Περίσσευμα σοφίας και καρδιάς...

Κάθε φορά που κάποιος κυβερνητικός βγαίνει να διαψεύσει μια φήμη ή να διαφημίσει τα αποτελέσματα της ασφυκτικής περιοριστικής πολιτικής, ένα είναι σίγουρο: ότι προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία. Δεν είναι μόνο ότι διαψεύδει τα μαύρα σενάρια μια κυβέρνηση η οποία έβαλε τη χώρα στην εποπτεία του ΔΝΤ ενώ προηγουμένως... διέψευδε αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο. Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι ότι η κοινωνία ξέρει. Όχι μόνο επειδή είναι καλά πληροφορημένη, αλλά κι επειδή ζει την αλήθεια.

Και για όσους θεωρούν πως μπορούν ακόμη να πορεύονται με μισόλογα, αρκούν όσα ο κόσμος δηλώνει στις έρευνες. Πιο πρόσφατο το Ευρωβαρόμετρο του Μαΐου:

● Το 93,7% των Ελλήνων δηλώνει φτωχότερο (ποσοστό Ε.Ε. 74,7%).

● Το 43,9% των ερωτηθέντων δύσκολα φέρνει βόλτα τα έξοδα του νοικοκυριού (ποσοστό Ε.Ε. 15,1%).

● Το 28,8% των Ελλήνων την τελευταία χρονιά κάποια στιγμή δεν είχε χρήματα για πάγιους λογαριασμούς, τρόφιμα ή άλλα αγαθά (ποσοστό Ε.Ε. 16,9%).

Όμως η πραγματικότητα δεν... συντίθεται μόνο από γεγονότα. Η εικόνα μιας κοινωνίας για τον εαυτό και την προοπτική της είναι ίσως πολύ σημαντικότερη από την όποια στιγμιαία αποτύπωση της πραγματικότητας. Και πάλι το Ευρωβαρόμετρο είναι ενδεικτικό:

● Οι Έλληνες (69,3%) είναι τόσο απαισιόδοξοι όσο και οι πενόμενοι Ρουμάνοι (73,2%) για την οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών τους το επόμενο δωδεκάμηνο (ποσοστό Ε.Ε. 28,4%!).

● Οι μισοί Έλληνες (51%) θεωρούν ότι θα πάρουν μικρότερη σύνταξη απ’ αυτή που περίμεναν. Για τους άλλους Ευρωπαίους το ανάλογο ποσοστό είναι περίπου το μισό (27,1%).

● Οι Έλληνες (28,3) είναι το ίδιο απαισιόδοξοι με τους Ρουμάνους (30,2%) και τους Λετονούς (28,8%), δύο άλλες χώρες υπό την... προστατευτική ομπρέλα του ΔΝΤ, θεωρώντας ότι στα γεράματά τους δεν θα μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς. Για τους άλλους Ευρωπαίους το ανάλογο ποσοστό είναι περίπου το μισό (14,6%).

● Οι Έλληνες (30,2%) είναι πολύ πιο φοβισμένοι από τους άλλους Ευρωπαίους (17%) για το ενδεχόμενο τους επόμενους δώδεκα μήνες να μην μπορούν να πληρώσουν έγκαιρα το ενοίκιο του σπιτιού τους ή κάποιο δάνειο.

● Οι εργαζόμενοι Έλληνες φοβούνται πολύ περισσότερο (34,9%) από τον μέσο όρο των Ευρωπαίων εργαζομένων (18%) για το αν θα έχουν τη δουλειά τους και τους επόμενους 12 μήνες. Ακόμη περισσότερο (73% έναντι 49% στην Ε.Ε.!) πιστεύουν ότι είναι «απίθανο ή μάλλον απίθανο» να βρουν άλλη δουλειά αν απολυθούν.

Έχουν μάτια και βλέπουν

Τι μας λένε αυτά τα στοιχεία; Ότι η κοινωνία θεωρεί πως οι όποιες διαψεύσεις για το μέλλον της κινούνται στο όριο του ψεύδους. Άλλωστε δεν είναι ανόητη:

● Βλέπει τους μεγαλοδημοσιογράφους να της μιλούν συγκαλυμμένα για την «κρίσιμη στιγμή» χωρίς να αποτολμούν να την προσδιορίσουν.

● Βλέπει ότι η αγωνία της υπάρχει μόνον ως στατιστικό δείγμα μετρήσεων και όχι ως αγωνία αυτών που είτε κυβερνούν είτε φιλοδοξούν να την κυβερνήσουν.

● Αντιλαμβάνεται ότι οι περισσότεροι απ’ τους πολιτικούς εκπροσώπους της, διαπιστώνοντας τη συσσώρευση «μιας εκρηκτικής μάζας», συνέχονται μόνον από την αγωνία της δικής τους επιβίωσης.

