πόνο και την ανάγκη. Και μ αρέσει να μην ξεχνώ το καλό. Προσπαθώ. Έχει σημασία ακόμα και στα μαύρα σκοτάδια να θυμάσαι το καλό.

Τηλεφωνηθήκαμε τις προάλλες επ'ευκαιρία της γιορτής και σήμερα κατά τις 10 μου ήρθε βίζιτα. Είχα καιρό να τον δω και πραγματικά χάρηκα πολύ. Η σύζυγος μου Κατερίνα επίσης, μια και είναι και δικός της παιδικός φίλος.

-Πως πάει η..δουλειά Γιάννη; (βιοτεχνία μεταποίησης - εγκατάστασης πλαισίων)
-Χάλια. Η ζήτηση έπεσε κατακόρυφα, τα δάνεια τρέχουν κάθε μήνα, απολύσαμε κόσμο. Θ αλλάξω αντικείμενο ίσως. Δε ξέρω.
-Τι πάθαμε με τον Jeffrey ρε Γιάννη ουφφφ.
-Αα όχι. Εγώ τον γουστάρω το Γιωργάκη...!!

Η καλή μου έσπευσε να γελάσει.
-Χαχαχα πως τα λες βρε Γιάννη!
-Όοοχι. Σοβαρά! Τον γουστάρω. Ο άνθρωπος επί τέλους βάζει μία τάξη.

Το βλέμμα μου συναντήθηκε στιγμιαία μ αυτό της Κατερίνας. Μας διαπέρασε ο φόβος : προσκυνημένος ο Γιάννης!!! Πριν συνεφέρουμε άρχισε να μας βομβαρδίζει. Πέρασαν από μπροστά μας το βήμα τα νέα το Mega ο Σκάι και ο Καψής μαζί με την Τρέμει. Οι μισθοί των ΔΕΚΟ, ο τραγικός ΟΣΕ, η διαφθορά πού κάποιος πρέπει να καταπολεμήσει, τα φαρμακεία και λοιπά κλειστά επαγγέλματα κλπ κλπ κλπ. Είχε και Χατζηνικολάου τώρα που το σκέφτομαι γιατί κάτι πήρε τ αυτί μου για βαρόνους των μεταφορών. Ατάκες αυτούσιες ξεσηκωμένες.

Μα πάνω απ όλους ο Γιάννης τα χε με την πληγή πού λέγεται Δημόσιος Υπάλληλος. Κοπρίτης. (Συνώνυμα πλέον). Συλλήβδην. Στρατιωτικοί, εφοριακοί, μπάτσοι, νοσοκόμες, δάσκαλοι. Αχταρμάς. Όλοι στον Καιάδα. 400 ευρώ και πολλά τους είναι.

-Βρε Γιάννη σοβαρέψου. Ελεύθερος επαγγελματίας, ψημένος στην αγορά, έξυπνος άνθρωπος. Δεν γίνεται προκοπή αν ψοφήσει η κατσίκα του διπλανού, ας είναι και κοπρίτης.
- Στον Καιάδα!! Επιμένει ο Γιάννης.
-Θα διδάξουν τα παιδιά σου αυτοί οι άνθρωποι Γιάννη. Θα σε φροντίσουν στην αρρώστια, θα σε φυλάξουν απ τον κλέφτη, θα ελέγξουν τον ανταγωνιστή σου.
-Είστε φανατικοί!!! ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΤΑ ΛΕΕΙ Ο ΠΑΓΚΑΛΟΣ!!!

Χαριστική βολή. Τραγωδία η βίζιτα.

Ο αποχαιρετισμός δεν ήταν ανάλογης θέρμης με την υποδοχή. Απομείναμε αποσβολωμένοι. Πού είναι ο Γιάννης μας; Τι του καναν; Μια πικρίλα στο στόμα κατέβαινε στο στήθος σα φαρρρρμάκι που λέει κι ο Λάκης. Απώλεια. Ναι αυτό ήταν. Η πικρή γεύση της απώλειας.

