Γιατί οι 300 δεν πρόκειται θα γίνουν 200!

Όνειρο θερινής νυκτός φαίνεται πως θα παραμείνει η πρόταση κάποιων πολιτικών, μεταξύ των οποίων και του προέδρου της Ν.Δ. Αντώνη Σαμαρά, για μείωση του αριθμού των βουλευτών στο ελάχιστο προβλεπόμενο συνταγματικό όριο των διακοσίων εδρών από τριακόσιες που είναι σταθερά εδώ και δεκαετίες.

Στην απόφαση αυτή φαίνεται πως καταλήγει η κυβέρνηση για τρεις λόγους και, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, δεν θα περιλαμβάνεται στην πρότασή της για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, η οποία αναμένεται να κατατεθεί το αργότερο μέχρι τα τέλη Ιουνίου.

Τρεις είναι οι λόγοι που... βάρυναν σε αυτή την απόφαση, η οποία ελήφθη έπειτα από πολλή σκέψη και προβληματισμό, παρά το γεγονός μάλιστα ότι στη συγκεκριμένη πρόταση όχι μόνο δεν υπήρξε ενθουσιασμός από την πλευρά των βουλευτών, αλλά θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αντιμετωπίστηκε παγερά.

Ειδικότερα, ο πρώτος και βασικός λόγος που οδηγεί στη διατήρηση του αριθμού των τριακοσίων βουλευτών είναι ότι η μείωση των εδρών θα δημιουργούσε πρόβλημα στην επίτευξη κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας σε περιπτώσεις οριακής εκλογής. Όπως συνέβη στην εκλογική αναμέτρηση του Σεπτεμβρίου του 2007, όταν η Ν.Δ. εξέλεξε 152 από τους 300 βουλευτές, ενώ με την κατανομή 200 εδρών με μεγάλη δυσκολία θα εξασφάλιζε τους 101 βουλευτές που θα της επέτρεπαν τον σχηματισμό μονοκομματικής κυβέρνησης.

Ακόμη, όμως, και σε εκλογικές νίκες, όπως αυτή που κατήγαγε το ΠΑΣΟΚ τον περασμένο Οκτώβριο, οι έδρες θα ήταν σαφώς λιγότερες και η αυτοδυναμία μιας κυβέρνησης θα κρεμόταν από μια κλωστή. Έτσι, η σημερινή κυβέρνηση θα είχε 107 βουλευτές και όχι 160 που έχει σήμερα, και μετά την πρόσφατη διαγραφή των τριών βουλευτών θα κινούνταν σε οριακή πλειοψηφία.

Έμπειροι πολιτικοί εκτιμούν ότι σε καμία περίπτωση το πολιτικό σύστημα δεν θα δεχτεί μια τέτοια ουσιαστική αλλαγή, καθώς η μείωση των εδρών σε διακόσιες θα δημιουργήσει ντόμινο αλλαγών στον εκλογικό και ευρύτερα στον πολιτικό χάρτη, με επιπτώσεις που θα επηρεάσουν την επανεκλογή πολύ μεγαλύτερου αριθμού βουλευτών από τις εκατό κοινοβουλευτικές έδρες που θα περικοπούν. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών, όλων των αποχρώσεων, δεν υποδέχτηκε με ενθουσιασμό μια τέτοια προοπτική.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τα οικονομικά δεδομένα. Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Βουλής Φίλιππο Πετσάλνικο, οι τριακόσιοι δεν επιβαρύνουν ιδιαίτερα τον προϋπολογισμό του κράτους. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα πάντα με τον κ. Πετσάλνικο, το συνολικό κόστος της λειτουργίας του Κοινοβουλίου είναι 3,5 τοις χιλίοις των συνολικών δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού, ενώ οι αμοιβές των σημερινών τριακοσίων βουλευτών αντιπροσωπεύουν το 1 τοις χιλίοις.

Τρίτος και εξίσου σημαντικός λόγος είναι η εκπροσώπηση της περιφέρειας σε μια τέτοια περίπτωση, καθώς ο οριζόντιος περιορισμός των εδρών θα μετέτρεπε τις σημερινές διεδρικές και τριεδρικές περιφέρειες σε μονοεδρικές. Για παράδειγμα, μονοεδρικές θα γίνονταν περιφέρειες όπως η Φλώρινα, η Καστοριά, η Πρέβεζα, η Χίος, το Λασίθι και το Ρέθυμνο. Διεδρικές θα γίνονταν οι τριεδρικές περιφέρειες, όπως η Αρκαδία, η Αργολίδα, η Άρτα, η Λακωνία, η Χαλκιδική, η Κέρκυρα και οι Κυκλάδες.
του Μακάριου Λαζαρίδη από την espressonews

Σχόλιο του Νάσου: Δυστυχώς σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ, όταν το σοσιαλιστικό κίνημα βρίσκεται στην αντιπολίτευση, μας παραμυθιάζουν για αρχές και σοσιαλιστικά προγράμματα... όταν όμως αναλαμβάνουν την εξουσία, την επόμενη μετατρέπεται (ως πολιτική σαλαμάνδρα) σε ένα αρχηγικό αστικό κόμμα που και κυβερνήσεις της δεξιάς (θα ωχριούσαν μπροστά τους) και ΔΕΝ θα τολμούσαν να εφαρμόσουν τέτοια αντιλαϊκά μέτρα.

