Και όμως, η διέξοδος υπάρχει...

Η παγίδα, στην οποία το σύστημα επιχειρεί να ρίξει τον Αντώνη Σαμαρά περιγράφηκε ήδη πολύ εύστοχα από το antinews σε σημερινή του ανάρτηση.

Ένα κόμμα εξουσίας όπως η ΝΔ, χωρίς μάλιστα ούτε το λαϊκίστικο DNA του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να έχει ως θέση τη λίγο – πολύ στείρα άρνηση της αριστεράς. Η παγίδα αυτή μπορεί, συνεπώς, να αποφευχθεί μόνον εάν ο Αντώνης δείξει στους Έλληνες διέξοδο από τη σημερινή κατάσταση διαφορετική από την προσφυγή στο ΔΝΤ.

Τέτοια διέξοδος υπάρχει! Και βρίσκεται εύκολα, εάν αναλυθεί το πώς φτάσαμε στη σημερινή αδυναμία δανεισμού της Ελλάδας από τις αγορές.

Η χώρα δανειζόταν χωρίς πρόβλημα, μέχρι τον Οκτώβριο του 2009, παρά τη διεθνή κρίση, διότι οι δανειστές μας πίστευαν ότι θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω.

Μετά την κυβερνητική αλλαγή, οι... δανειστές της χώρας άρχισαν να φοβούνται μήπως δεν πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Σε αυτό συνετέλεσαν, όχι μόνον οι κυβερνητικές δηλώσεις τύπου «Τιτανικού», αλλά κυρίως η έλλειψη πίστης της ίδιας της κυβέρνησης στη δυνατότητά της να δανειστεί χωρίς στήριξη από Ε.Ε. ή ΔΝΤ (και μάλιστα, αφού είχαν ληφθεί τα σκληρά μέτρα της 3ης Μαρτίου, που είχαν οδηγήσει τα spreads κάτω από το ψυχολογικό όριο των 300 μονάδων).

Υπάρχει όμως και ακόμη ένας κρισιμότατος παράγοντας, που οδήγησε στην αδυναμία δανεισμού, ο οποίος, παρά τη σημασία του, δεν έχει συζητηθεί δημόσια: Κάθε φορά, που η σημερινή κυβέρνηση δανείστηκε από τις αγορές, συνέβαινε πάντοτε κάτι, που έκανε αυτούς που της δάνεισαν, να χάσουν αμέσως χρήματα, λόγω της ανόδου των spreads.

Ο μηχανισμός της χασούρας

Όταν ανεβαίνουν τα spreads, δηλαδή το επιτόκιο, ο κάτοχος ενός ομολόγου ζημιώνεται, γιατί μειώνεται η αξία μεταπώλησης του ομολόγου.

Αν, ας πούμε, κάποιος έδωσε 100 ευρώ για να αγοράσει ετήσιο ομόλογο με επιτόκιο 5%, στη λήξη του ομολόγου πρόκειται να εισπράξει 105. Αν τώρα στη (δευτερογενή) αγορά, το επιτόκιο ανεβεί την άλλη μέρα στο 6%, αυτό σημαίνει ότι για το ομόλογο που αγοράστηκε χθες 100 η τιμή είναι πια περίπου 99 (για την ακρίβεια, 99,0566): Δίνεις 99 και παίρνεις στη λήξη 105. Αυτός που έδωσε 100, τώρα πια έχει στο χαρτοφυλάκιο του ομόλογο αξίας 99 ευρώ. Άνοδος των επιτοκίων σημαίνει δηλαδή μείωση της αξίας των ομολόγων που κατέχεις.

Όταν ο κάτοχος του ομολόγου είναι τράπεζα, η ζημιά αυτή περνιέται σχεδόν αμέσως στα λογιστικά της βιβλία, λόγω των Διεθνών Λογιστικών Προτύπων.

Αν αγοράζεις ελληνικά ομόλογα και την άλλη μέρα πέφτει η αξία τους (επειδή ανεβαίνει το spread), τότε δεν έχεις κανέναν λόγο να τα ξαναγοράσεις, ειδικά μάλιστα, αν αυτό σου συμβεί τρεις-τέσσερις φορές συνεχόμενα.

Το story της χασούρας

Στην περίπτωση της Ελλάδας, όσοι μας εμπιστεύτηκαν και μας έδωσαν τα λεφτά τους στις τελευταίες εκδόσεις ομολόγων, έγραφαν αμέσως ζημιές. Συνέβησαν κατά σειρά τα εξής:

1) Μετά την επιτυχή έκδοση πενταετών ομολόγων στις 25 Ιανουαρίου 2010, η φημολογία για το δανεισμό από την Κίνα και η άγαρμπη διάψευσή της εκτόξευσαν το spread από περίπου 300 σε 420.

2) Μετά τα μέτρα της 3ης Μαρτίου και την έναρξη πτώσης του spread, εκδόθηκαν αμέσως 10ετή ομόλογα, στις 4 Μαρτίου, Όμως το άκαρπο poverty tour (compliments to αλλενάκι) σε Βερολίνο-Παρίσι-Ουάσινγκτον από 5 έως 9 Μαρτίου, αύξησαν και πάλι το spread.

