Ο ασθενής νοσεί βαρύτατα...

H κοινωνία μας δέχεται αδιαμαρτύρητα ό,τι κι αν το κατεστημένο μας υποδείξει ως σώφρον ή πρέπον. Έχουμε όλοι μας ενταχθεί σ ένα πολύ περίεργο και επικίνδυνο παιχνίδι, εξυπηρετώντας - χωρίς κατ’ ουσία να το γνωρίζουμε τα συμφέροντα της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας και οικονομίας.

Ποιο είναι το παιχνίδι; Έχουμε καθοδηγηθεί εδώ και αρκετές δεκαετίες, με αποκορύφωμα τις ημέρες που ζούμε - στην άκρατη αντιπαλότητα των κοινωνικών ομάδων. Αλληλοκατηγορούμαστε λόγω των μεγάλων προβλημάτων που όλοι μας αντιμετωπίζουμε, κυρίως οικονομικών κι όχι μόνο.

Η μια κοινωνική ομάδα... τίθεται απέναντι στην άλλη, αποστασιοποιείται και θεωρεί ότι μόνον οι όλοι οι υπόλοιποι ευθύνονται για την κατάσταση που όλοι μας αρχίζουμε και βιώνουμε. Έτσι αρχίσαμε να κατηγορούμε τους δημόσιους υπαλλήλους, τους επιχειρηματίες, τους αστυνομικούς, τους ιερείς, τους πολιτικούς κ.ο.κ. λες και όλοι αυτοί δεν είναι άνθρωποι αυτής της κοινωνίας. Είναι οι γονείς μας, τα παιδιά μας, οι φίλοι μας οι συγγενείς μας, και σίγουρα δεν ήρθαν ουρανοκατέβατοι από άλλο πλανήτη. Είναι άνθρωποι που απαρτίζουν τον κοινωνικό ιστό της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Πολύ απλά είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας.

Εάν κάτι δεν μας αρέσει έχω την αίσθηση ότι δεν πρέπει να το αναζητούμε σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, αλλά το πρόβλημα πρέπει να το βλέπουμε συνολικά. Γιατί βλέπουμε το δέντρο κι όχι το δάσος και η ελληνική κοινωνία τείνει να γίνει από δάσος ζούγκλα.

Το οξύτατο πρόβλημα των ημερών μας, είναι βαθύτατα κοινωνικό και έτσι πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Περιμένουμε από τον εκπαιδευτικό να κάνει θαύματα στο σχολείο ,ενώ οι ίδιοι δεν βοηθούμε τα παιδιά μας μέσα στην οικογένεια. Απαιτούμε από τον αστυνομικό να εφαρμόσει το νόμο, όταν οι ίδιοι δεν δεχόμαστε τον έλεγχο τον ιερέα να είναι άγιος, τον πολιτικό έντιμο, τον δημόσιο υπάλληλο εργατικό.

Εάν θέλουμε να αλλάξουμε την Ελληνική κοινωνία ας στηρίξουμε το σημαντικότερο πυλώνα αυτής, την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

Χ.Τ.
από το anemomilos