Να δεχθώ τις προβλέψεις οικονομικών υπουργών (διαβάστε δηλώσεις των ημερών αυτών) ότι στις αρχές του 2012 θα έχουμε αναστροφή της σημερινής οικονομικής κρίσης και σημάδια ανάκαμψης. Να δεχθώ ακόμη και τις διαβεβαιώσεις ότι τότε θα μελετηθεί και η αποκατάσταση των απωλειών εισοδήματος εργαζομένων και συνταξιούχων.
Βέβαια ο πειρασμός της καχυποψίας μου θυμίζει ότι πάντα σε περιόδους εκλογικών αναμετρήσεων, και ανασχηματισμών, έχουμε δηλώσεις «ηρωικής εξόδου» υπουργών (εγώ είχα σχέδια αλλά με φάγανε...). Όπως και δηλώσεις «συσπείρωσης» (ψηφίστε μας για να σας σώσουμε...).
Και να που θα συμβούν και τα δύο. Και ανασχηματισμός και δημοτικές εκλογές...
Αλλά για να δεχθώ ότι σε 16 άντε σε 20 μήνες θα έχουμε τα πρώτα σημάδια ευημερίας, θέλω απαντήσεις σε δύο βασικά ερωτήματα.
Το πρώτο ερώτημα έχει να... κάνει με την ανεργία. Μετράμε ήδη, κατά γενική ομολογία, περίπου 600.000 ανέργους. Το 2011 που θα είναι χρόνος βαθιάς κρίσης, οι άνεργοι (σύμφωνα με στοιχεία που δεν έχουν ανατραπεί) θα περάσουν το 1.000.000. Οι άνεργοι αυτοί χάνουν τη δουλειά τους γιατί κλείνουν οι επιχειρήσεις που δούλευαν (μεγάλες, μεσαίες, μικρές και καταστήματα) ή γιατί περιορίζεται ο κύκλος εργασιών και μειώνονται θέσεις εργασίας. Τι μπορεί να συμβεί λοιπόν στις αρχές του 2012 ώστε να βρει δουλειά, έστω και ένα μέρος από τους ανέργους;
Να προσληφθούν στο δημόσιο είναι λογικά αδύνατο. Ακόμη και με κάποιους κομματικούς που θα σπρωχτούν σε δουλειές τα νούμερα δεν ανατρέπονται. Να ανοίξουν νέες δουλειές με ίδρυση βιομηχανιών, βιοτεχνιών. τουριστικών συγκροτημάτων, κατασκευαστικών - οικοδομικών - τεχνικών εταιριών, ναυτιλιακών Ομίλων, εμπορικών αλυσίδων και παρόμοιων εργατοβόρων απασχολήσεων είναι κάτι περισσότερο από αδύνατον. Ας δούμε το γιατί.
Από το 2009 μέχρι σήμερα έχουν κλείσει πάνω από 30.000 μεσαίες, μικρές και ατομικές επιχειρήσεις. Στην Αθήνα κλείνουν από τις αρχές του χρόνου 300 βιοτεχνίες τον μήνα. Στην Βορ. Ελλάδα, στην Κεντρική Ελλάδα και στην Αττική, τα στοιχεία που έχουν ανακοινωθεί μιλούν για κλείσιμο άλλων 10.000 επιχειρήσεων τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2011. Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι οι επιχειρήσεις αυτές θα ανοίξουν ξανά το 2012;
Αλλά ας περάσουμε στον χώρο της μεγάλης βιομηχανίας και των μεγάλου κεφαλαίου που μόνο τα αριστερά κόμματα τους ξέρουν... Για όλους τους άλλους και κυρίως για τις Τράπεζες είναι ο μεγάλος βραχνάς και οι πελάτες «φαντάσματα». Ρωτήστε λοιπόν τις Τράπεζες να σας πουν για την τεράστια νέα γενιά των προβληματικών επιχειρήσεων. Ζητήστε τους να σας πληροφορήσουν πόσοι από τους «βιομήχανους και τους κεφαλαιούχους» που ονειρεύονται οι αριστεροί και το ΠΑΜΕ πληρώνουν τις δόσεις των δανείων και πόσοι στέκονται στην τεράστια ουρά για την αναθεώρηση των χρεών τους. Ψάξτε να δείτε πόσοι από τους «μεγαλοβιομήχανους» της χώρας πωλούν σε τιμές κόστους μέρος από τις δραστηριότητές τους και πόσοι πωλούν περιουσιακά τους στοιχεία σε τιμές ευκαιρίας. Ρωτήστε να μάθετε ποιοι κατάφεραν να φέρουν «ίσα βάρκα ίσα νερά» τις πρώην βιομηχανίες τους (σήμερα αγνώριστα επιχειρηματικά σχήματα) μεταναστεύοντας στην Βουλγαρία, την Αλβανία και την Τουρκία. Ψάξτε να δείτε πως οι Τράπεζες θέλουν να απαλλαγούν από όλους αυτούς.
