Το αδιάκοπο και χωρίς "όρια" ξεπούλημα των κοινωνικών δικαιωμάτων!!!

O «συνταξιούχος» δεν έχει ρόλο, δεν έχει αξία, θα πρέπει να αποσυρθεί και να σβήσει χωρίς να "ενοχλεί" τους λοιπούς συντελεστές της παραγωγής...

Οκτώ μήνες τώρα, ζούμε υπό το κράτος μιας πρωτόγνωρα, σε έκταση αλλά και εμμονή, ιδεολογικής τρομοκρατίας, η οποία έχει θέσει ως μοναδική θεματική στην ατζέντα της συζήτησης τα αριθμητικά μεγέθη της οικονομικής κρίσης.

Τόσο το πεδίο άσκησης της πολιτικής όσο και ο «χώρος» των κοινωνικών αναγκών και σχέσεων έχουν συρρικνωθεί και συμπυκνωθεί στην αγωνιώδη προβληματική του χρέους και των ελλειμμάτων... Η εμβέλεια και η αποτελεσματικότητα της ασκηθείσας και ασκούμενης αυτής προπαγάνδας από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της αγοράς, του ΔΝΤ και των εγχώριων εκφραστών τους παραπέμπει σε άλλες, σκοτεινές εποχές και αποδεικνύει όχι μόνο την κυριαρχία των μηχανισμών αυτών, αλλά και την κατάπτωση των πολιτικών προσώπων και φορέων του πολιτικού μας συστήματος.

Η μετάθεση της ατζέντας στην... υποστήριξη των λογιστικών-μονεταριστικών πολιτικών εξοβέλισε και περιθωριοποίησε τον πιο σημαντικό παράγοντα της κοινωνικοοικονομικής δομής, το ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, το οποίο εκλαμβάνεται πλέον, ώς ένας κοινός οικονομικός συντελεστής στην όλη διαδικασία του κέρδους και της εκμετάλλευσης. Τις ώρες, τις μέρες αυτές, συζητούνται και καθορίζονται οι ΗΔΗ ΕΙΛΗΜΜΕΝΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ για το ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό. Τα όσα θα επακολουθήσουν θα σηματοδοτήσουν νέα καθοριστική τομή στην ιστορία του - ούτως ή άλλως-ατελούς κοινωνικού κράτους στη χώρα μας.

Το κράτος αποσύρεται ουσιαστικά από την τριμερή χρηματοδότηση και συνεργασία. Οι συντάξεις, ως περιεχόμενο και ως νόημα, μετατρέπονται σε επιδόματα ανεπαρκή και για αυτή την ανθρώπινη επιβίωση. Ο δημόσιος-κοινωνικός χαρακτήρας των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών θεσμών μετατρέπεται σε ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ, σε τυπικό ατομικό δικαίωμα. Βασικό κριτήριο αποβαίνει η ανταποδοτικότητα, ήτοι η ιδιωτική δράση και συνεισφορά, μια διαδικασία που ανάγεται και νοηματοδοτείται ευθέως από τους μηχανισμούς της αγοράς. Μεταβαίνουμε, συνεπώς, σε ένα νέο πρότυπο μετα-αξιολόγησης («transvaluation») της κοινωνικής και της ανθρώπινης ύπαρξης και πράξης. Η πορεία δημιουργικότητας και προσφορας ενός εργαζομένου, ενός πολίτη, μια πορεία βίου, απαξιώνεται, χάνει το νόημα της.

Σύμφωνα με την αγοραία μετα-αξιολόγηση, η ζωή έχει σημασία όσο καιρό δουλεύεις, όσο η εργασία σου εκλαμβάνεται ως ανταλλακτικό προϊόν στη διαδικασία της κεφαλαιακής συσσώρευσης και του ασύδοτου κέρδους. Μετά την εργασία, η οποία παρατείνεται πλέον στο όριο της ανθρώπινης ζωής, ο «συνταξιούχος» δεν έχει ρόλο, δεν έχει αξία, θα πρέπει να αποσυρθεί και να σβήσει χωρίς να "ενοχλεί" τους λοιπούς συντελεστές της παραγωγής...

Η ελληνική κυβέρνηση αποδείχτηκε ανύπαρκτη ως πολιτική εξουσία που διαθέτει αυτόνομη βούληση και καθορίζει στόχους. Η διαπραγμάτευση απαιτεί την ύπαρξη δύο πόλων εξουσίας, οι οποίοι διαλέγονται και συμφωνούν ή συγκρούονται. Στην περίπτωση μας υπήρξε μόνον ένας πόλος, αυτός του ΔΝΤ και των κυρίαρχων χρηματοπιστωτικών δομών.Αυτός ο πόλος εξουσίας επέβαλε τις επιλογές του και η ελληνική κυβέρνηση απλώς συνηγόρησε, στο πλαίσιο μίας ευρύτερης συναλλαγής...

Αν η μια εκδοχή της εθνικής εκποίησης περιλαμβάνει το ξεπούλημα, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, της δημόσιας-κρατικής περιουσίας, το έτερο πεδίο εκποίησης, αυτό του ανθρώπινου-κοινωνικού κεφαλαίου, θα αποδειχτεί μεσοπρόθεσμα ακόμα πιο ζημιογόνο.
από το Liston place