Κατάντια…

Δεν ήταν παρά πριν τρία χρόνια, όταν η συζήτηση που είχε ξεκινήσει από τη Γαλλία επεκτεινόταν με γρήγορους ρυθμούς σε όλη την Ευρώπη: Τέλος στην εργασία των 40 ή 48 ωρών εβδομαδιαίως και εφαρμογή ενός νέου ωραρίου εργασίας, με λιγότερες ώρες δουλειάς, με τις ίδιες αμοιβές και τους ίδιους κανόνες. Η αλλαγή δεν έγινε βέβαια ποτέ, αλλά φτάσαμε σήμερα, λίγα χρόνια μετά για να συζητούμε για πράγματα, τα οποία μέχρι χθες φάνταζαν αυτονόητα και τώρα είναι όχι μόνο δυσνόητα, αλλά και ασύλληπτα.

Περισσότερη εργασία, λιγότερα χρήματα, μεγαλύτερη ανασφάλεια, κατάρρευση του κοινωνικού Κράτους. Στις ημέρες μας, κοντεύουμε να πεισθούμε ότι αν το Κράτος ξοδεύει για τους αδύναμους έστω και ένα ευρώ παραπάνω, αυτό είναι μέγιστη ιεροσυλία και πρέπει να παταχθεί άμεσα, με τον υπεύθυνο να πρέπει να πάει στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Φτάσαμε στο... σημείο θεμελιώδη δικαιώματα να θεωρούνται απαράδεκτα, γιατί πολύ απλά σε έναν τύπο με άσπρο κολάρο του φαίνεται περίεργο μία γυναίκα που έμεινε χήρα στα 40 της με δύο παιδιά να αναθρέψει μπορεί να τολμά να σκέφτεται να πάρει σύνταξη.

Αυτή είναι η κατάντια ενός δυτικού πολιτισμού που αυτοαποκαλείται προοδευτικός, αλλά στην ουσία το μόνο που κάνει είναι να φροντίζει τη διαιώνιση του και τους δικούς του ανθρώπους…
από το newsblog