Αυτοί θα μας σώσουν το 2012; Θα μου πείτε όχι αυτοί αλλά νέοι επενδυτές. Νέοι κεφαλαιούχοι. Οι οποίοι πιστεύετε ότι θα έλθουν στον «επενδυτικό παράδεισο» της Ελλάδας με φορολογικούς συντελεστές 40% συν τα φακελάκια στις κρατικές υπηρεσίες; Συν τις υποχρεωτικές «χορηγίες» σε κόμματα και βουλευτές;
Επειδή όμως δεν υπάρχουν ηλίθιοι κεφαλαιούχοι αυτοί οι πιθανοί «επενδυτές» θα είναι και οι ίδιοι λαμόγια, μεσάζοντες και κρατικοδίαιτοι. Αυτοί θα μας σώσουν;
Οφείλω εδώ να εξαιρέσω (προς το παρόν) τον τομέα της ενέργειας και κυρίως του ηλεκτρισμού όπου το επιχειρηματικό παιχνίδι μόλις ανοίγει και εκεί πρόκειται να προηγηθεί μεγάλη σφαγή... Και αφού σφαχτούν επιχειρηματίες, πολιτικοί και συντεχνίες τότε μόνο θα δούμε τους κανόνες του παιχνιδιού... Εκεί υπάρχει ενδιαφέρον αλλά και πάλι όχι για εργαζόμενους.
Ο χώρος αυτός δεν είναι ούτε θα γίνει εργατοβόρος.
Στο δεύτερο ερώτημα τώρα. Τα Χριστούγεννα του 2010 και του 2011 θα λείψουν από την αγορά το Δώρο Χριστουγέννων των δημοσίων υπαλλήλων, των συνταξιούχων, αλλά και των 50-60.000 σημερινών εργαζομένων στο δημόσιο που φεύγουν εσπευσμένα στην σύνταξη.
Πως θα δουλέψει η αγορά που τα τελευταία χρόνια στηριζόταν μόνο στον 13ο μισθό; Κυρίως δε τα Χριστούγεννα του 2011 που θα έχουμε και τις νέες φουρνιές ανέργων; Άρα πως θα αποφύγουμε κλεισίματα επιχειρήσεων το 2012 που προβλέπουμε ανάκαμψη;
Είναι συνεπώς αδύνατο χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης (παράλληλα με την κρίση), χωρίς ρεαλιστική πολιτική βούληση (ανύπαρκτη σήμερα από κυβέρνηση και διεκδικητές της εξουσίας) και χωρίς αναβάθμιση της ανταγωνιστικότητας μας, να βγούμε από την οικονομική ύφεση τα επόμενα 10 χρόνια τουλάχιστον.
Το μόνο εφικτό είναι να κάνουμε όλη την Ελλάδα Μύκονο και να ντυθούμε συμπαθέστατα γκαρσόνια...
Εύχομαι να διαψευστώ.
του Γιώργου Κράλογλου στο capital
Αναρτήσεις
0 μας είπαν την γνώμη τους, εσύ;:
Δημοσίευση σχολίου