Ένα βήμα από την Άννα

Η κυρία Διαμαντοπούλου αποφάσισε να επανιδρύσει τα πειραματικά σχολεία, με στόχο την προώθηση της αριστείας. Δεν θα μείνουμε στο γεγονός ότι τα σχολεία αυτά υπήρχαν στο παρελθόν και διαλύθηκαν από τις «προοδευτικές ιδέες» της δεκαετίας του ΄80. Θα αρκεστούμε στη διαπίστωση ότι κάτι επιτέλους κινείται στο χώρο της Παιδείας και θα επισημάνουμε ότι μένει ακόμη να γίνουν πολλά...

Η διαρκής ισοπέδωση των πάντων στο όνομα της Δημοκρατίας και της ισότητας προκάλεσε την απονεύρωση κάθε δημιουργικής προσπάθειας στο χώρο της εκπαίδευσης. Αντί το σύστημα να προσπαθήσει να βελτιωθεί, έχοντας ως πρότυπο κάτι καλύτερο από αυτό που χαρακτηρίζει τον μέσο όρο, διαλύσαμε τις πρωτοποριακές δομές, όπου αυτές υπήρχαν, και αρκεστήκαμε στην μετριότητα.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό και...τραγικό. Τα ελληνικά πανεπιστήμια που κάποτε ήταν σημείο αναφοράς στην Ευρώπη για τα άριστα αποτελέσματά τους, έφτασαν στο σημείο να μοιράζουν κουρελόχαρτα. Στην Ελλάδα των limit up και των limit down, στην Ελλάδα των κοινοτικών κονδυλίων, στην Ελλάδα των δανεικών, εθεωρείτο μέχρι πρόσφατα πολυτέλεια να επενδύσει κανείς στην Παιδεία, στο μέλλον των παιδιών μας.

Είναι ευτύχημα ότι η κυρία Διαμαντοπούλου αποφάσισε να αφήσει στην άκρη τους αφορισμούς του παρελθόντος και να διορθώσει ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματα των πρώτων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Να επανιδρύσει τα πειραματικά σχολεία, έτσι ώστε αυτά να αποτελούν λαμπρό φάρο της γνώσης και να ευνοούν την πρόοδο των παιδιών εκείνων που έχουν τις δυνατότητες να προσφέρουν μελλοντικά στην πατρίδα τους και την κοινωνία.

Είναι ένα βήμα. Ένα μόνο βήμα, ένα καλό δείγμα γραφής. Είναι αλήθεια, όμως, ότι από μόνο του αυτό δεν φτάνει. Χώρια που η πικρή εμπειρία του παρελθόντος έχει αποδείξει ότι ένας άλλος υπουργός μπορεί να έχει στο μέλλον μία διαφορετική άποψη επί του θέματος...

Είναι πολλά και πολλές φορές ειπωμένα όλα αυτά που πρέπει να γίνουν για να αλλάξουν τα πράγματα στο χώρο της Παιδείας. Είναι βέβαιο ότι κάθε αλλαγή δημιουργεί αντιδράσεις, καθώς θίγει τα συμφέροντα οργανωμένων ομάδων που χρόνια τώρα βολεύονται από τον αργό θάνατο των ελληνικών σχολείων και πανεπιστημίων. Η κυρία Γιαννάκου θα έχει πολλά να πει επί του θέματος...

Είναι όμως ανάγκη να προχωρήσουμε. Είναι ανάγκη να ξεριζώσουμε το άνθος του κακού από τον κήπο της Παιδείας, αν πραγματικά θέλουμε να οικοδομήσουμε μία άλλη Ελλάδα. Από πού να ξεκινήσουμε και που να καταλήξουμε. Από την επαναφορά της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, από τον τρόπο διοίκησης των πανεπιστημίων, από τη σύνδεση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την παραγωγή. Είναι εκατοντάδες τα θέματα με τα οποία πρέπει να καταπιαστεί η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση. Κι είναι αμφίβολο αν μία κυβέρνηση είναι τόσο ισχυρή από μόνη της ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει τόσες πολλές ισοπεδωτικές αντιλήψεις για την Παιδεία που έχουν ριζώσει τις τελευταίες δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία...

Θανάσης Μαυρίδης στο capital