Περί εξεγέρσεων

Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες δημοσιεύσεις σε πολλά και αξιόλογα ιστολόγια ερμηνείες των αποτελεσμάτων των πρόσφατων εκλογών και ειδικότερα του φαινόμενου της πολύ μεγάλης αποχής.

Πολλοί μιλούν για πτώση της αξίας της ψήφου αφού δεν έχει κανένα πρακτικό αποτέλεσμα δεδομένου ότι το τι θα γίνει στη χώρα είναι προαποφασισμένο.

Μερικοί μιλούν για...

επερχόμενη εξέγερση ή επανάσταση. Μερικοί κατηγορούν τους πολίτες που απείχαν με απρεπείς χαρακτηρισμούς. Συμπληρωματικά θα ήθελα να προσθέσω κάποιες σκέψεις.

Το 30% περίπου που ψήφισε στις εκλογές αποτελείται από κομματικά μέλη και βολεμένους.
Ένα μεγάλο κομμάτι απ’ το υπόλοιπο 70% είναι αυτοί που περιμένουν τη σειρά τους για να βολευτούν αναμένοντας τη στιγμή που οι εκλεκτοί τους θα έρθουν στα πράγματα.
Ένα άλλο κομμάτι είναι πλήρως απολιτικοποιημένο (κυρίως νέοι).
Το υπόλοιπο είναι σκεπτόμενοι και πολιτικοποιημένοι πολίτες που δεν έχουν καμία ελπίδα ότι το σημερινό οικονομικοπολιτικό σύστημα θα μπορέσει να επιλύσει τα προβλήματα της χώρας.
Οι πολιτικοποιημένες κοινωνίες δεν φτάνουν σε αδιέξοδα σαν το σημερινό.

Είναι γνωστό ότι οι λαοί δεν κάνουν ούτε εξεγέρσεις ούτε επαναστάσεις. Οι οργανωμένες μειοψηφίες κινούνται και ο λαός τις περισσότερες φορές ακολουθεί άκριτα και χωρίς επίγνωση του τι πρόκειται να γίνει. Η οργή του λαού αν δεν εκφραστεί με δημοκρατικό τρόπο ενέχει πολλούς κινδύνους.
Πρόσφατα παραδείγματα μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τέτοιες εξεγέρσεις δεν είναι για το καλό των λαών και γρήγορα εκφυλίζονται. (επικράτηση του κόμματος Μπάαθ στο Ιράκ, ισλαμική επανάσταση στο Ιράν, πραξικόπημα των συνταγματαρχών στην Ελλάδα, πολυτεχνείο, «εξέγερση» του Δεκεμβρίου του ‘08 κτλ.). Επειδή έχουμε και την επέτειο του πολυτεχνείου καλό θα ήταν να υπενθυμίσουμε ότι οι ηγέτες της εξέγερσης όχι μόνο ανέλαβαν πόστα εξουσίας αλλά και πολλοί είναι σήμερα υπέρ του μνημονίου.

Για να γίνει εξέγερση ή επανάσταση πρέπει να συντρέχουν λόγοι όπως η ανελευθερία, ανυπαρξία δικαιακού συστήματος, φυλακίσεις αντικαθεστωτικών, λογοκρισία του τύπου, σχηματισμό ομάδων σε παρανομία και πολλοί άλλοι.

Στην Ελλάδα τίποτε απ’ αυτά δεν υπάρχει. Η αδυναμία της δικαιοσύνης να τιμωρήσει τους υπεύθυνους για το σημερινό μας χάλι οφείλεται στο νομικό πλαίσιο που έχουν δημιουργήσει οι κυβερνόντες και όχι στην άρνηση των δικαστών να εφαρμόσουν το νόμο.

Μερικοί αξιόλογοι ιστολόγοι τάσσονται υπέρ της αλλαγής του πολιτεύματος. Φυσικά και δεν εννοώ όσους επιθυμούν την επαναφορά της Βασιλείας ούτε σε όσους οραματίζονται φασιστικές και πραξικοπηματικές λύσεις. Η αλλαγή του πολιτεύματος από μόνη της δεν έχει κανένα εχέγγυο καλυτέρευσης της διακυβέρνησης της χώρας. Τα πολιτικά συστήματα εκφυλίζονται γρήγορα και η λύση για το πολιτικό πρόβλημα της χώρας με το υπάρχον ή με αλλαγμένο το πολιτειακό βρίσκεται στην πολιτικοποίηση των Ελλήνων και την ενεργή συμμετοχή τους στα κοινά και τον έλεγχο των διοικούντων.

Οι αλλαγές με προοπτική είναι η κατάργηση των αρχηγικών κομμάτων, ο εκδημοκρατισμός των κομμάτων, η συλλογικότητα στη λήψη των αποφάσεων εντός των κομμάτων και η σύνδεση των κομμάτων με τμήματα του λαού. Τα πολυσυλλεκτικά κόμματα ήταν και είναι η κακοδαιμονία του πολιτικού μας συστήματος. Ο σχηματισμός αυτοδύναμων μονοκομματικών κυβερνήσεων μειοψηφίας είναι επίσης η γάγγραινα της πολιτικής ζωής. Η σταθερότητα ή όχι μιας κυβέρνησης δεν έχει να κάνει με την μονοκομματική αυτοδυναμία αλλά με την όσο το δυνατό καλύτερη εκπροσώπηση των πολιτικών δυνάμεων στο κοινοβούλιο και το σχηματισμό κυβερνήσεων μεγάλων πλειοψηφιών και ευρύτερης κοινωνικής και λαϊκής αποδοχής. Φυσικά δεν εννοώ την πρόταση του Παπανδρέου για συναίνεση και συγκυβέρνηση. Αν θέλει συναίνεση και κυβέρνηση συνεργασίας ας πάει σε εκλογές.

Η σημερινή κατάσταση δεν είναι για διαχείριση αλλά για οραματική προοπτική που θα δώσει στους πολίτες αισιοδοξία και θέληση για να παλέψουν με στόχο και το ξεπέρασμα της κρίσης αλλά και την καλυτέρευσης της ζωής τους. Διακυβέρνηση στις παρούσες συνθήκες χωρίς λαϊκή υποστήριξη είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Οι ευθύνες των σημερινών πολιτικών δυνάμεων είναι μεγάλες και η αντικατάστασή τους από άλλα πολιτικά και κοινωνικά σχήματα είναι θέμα χρόνου.

Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα και την λύση θα δώσει η πλειοψηφία των πολιτών, τώρα ποια λύση και με ποιο τρόπο ο χρόνος θα δείξει.

γράφει ο Κλεισθένης στην Ιδεοπηγή