Παραπλανημένος από την αξιοθαύμαστη ολοκληρωτική μηχανή πληροφόρησης πού όλοι υφιστάμεθα; Πουλημένος; Βρήκε τρόπο να βυζάξει; (κάπου αναφέρθηκε ένα ΕΣΠΑ). Ενδόμυχα ελπίζαμε (!) το δεύτερο. Δεν είμαι σίγουρος γιατί.

Όπως και να χει αυτοί τον κέρδισαν κι εμείς τον χάσαμε. Μια μικρή νίκη του κακού ο Γιάννης.

Γιατί δεν είμαστε όλοι Γιάννηδες; Γιατί αντιδράσαμε με αγανάκτηση; Θα μπορούσαμε να'μαστε πιο συγκαταβατικοί. Στο κάτω κάτω ο Γιάννης ίσως μπορεί να μας συστήσει στους «κατάλληλους». Αφού δεν καταφέρνουν να μας λοβοτομήσουν ας μα αγοράσουν βρε αδερφέ! Τότε γιατί; Γιατί;

Μονολογούσα.

Το διαλέγουμε να'μαστε έτσι; Γεννηθήκαμε με το ελαττωματικό γονίδιο; Μήπως φταίνε οι γονείς μας που και ασυνείδητα, με παράδειγμα ζωής, μας εμφύσησαν αρχές, ήθος, σύστημα αξιών; Μήπως οι δάσκαλοί μας;

-Γιατί κάποιοι απλώς λένε όχι. Δεν το σηκώνουν. Εσωτερικά.

Διέκοψε το παραλήρημα μου η Κατερίνα, με τόνο κ βλέμμα : έτσι ήταν κι έτσι θα ναι είς τους αιώνες. Πάντα ακέραιη. Βράχος. Ο καθένας θα την ήθελε δίπλα του στην πρώτη γραμμή όταν σφίγγουν οι κώλοι. Αταλάντευτη. Μαχητής.

Και πιάσαμε να θυμόμαστε τα όχι. Τα όχι που έχουν σημασία. Τα όχι που χαράζονται στη μνήμη μας, για την αξία τους, και τη σημασία τους. Για το κόστος τους αλλά και τον τόκο τους. Τα όχι που δίνουν παράδειγμα. Τα μικρά και μεγάλα όχι της προσωπικής διαδρομής του καθενός. Θυμηθήκαμε δικά μας αλλά και δικών μας ανθρώπων. Φίλων γνωστών συγγενών που εκτιμούμε και υποληπτόμεθα. Πολλούς ακριβώς για τα όχι τους. Θυμηθήκαμε τον Τάσσο Παπαδόπουλο αλλά και τον Στρατή Πλωμαρίτη (που παραιτήθηκε λόγω διαφωνίας στον μαζικό εμβολιασμό και παρεμπιπτόντως δεν άκουσα για κανένα θιασώτη του εμβολιασμού απ αυτούς που μας μαλώνανε αυστηρά στα κανάλια να παραιτήθηκε μετά το φιάσκο)

Τον αγαπάω όμως τον Γιάννη. Τα παμε. Κι ας μην είπε όσα όχι θα πρεπε στη ζωή του. Θα τον μαλώνω, θα τον ενημερώνω και θα χω ένα μάτι πάνω του. Κι όταν έρθει η κλωτσιά στον χοντρό του κώλο και η σφαλιάρα στο ξερό του κεφάλι, όταν ίσως βουτήξει στα νερά και σκεφτεί να ρθει στην όχθη μου, δε θα τον βουλιάξω δε θα τον πνίξω. Θα του απλώσω το χέρι και θα σφάξω τον μόσχο. Και μαζί στη δουλειά από αύριο.

από το Θραξ Αναρμόδιος