Για παράδειγμα τι διαφορά έχει ο Πετσάλνικος από τον προκάτοχό του Σιούφα, ΟΧΙ μόνο συνέχισε τις περιβόητες διακομματικές προσλήψεις (σχετικό εδώ: Που τελικά στεγάζονται όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι της μικρής κωμόπολης της βουλής;)
αλλά τις νομιμοποίησε μάλιστα...

Τα γνωστά οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης τα πλήρωσαν αυτοί που την στήριξαν (ΜΗ προνομιούχου), ενώ οι τραπεζίτες και το Μεγάλο Κεφάλαιο ΟΧΙ μόνο παραμένουν στο απυρόβλητο, αλλά ξεφεύγουν από τον αδύναμο ιστό της εφορίας.

Χωρίς να θέλουμε να μηδενίσουμε κάποιο έργο που γίνεται από ορισμένους υπουργούς, η γενική εικόνα της κυβέρνησης είναι υπάκουα προσαρμοσμένη στο άρμα του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος.

Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς, από την ημέρα που χρίστηκε σαν πρωθυπουργός έχει μεταλλαχθεί σε μια "άκομψη και ψυχρή σιδηρά κυρία τύπου Θάτσερ"... αυτή είναι η αλήθεια.

Οι ανακρίβειες και τα "αιτιολογήματα" - δικαιολογίες για δήθεν μηδαμινό κόστος της βουλής (1/1000 του προϋπολογισμού) ΔΕΝ πείθουν σχεδόν κανέναν.

Οι σπατάλες τόσο στη βουλή συνεχίζονται, όσο και στο βαθύ κράτος παραμένουν αμείωτες. Οι περιβόητοι δείκτες που πράγματι αλλάζουν όπως για παράδειγμα τα δημόσια έσοδα, είναι και αυτά από τον αδύναμο πολίτη, που έτσι και αλλιώς πλήρωνε τα τρωκτικά του σπάταλου κράτους.

Η ανάλυση του παραπάνω αρθρογράφου με βρίσκει απόλυτα να συμφωνώ μαζί του και επιπλέον να προσθέσω την περίπτωση της πρόσφατης κομματικής πειθαρχίας, που έθεσε εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ... Ενώ οι άλλοι το έκαναν "γαργάρα" και ετοιμάζονται από τώρα να βρουν παιδαριώδεις δικαιολογίες για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση (που μάλλον έρχεται οσονούπω)...

Τελειώνοντας θα είχε κάποιο δημοκρατικό νόημα, ο μέγιστος συνταγματικός επιτρεπόμενος αριθμός των 300, εάν και οι ίδιοι σεβόμενοι τους ψηφοφόρους τους, εφάρμοζαν το καθήκον που τους επιβάλλει το σύνταγμα και ΟΧΙ η βούληση της ηγεσία τους... για παράδειγμα τώρα με τις εξεταστικές... κοροϊδεύουν τον κόσμο για δήθεν ποινικές διώξεις και καταλογισμό ευθυνών (ετοιμάζοντας το κάθε κόμμα το δικό του πόρισμα) και με την "συνδρομή του νόμου" θα αποδοθούν "αθώοι λόγω παραγραφής" , όπως έγινε και με πρόσφατες δίκες (ΔΕΚΑ, χρηματιστήριο κλπ) οποία κοροϊδία!!!

Τι 200 τι 500 τι χίλιοι τα ίδια αποτελέσματα θα είχαμε, απλά με τους 200 θα έδειχναν ότι πράγματι εννοούν το σπάταλο κράτος και ότι περιορίζουν κατά 1/3 τις αστρονομικές δαπάνες, για μια μικρή χώρα σαν τη δική μας.

Κύριε Πρωθυπουργέ αρχίσατε λάθος...πρώτα έπρεπε να δώσετε την απαραίτητη βαρύτητα στην απόδοση της δικαιοσύνης, με ξεκάθαρους νόμους και την απεξάρτησή της από το άρμα των δύο άλλων εξουσιών, που δυστυχώς και σήμερα λειτουργούν υπό το κράτος της "κυβερνητικής συναίνεσης".