Ο κοσμάκης πληρώνει τις ατασθαλίες των πολιτικών... ο κατάπτυστος νόμος της ασυλίας τους θα ισχύσει και μετά τα σημερινά χαράτσια;

Το ανέκδοτο της δεοντολογίας στη Βουλή

Μάλλον λαθεύουν οι Ευρωπαίοι. Δεν χρειαζόμαστε οικονομική επιτήρηση. Με τους βουλευτές που έχουμε, μάλλον πολιτική επιτήρηση απαιτείται.

Είναι σίγουρο ότι το έλλειμμα θα ήταν πολύ μικρότερο αν ακολουθούσαμε τις νόρμες της υπόλοιπης Ευρώπης. Οχι θεωρητικά - π.χ. να είμαστε παραγωγικοί, να μη διαλύουμε επιτροπές και οργανισμούς που η χρησιμότητά τους έχει λήξει εδώ και δεκαετίες - αλλά στα πολύ πρακτικά. Αν, για παράδειγμα, εφαρμόζαμε τις αποφάσεις των ευρωπαϊκών δικαστηρίων, θα γλιτώναμε ένα βουνό λεφτά. Για όσους δεν θυμούνται, η λέξη «Κουρουπητός» ήταν παλιά στην Ευρωπαϊκή Ενωση κάτι σαν τα «greek statistics»· μια κοροϊδία προς τα όργανα της Ε.Ε. που μας κόστισε 5,4 εκατομμύρια ευρώ.

Δεν είναι η μόνη περίπτωση που... πληρώσαμε ακριβά τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες των κυβερνήσεων και τοπικών φορέων. Σε δεκάδες άλλα ζητήματα, υπουργοί, δήμαρχοι και φορείς κλωθογυρίζουν με τις αποφάσεις ανά χείρας αναβάλλοντας την εφαρμογή τους. Το συζητάνε έτσι, το κουβεντιάζουν αλλιώς κι επειδή φοβούνται το βραχυχρόνιο πολιτικό κόστος, μας φορτώνουν μερικά εκατομμύρια σε πρόστιμα.

Δεν εθελοτυφλούν ξέρουν ότι αργά ή γρήγορα η χώρα θα αναγκαστεί να συμμορφωθεί προς τις αποφάσεις. Απλώς στο ενδιάμεσο κάνουν τη δουλειά τους προστατεύοντας το μικροπολιτικό τους κεφάλαιο. Τα δε φύλακτρα τα πληρώνουμε εμείς οι φορολογούμενοι. Ο,τι έγινε, δηλαδή, σε εθνική κλίμακα με την οικονομία γίνεται σε μικροκλίμακα με μύριες όσες αποφάσεις των ευρωπαϊκών δικαστηρίων.

Υπάρχουν και κάποιες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που δεν μεταφράζονται σε λεφτά, αλλά κοστίζουν περισσότερο. Πλήττουν την αξιοπιστία της χώρας, το έλλειμμα της οποίας (όπως σωστά λέει ο πρωθυπουργός) μας οδήγησε να ζητιανεύουμε τη στήριξη των Ευρωπαίων προκειμένου να δανειστούμε.

Η χώρα μας, για παράδειγμα, έχει καταδικαστεί δύο φορές για το θέμα της βουλευτικής ασυλίας. Παρ' όλα αυτά το πολιτικό μας προσωπικό σφυρίζει αδιάφορα. Πάνε στη Βουλή οι αιτήσεις των εισαγγελικών αρχών για χορήγηση αδείας άσκησης ποινικής δίωξης και οι βουλευτές πάντα ψηφίζουν κατά. Ετσι σήμερα, για μία ακόμη φορά, η Βουλή θα δείξει και θα διδάξει στον ελληνικό λαό το ήθος της. Ζητήθηκε η άρση ασυλίας των κ. Αργύρη Ντινόπουλου (Ν.Δ.) και Κυριάκου Βελόπουλου (ΛΑΟΣ), αλλά το αποτέλεσμα είναι προδικασμένο. Η Επιτροπή Δεοντολογίας (sic) της Βουλής, υπό την προεδρία του κ. Γρηγόρη Νιώτη και απαρτιζόμενη -καλά είναι να θυμόμαστε τα ονόματα- από τους κ. Κωνσταντίνο Σκανδαλίδη (ΠΑΣΟΚ), Δημήτριο Παπουτσή (ΠΑΣΟΚ), Κωνσταντίνο Τζαβάρα (Ν.Δ.), Αντώνιο Σκυλλάκο (ΚΚΕ), Αστέριο Ροντούλη (ΛΑΟΣ) και Βασίλειο Μουλόπουλο (ΣΥΡΙΖΑ), αποφάσισε κατά πλειοψηφία να προτείνει στο σώμα της Βουλής τη μη άρση της ασυλίας και των δύο. Υπενθυμίζεται ότι και οι δύο δεν κατηγορούνται για κάτι που έπραξαν ως βουλευτές: ο κ. Ντινόπουλος κατηγορείται για πράξεις του ως δήμαρχος Βριλησσίων και ο κ. Βελόπουλος μηνύθηκε για μια προσωπική του αντιδικία με κάποιον πολίτη.

Παρ' όλα αυτά η Επιτροπή Δεοντολογίας θεώρησε τις διώξεις «πολιτικές» και μάλιστα, στην «έκθεσή» της προς τους βουλευτές, δεν αναφέρει καν τον λόγο για τον οποίο ζητείται η άρση της ασυλίας.

Γι' αυτό μάλλον λαθεύουν οι Ευρωπαίοι. Δεν χρειαζόμαστε οικονομική επιτήρηση. Με τους βουλευτές που έχουμε, μάλλον πολιτική επιτήρηση απαιτείται.
του Πάσχου Μανδραβέλη