Η απληστία πληρώνεται…

Την δεκαετία του ’90 ξεκίνησε στην Ιρλανδία το μεγάλο πάρτι των Τραπεζών και μέσα σε δέκα χρόνια οι Ιρλανδοί αγόραζαν το δεύτερο σπίτι τους, το δεύτερο αυτοκίνητο τους και, φυσικά, την ανανέωση των οικιακών εξοπλισμών τους.

Δουλειές υπήρχαν για όλους, το επίδομα ανεργίας έφθανε στα 1.400 ευρώ, ο κατασκευαστικός κλάδος της χώρας -των 4 εκατομμυρίων πολιτών - ήταν εξαπλάσιος της Βρετανίας των 60 εκατ. κατοίκων. Οι Τράπεζες μοίραζαν χρήμα και μάλιστα -εκ των υστέρων- αποδείχθηκε πως δύο χώρες -Βρετανία, Γερμανία- εμπλέκονται στα τοξικά χρέη 149 και 139 δισεκατομμύρια δολάρια αντίστοιχα…

Στο μεγάλο φαγοπότι των Τραπεζών, οι... μεγάλες αμερικανικές εταιρίες της ψηφιακής τεχνολογίας δεν έλεγαν «όχι», όπως όχι δεν έλεγαν οι πολιτικοί της χώρας κι οι υπόλοιποι ξένοι επενδυτές.

Κάποιες αρνητικές φωνές Ιρλανδών οικονομολόγων βυθίζονταν στη γενική κατακραυγή του δόγματος «όταν περνάμε καλά να το βουλώνουν όλοι».
Που διάολο πόνταραν οι πρωταγωνιστές της βόμβας του μεγάλου χρέους; Μα φυσικά στην απληστία των σύγχρονων ανθρώπων. Τώρα οι Ιρλανδοί ετοιμάζονται να διώξουν νύχτα τον δεξιό πρωθυπουργό τους (μοιάζει ή όχι ο Μπράιαν Κόουεν σαν μπακαλόγατος του 60..) αλλά… Δεν πρόκειται -λέω- να βγουν μαζικά στους δρόμους, να κάψουν Τράπεζες ή να καταστρέψουν βιτρίνες γιατί η Καθολική ηθική τους δεν επιτρέπει τέτοιες αντιδράσεις.

Θα ήθελα να σημειώσω για τους απανταχού θιασώτες του Άνταμ Σμιθ (εγώ θεωρώ ως μόνη «σταθερή αξία» τον προπάππου μου Καρλ Μαρξ) πως ο μεγάλος στοχαστής που όριζε το κέρδος ως κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού της Αγοράς, έγραφε στον Πλούτο των Εθνών «για τους περισσότερους πλούσιους η κυριότερη απόλαυση του πλούτου συνίσταται στην επίδειξή του, η οποία ποτέ δεν είναι αρκετή, παρεκτός αν διαθέτουν αναμφισβήτητες ενδείξεις πλούτου που κανείς άλλος δεν διαθέτει, εκτός από αυτούς».
Αν αυτό δεν είναι το ψυχογράφημα των κτηνών του κέρδους, τότε ποιο είναι…

Στην τρέχουσα λοιπόν πραγματικότητα -λυπάμαι που το λέω- αδιαφορώ πλήρως για την άθλια συνέχεια που «ετοιμάζουν» οι Αγορές κι οι Δανειστές, γιατί μ’ ενδιαφέρουν μόνο οι πρακτικές λύσεις της εξαφάνισης τους απ τον πλανήτη.

Όμως οργίστηκα απίστευτα με μια είδηση απ το Δουβλίνο και το συνοδευτικό βίντεο. Αρκετοί Ιρλανδοί -δηλαδή χιλιάδες- στο πλαίσιο της κοινωνικής τους «αναβάθμισης», αγόρασαν άλογα τα οποία χρησιμοποιούσαν για βόλτες κι επίδειξη (όπως οι Άγγλοι ευγενείς…).

Με την έλευση της κρίσης εγκατέλειψαν τα άλογα τους σε αγρούς έξω απ τις πόλεις, ενώ πολλοί τα άφησαν ελεύθερα να πεθάνουν από ασιτία κι αρρώστιες, σε μεγάλα πάρκα μέσα στις πόλεις… Τα πανέμορφα αυτά ζώα, λόγω της κρίσης, υποφέρουν και πεθαίνουν από τα δίποδα ζώα που τα εγκαταλείπουν.

Μετά θυμήθηκα μια κακία που είπε για τους Ιρλανδούς ένας κατακτητής τους, ο Γουλιέλμος της Οράγγης, στα τέλη του 17ου αιώνα «τι άθλιο νησί κι αυτό… δεν έχει βαθιά ποτάμια για να τους πνίξεις, ψηλά δέντρα για να τους κρεμάσεις, ούτε κατάλληλο χώμα για να τους θάψεις».

του Ηλία Κουτσούκου στο pressinaction