Η δική μας... Νότιος Αφρική

Τι είναι «τριτοκοσμική ματαιοδοξία»; Να διψάνε τα παιδιά και να ποτίζεται το γκαζόν. Να λείπουν τα νοσοκομεία και να περισσεύουν τα αποδυτήρια. Να σκεπάζονται οι κακοφορμισμένες πληγές με στολές φολκλόρ. Να χτίζονται τεχνολογικά βασίλεια για μερικές τηλεοπτικές λήψεις και έξω από την εμβέλεια της κάμερας να πεθαίνουν οι κομπάρσοι από στοιχειώδεις ελλείψεις. Να ταΐζεται μέχρι σκασμού το προσωρινό και να μένει σκελετωμένο το μόνιμο. Για την επιδειξιομανή φλόγα μιας στιγμής να βυθίζεται στο σκοτάδι ένα μεγάλο κομμάτι του μέλλοντος.

Γιατί οι ηγεσίες των... φτωχών χωρών μεγαλοπιάνονται ; Ποιο σύμπλεγμα, καμουφλαρισμένο μέσα στα περιτυλίγματα μιας κρατικοδίαιτης εθνικής υπερηφάνειας, ωθεί τους λαούς, να γελοιοποιούνται ενώπιον της ουσίας και της ιστορίας τους; Η απάντηση πλανάται πάνω από τα ελενίτ του Γιοχάνεσμπουργκ. Πλανάται επίσης και πάνω από τις μικρές στέπες των δικών μας Ολυμπιακών Ακινήτων. Όσοι επέλεξαν το 2004 να αυτοαναγορευτούν μέλη του κινήματος του «δεθελοντισμού» θεωρήθηκαν –κι ίσως να εξακολουθούν να θεωρούνται- εχθροί της πατρίδας. Όταν ο εγχώριος κατασκευαστικός οργασμός εκφραζόταν με εκχύσεις τσιμέντου, ασφάλτου και δις, η νοτιοαφρικανική Ελλάδα ριγούσε από συγκίνηση και επιδιδόταν στην αλλήθωρη ενατένιση ενός καρποφόρου μέλλοντος…

Δυστυχώς όμως, τώρα που τα νούμερα δε βγαίνουν, δεν μας προέκυψε να μπορούμε να ανατρέξουμε στον κουμπαρά των κερδών της Ολυμπιάδας μας. Μείναμε με το ξερό «….ις Άθενς» του 1997 και με το χορταστικό «ευχαριστούμε Ελλάδα, ευχαριστούμε Αθήνα» του αθανάτου Ζακ Ρογκ. Ερχόταν κι αυτός τότε τακτικά για επιθεωρήσεις στο πλαίσιο μιας ωραιότατης προοικονομίας που δεν ξέραμε να την αποκωδικοποιήσουμε.

Τρις χειρότερα από μας πορεύεται τώρα η πατρίδα του Νέλσον Μαντέλα. Δεν ξέρατε αδελφοί μαύροι, δε ρωτάγατε;;;
από το Ποντίκι