Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία

Ζώντας σε μια χώρα που ένας αδέσποτος σκύλος χαρακτηρίζεται ήρωας, ενώ τρεις νεκροί ενήλικες και ένα έμβρυο θεωρούνται απεργοσπάστες,

σε μια χώρα που ένα ταλαιπωρημένο τετράποδο χρεώνεται ιδεολογίες κατασκευασμένες από το ανθρώπινο μυαλό, ενώ τρεις νεκροί ενήλικες και ένα έμβρυο χρεώνονται ένα σκέτο "ναι μεν, αλλά", δεν μπορείς παρά να κοιτάς τον ήλιο και να τον βλέπεις φεγγάρι στη χάση του.

Δεν μπορείς παρά να θες να ουρλιάξεις και να μη σου βγαίνει η φωνή, όπως στους άγριους εφιάλτες.

Ζώντας σε μια χώρα που τα ζώα και οι άνθρωποι δεν απολαμβάνουν τη θέση που τους αξίζει, πώς μπορείς να βρεις σημείο αναφοράς σαν έλλογο ον;

Σε μια... χώρα που η Δημοκρατία είναι έννοια ταυτόσημη με το χρήμα, σε μια χώρα που η ελευθερία είναι συνώνυμη της ασυδοσίας, σε μια χώρα που θεωρείται μπουρδέλο η Βουλή και οι 300 της ψυχές, όχι όμως και ο χώρος έξω από αυτήν με τα εκατομμύρια τυφλές ψυχές που την περιβάλλουν, σε μια χώρα που αρνείται να πάει στο "πάρτι ενοχών" που οι ενοχές της διοργανώνουν, σε μια χώρα που κάθε τριάντα-σαράντα χρόνια μηδενίζει την ιστορία της και ξαναρχίζει απ΄το μηδέν, που δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει αδέσποτος σκύλος και δεσποζόμενος σεβασμός στην υπέρτατη αξία της ζωής, δεν έχεις να περιμένεις τίποτα παραπάνω από το συνεργείο που θα έρθει να ξηλώσει τα σκηνικά.

ΥΓ. Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή τις γελοίες, αισχρές, κατάπτυστες δημοσιεύσεις και αναδημοσιεύσεις γι αυτό τον ταλαίπωρο σκύλο της φωτογραφίας, που εδώ και δυο χρόνια σαπίζει στους δρόμους της Αθήνας και η μόνη του "διασκέδαση" είναι να μπλέκει σε πορείες και συμπλοκές με τα ΜΑΤ, να εισπνέει δακρυγόνα, να τρώει κλωτσίδι και να σέρνεται μετά από ώρες κατάκοπος και νηστικός πιθανότατα, σε κάποιο παρτέρι της πόλης.

Όπως ο γνωστός Κανέλλος παλιά, έτσι κι αυτός γίνεται σύμβολο λέει, αγώνων.
Των αγώνων κάποιων κούφιων ιδεολόγων, κούφιων και τζούφιων, αφού δεν μπορούν να διακρίνουν ούτε αυτό το ελάχιστο: ότι το ζώο υποφέρει.
Δεν είναι ιδεολόγος ο σκύλος μάγκα μου, χέστηκε για τα ζητούμενα σου, τις πορείες σου και τις σαπίλες σου.
Ένα σπίτι θέλει, σεβασμό θέλει, προστασία θέλει, να ζήσει θέλει, όπως του αξίζει, όπως αρμόζει σε μια ψυχή που αναπνέει σε ένα σώμα.

Όπως ήθελαν και οι 4 νεκροί της τράπεζας που "ναι μεν, αλλά".

Γελοίε Ελληνίσκε, όταν μάθεις να σέβεσαι τη ζωή του άλλου, μόνο τότε θα ζήσεις αξιοπρεπώς σ' αυτή τη χώρα.
Που τη μαγαρίζεις, μεροδούλι-μεροφάι.
Που κάνεις ιστορία τη διαρκή ανάγκη σου για εξανθρωπισμό, καταφέρνοντας μόνο να εξανθρωπίσεις έναν σκύλο.
από την tsaousa