Οι κόντρες των εργατοπατέρων και το πολιτικό αποκούμπι

Αν γυρίσουμε για λίγο στο Νοέμβριο του 2009, και θυμηθούμε τη μεγάλη κόντρα των λιμενεργατών του Πειραιά με την μόλις εκλεγείσα κυβέρνηση θα οδηγηθούμε σήμερα, περισσότερο εύκολα, στις εξής δύο ασφαλή συμπεράσματα.

Πρώτον ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να κερδίσουν οι λιμενεργάτες την κόντρα. Γιατί περί κόντρας επρόκειτο και τίποτε άλλο. Δεύτερον ότι η αναμέτρηση δεν μπορούσε εκ των πραγμάτων να είναι σε βάρος της κυβέρνησης αφού τους πήρε χαμπάρι και ο τελευταίος φορολογούμενος πολίτης της χώρας.

Ας θυμηθούμε στη... συνέχεια την κόντρα (την εμφανέστατη πολιτική κόντρα) των αγροτών με την κυβέρνηση. Και εδώ διαπιστώνουμε, με απόλυτη βεβαιότητα σήμερα, κάτι ανάλογο.

Ότι οι αγρότες αναδιπλώθηκαν γιατί η αναμέτρηση θα κατέληγε σε ακόμη μεγαλύτερο βάρος των αγροτών και ότι η κυβέρνηση θα είχε μαζί της την πλήρη στήριξη του συνόλου των φορολογουμένων. Άλλωστε οι πάντες γνωρίζουν ότι η ζημιά που προκάλεσαν στην οικονομία πληρώθηκε με απολύσεις εργαζομένων πολλών κλάδων.

Τα ίδια και στην περίπτωση των Τελωνειακών. Η καταδίκη της απεργίας έδωσε λύση στην κόντρα με την κυβέρνηση και ξεμπέρδεψε τα πράγματα πριν οι φορολογούμενοι βγουν στους δρόμους και τους πάρουν με τα γιαούρτια.

Οι εφοριακοί όμως αντελήφθησαν σύντομα το στραπάτσο και υποχώρησαν στα γρήγορα.

Παρόμοια είναι τα συμπεράσματα και με τους πάσης φύσεως δημόσιους υπαλλήλους που διαμαρτύρονται για τις περικοπές.

Χάσανε την κόντρα, εξετέθησαν στα μάτια των απλών πολιτών και, το χειρότερο γι΄ αυτούς, έδειξαν ότι στην Ελλάδα υπάρχει από την μία μεριά το «βασίλειο» των κρατικών υπαλλήλων. Και από την άλλη, η μάζα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που σήμερα αγωνίζονται μόνο για την θέση εργασία τους.

Θέση που οι κρατικοί υπάλληλοι την έχουν εξασφαλισμένη.

Όλα αυτά που ασφαλώς συνθέτουν σήμερα τη βάση για το γενικό συμπέρασμα ότι κάθε κόντρα με την κυβέρνηση θα οδηγείται στο κενό ορθώνουν την εξής λογική απορία:

Τι συμβαίνει και οι γνωστοί εργατοπατέρες των συντεχνιών δεν αντιλαμβάνονται ότι ακόμη και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι όπως και οι απλοί αγρότες δεν έχουν τη διάθεση να τραβήξουν το σκοινί και να εκτίθενται στα μάτια του κόσμου με ανόητες κινητοποιήσεις που ανατρέπουν την οικονομία από την οποία τρέφονται;

Απορία που όμως γεννάται επειδή ίσως δεν γίνονται απόλυτα αντιληπτές οι πραγματικές σκοπιμότητες των επικεφαλής των συντεχνιών.

Οι σκοπιμότητες εκείνες που πιάνουν τόπο μόνο σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που έχει μείνει ακόμη στις εποχές των σοβιετικών αντιλήψεων των πατερούληδων...

Σκοπιμότητες που συνδέονται αποκλειστικά και μόνο με τις πολιτικές βλέψεις και «βολέψεις» των εργατοπατέρων. Με τις πολιτικές επιδιώξεις τους και την πολιτική «αντιπαροχή» που απαιτούν από το κόμματα που τους στηρίζουν.

Στις σκοπιμότητες λοιπόν που στηρίζονται στην πολιτική «προστασία» που αφειδώς και χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια προσφέρεται από όλα τα κόμματα προς όλους τους εργατοπατέρες προσβλέπουν σήμερα τα αφεντικά των συντεχνιών.

Γιατί έτσι μόνο θα γλυτώσουν από το συνδικαλιστικό αδιέξοδο που έχουν περιέλθει αφού η οικονομία δεν αντέχει ούτε τις διεκδικήσεις τους ούτε και τους ίδιους ως κίνημα. Γιατί έτσι θα δικαιολογήσουν και θα περισώσουν ,ότι περισώσουν, από την συνδικαλιστική τους «σταδιοδρομία». Που ασφαλώς και δεν θα τους επέτρεπε μακροημέρευση αν τα πολιτικά κόμματα δεν φρόντιζαν , πριν από αυτούς, γι αυτούς…

Να τους χρησιμοποιούν για να εξυπηρετούν τις πολιτικές τους αντιπαραθέσεις ως αντιπολίτευση. Και τις πολιτικές τους επιλογές ως κυβέρνηση.

Έφτασε λοιπόν η «ώρα της κρίσεως» και για τους εργατοπατέρες. Έφτασε η ώρα που πρέπει να αποφασίσουν αν θα είναι συνδικαλιστές με όλη την σημασία της λέξεως ή «αγωνιστές» των κομμάτων που τους έχουν υποσχεθεί πολιτική σύνταξη...

Στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει να δουν πολύ σοβαρά τη σημασία της κοινωνικής συναίνεσης όσο η οικονομία παραμένει σε κρίση.

Στη δεύτερη περίπτωση πρέπει να περιμένουν την οργή του λαού που ακόμη δεν έχει κατέβει αυθόρμητα στους δρόμους.

Γιατί όταν συμβεί αυτό θα ανατραπούν όχι μόνο τα κεκτημένα των εργατοπατέρων αλλά η σημασία που αποδίδουν μόνοι τους σε κάθε δραστηριότητά τους.

Την ίδια μοίρα θα έχουν και οι «προστάτες» των κρατικών μονοπωλίων και των κλειστών επαγγελμάτων. Δεν θα τους ανατρέψουν ούτε η συγκυρία, ούτε η οικονομία, ούτε οι Βρυξέλλες.

Θα τους ανατρέψει η κοινωνική αδικία που σκόπιμα παραβλέπουν μέχρι σήμερα και τα κόμματα εξουσίας και η αριστερή αντιπολίτευση.
του Γιώργου Κράλογλου στο capital