● Ξέρει ότι ο φόβος της κοινωνικής οργής δεν κινητοποιεί μεγάλα πολιτικά σχέδια, αλλά την έγνοια του πολιτικού προσωπικού, υποταγμένο ή παραζαλισμένο καθώς είναι, να σώσει το δικό του τομάρι.

● Βλέπει την κυβέρνηση να υλοποιεί με υπερβάλλοντα ζήλο όχι μόνο τις απαιτήσεις, αλλά και τις επιθυμίες της τρόικας. Τη βλέπει να παραιτείται από κάθε κυριαρχικό δικαίωμα, αλλά και από κάθε δικαίωμα αυτοάμυνας της χώρας έναντι των πιστωτών της.

● Παρατηρεί τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να υψώνουν φωνή για την τιμή των όπλων και ύστερα να λουφάζουν σαν τα κουνέλια στην κομματική πειθαρχία.

● Βλέπει την ίδια ώρα τον Σαμαρά να ψάχνει, υποτίθεται, το «μείγμα πολιτικής» που θα ισορροπήσει τη διαγραφόμενη κοινωνική κατάρρευση. Και ξέρει ότι τη δουλεύει ψιλό γαζί.

● Και από δίπλα την Ντόρα να πιάνει στασίδι για να γίνει συνεταιράκι του ΔΝΤ αν η παρούσα κυβέρνηση κλατάρει.

● Και τον ΛΑΟΣ, που υπερθεμάτισε καλώντας την κυβέρνηση να σκλαβώσει τη χώρα, να έρχεται τώρα να το παίξει ακόμη μια φορά υπερασπιστής του λαού. Χωρίς όμως πια να μπορεί να κοροϊδέψει κανέναν.

Ίσως σήμερα κάποιοι διαβάσουν ότι οι ανανεωτικοί που έφυγαν από τον ΣΥΝ ετοιμάζουν κόμμα. Και κάνουν μάλιστα εκδηλώσεις με διανοούμενους που λένε πως «δεν μπορεί να υπάρξει Αριστερά σε εθνικό επίπεδο». Καλύτερα ίσως να φτιάξουν τα γραφεία τους στις Βρυξέλλες. Άλλωστε η Κουμουνδούρου έχει πολλούς μετανάστες – και πολύ νέφος...

Και μένουν κάτι λίγοι να προειδοποιούν. Απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ κι απ’ το ΚΚΕ, αλλά κι από την άλλη Αριστερά, που δεν αξιώνεται καμιά δημοσιότητα.

Τη Δευτέρα, για παράδειγμα, η Παπαρήγα παρουσίασε τους υποψήφιους περιφερειάρχες του ΚΚΕ. Είπε, μέσα σ’ όλα τ’ άλλα, τα πολιτικά, ότι:

«Οι εκλογές θα γίνουν σε μια περίοδο που θα οξυνθούν αφάνταστα τα λαϊκά προβλήματα, ενώ μεγάλο μέρος του λαού δεν θα μπορεί να πληρώσει τα χρέη του, τα έξοδα για τις σπουδές των παιδιών, δεν θα μπορεί να εξοφλήσει λογαριασμούς της ΔΕΗ, ΟΤΕ, δεν θα μπορεί να γεμίσει το καλάθι του με τα βασικά προϊόντα διατροφής».

Ε, και λοιπόν; Ποιος την άκουσε; Ποιος άκουγε τον Λαφαζάνη, που πολύ καιρό πριν απ’ την κρίση την έβλεπε να έρχεται και το φώναζε; Αλυσοδεμένη, σου ’λεγε, θα βρεθεί η χώρα στο σκλαβοπάζαρο των αγορών. Και να που βρέθηκε.

Και τώρα; Ας ελπίσουμε ότι η κοινωνία, η οποία ξέρει ήδη τι είναι αυτό που της συμβαίνει, θα σταθεί στο ύψος της. Αφού κατηγορήθηκε ως συλλήβδην διεφθαρμένη, τεμπέλα, ένοχη, αφού πάλι της φορτώθηκε όλο το βάρος των εγκλημάτων δεκαετιών, καλείται να απαντήσει. Καλείται ν’ αποδείξει ότι έχει περίσσευμα σε καρδιά και σοφία. Ώστε να δώσει τις απαντήσεις που χρωστά στον ίδιο τον εαυτό της.

Άλλωστε έχει να υπερασπιστεί όχι μόνο μισθούς και συντάξεις, αλλά πολύ περισσότερα...
Του Σταύρου Χριστακόπουλου στο Ποντίκι