3) Μετά τη συμφωνία της 25ης Μαρτίου το Δημόσιο δανείστηκε μέσω 7ετών ομολόγων στις 29 Μαρτίου. Όμως το περίφημο «βαθύ λαρύγγι» προκάλεσε νέα άνοδο των spreads και νέα χασούρα σε όσους μας εμπιστεύτηκαν.

4) Το χειρότερο όλων συνέβη, στις 20 Απριλίου 2010, όταν το Δημόσιο ανάγκασε κάποιες τράπεζες να αγοράσουν έντοκα γραμμάτια με επιτόκιο κατώτερο από αυτό της αγοράς. Ανάγκασε δηλαδή κάποιες τράπεζες να του δανείσουν με εξαρχής ζημιά.

Ποιος θέλει να σου δανείσει, όταν χάνει κάθε φορά ένα σωρό λεφτά αμέσως μετά που σου δανείζει, όταν τα spreads ανεβαίνουν από δική σου ανοησία;

Η αντιστροφή της χασούρας

Όταν έχεις τέτοιο παρελθόν, για να σε ξαναεμπιστευτούν και σου ξαναδανείσουν χρειάζονται τα εξής βήματα:

1) Δανεισμός μόνον με επιτόκια της αγοράς. Αυτά θέλουν αυτά σου δίνουν. Δεν μπορείς να εκβιάσεις χαμηλότερα, ούτε να ζητάς από τους δανειστές σου να χάσουν χρήματα.

2) Έναρξη συζητήσεων με τους κυριότερους σημερινούς κατόχους ελληνικών ομολόγων. Ο μεγάλος τους φόβος είναι η χρεωκοπία μας, το χάσιμο δηλαδή των χρημάτων τους. Θα έχουν κάθε καλή διάθεση να μας ξαναδανείσουν, αν τους πείσουμε ότι μπορούν να σώσουν τα λεφτά τους.

3) Εξαγγελία και άμεση υλοποίηση νέων μέτρων, αναπόφευκτων πια, για την ανάκτηση της εμπιστοσύνης των δανειστών μας. Το σημαντικότερο μέτρο θα είναι η άμεση κατάργηση κάθε δυνατότητας λήψης σύνταξης γήρατος πριν τα 65 (ή τα 67). Θα διατηρήσει το λαϊκό εισόδημα, με λίγα χρόνια επιπλέον δουλειάς. Είναι πολύ προτιμότερο από το να σου μειώσουν το εισόδημα.

4) Μετά την εξαγγελία των μέτρων, θέτουμε στους δανειστές μας το δίλημμα: ή μας ξαναδανείζετε, ή πάμε σε χρεωκοπία. Εννοείται ότι τους διευκρινίζουμε ότι αποκλείεται να πάμε σε λύση ΕΕ-ΔΝΤ, με τη χρεωκοπία να αποτελεί μονόδρομο, αν δεν μας δανείσουν.

5) Το πιθανότερο είναι ότι οι δανειστές θα μας δανείσουν εκ νέου για τον εξής απλό λόγο: Τα spreads είναι τώρα τόσο υψηλά, που αν καταφέρει και δανειστεί σήμερα η Ελλάδα, τότε θα αυτή η ψήφος εμπιστοσύνης θα σημάνει κατακόρυφη πτώση τους. Τότε, όσοι μας εμπιστευτούν θα εγγράψουν αμέσως τεράστια κέρδη.

6) Ο νέος δανεισμός και η αυτοδύναμη (χωρίς διεθνή στήριξη) πτώση των spreads, θα δημιουργήσει έναν ενάρετο κύκλο μείωσης επιτοκίων, σε αντικατάσταση του σημερινού φαύλου κύκλου αύξησης επιτοκίων.

Αναγκαία προϋπόθεση, η αλλαγή κυβέρνησης

Προϋπόθεση για να συμβούν όλα αυτά τα απλά, αλλά σωτήρια, είναι μία: Να υπάρξει μία κυβέρνηση που να μην διέπεται από την παροιμιώδη ανικανότητα, την ιδεοληψία και την επικοινωνιακή διαχείριση της πραγματικότητας, που διέπουν τη σημερινή κυβέρνηση.

Η σημερινή κυβέρνηση ΔΕΝ είναι σε θέση να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο.

Αν ο Αντώνης Σαμαράς προτείνει μια πειστική και ρεαλιστική λύση (όπως πιστεύουμε ότι είναι η παραπάνω), αυτή πρέπει να συνοδεύεται από ταυτόχρονο αίτημα για διενέργεια εκλογών. Διότι το κυριότερο αίτιο της σημερινής κρίσης είναι η ασύλληπτη ανικανότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Αν δεν εκλείψει η ανικανότητα αυτή, άσπρη μέρα δεν πρόκειται να δούμε, ακόμη και εάν έλθει το ΔΝΤ.

Αν όμως εκλείψει, άσπρη μέρα τότε θα δούμε, ακόμη και χωρίς το ΔΝΤ.
από το antinews