Ο δρόμος του Ευαγόρα και η λεωφόρος των τσάτσων και των βολεμένων κρατικών υπαλλήλων “αντεξουσιαστών”

Το λάθος σας αγαπητοί ψευτόμαγκες που είστε ακόμα ξέμπαρκοι και κινδυνεύετε να μείνετε …αδέσποτοι είναι πως η εγκεφαλική σας λειτουργία αδυνατεί να κατανοήσει τις ιδιαιτερότητες που ενδέχεται να αντιμετωπίσετε σε μια περίπτωση “ρουτίνας”. Όπως αυτή που δέρνετε ανηλεώς έναν εργαζόμενο πατέρα μπροστά στα μάτια της ανήλικης κόρης του για να εισπράξετε τα φράγκα του αφεντικού σας.

Δεν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε το δίαυλο για το προσωπικό μας “δράμα”, γνωρίζουμε πολύ καλά άλλωστε τις “άκρες” σας όπως αυτή με τον αξιωματικό που μετατέθηκε από Αθήνα στην Κρήτη. Ή τους επίορκους ΚΥΠατζήδες που έχουμε ξεβρακώσει τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις. Όπως και ξέραμε ότι βγάζοντας τα έγγραφα και αποδομώντας το άθλιο σας σύστημα θα είμασταν αυτόματα στο στόχαστρο. Ακούστε λοιπόν δυό λέξεις όχι σαν απάντηση στις απειλές σας αλλά σαν βοήθεια στην περαιτέρω διαβίωση σας. Τι να απαντήσει άλλωστε κανείς σε γελοιότητες τύπου “δεν λυπάσαι τα παιδάκια σου” ή “ο μώλος είναι κοντά στο σπίτι σου”. Θυμίζουν τα ντόνατς με τις τρύπες του στραβόΓιαννου wannabe θεωρητικού σας. Διαβάστε λοιπόν.

“Τσέρω ποιός είναι μα ε λαλέω τίποτα”. Αυτές τις... λέξεις τις ξεστόμισε ένα πεντάχρονο παιδί στους πάνοπλους Βρεταννούς ιμπεριαλιστές που έψαχναν έναν συγγενή του, τομεάρχη της ΕΟΚΑ. Άρχισαν τις νουθεσίες, έπειτα πήραν το παιδάκι στα κρατητήρια της Βασίλισσας και το επέστρεψαν στη μάνα του τυφλό από τα βασανιστήρια. Οι κραυγούλες του ακούγονταν όλη νύχτα σε μεγάλη απόσταση και θρυμμάτιζαν τις καρδιές των υπόδουλων – ελεύθερων ανθρώπων. “Ε λάλησα μανούλα”.

Καταλαβαίνετε λοιπόν πως αυτό το “Ε λαλέω” όταν το ακούς μικρή καρφώνεται στο πνεύμα και την ψυχή. Ατσαλώνει τη συνείδηση, διαλύει το φόβο και δημιουργεί μια παρανοϊκή πίστη σε μια εσωτερική μα πανανθρώπινη Ιδέα.

Εσείς από την άλλη μεγαλώσατε διαβάζοντας το Νίτρο, το Κλικ και παρεμφερή αναγνώσματα. Γι’ αυτό και αντιλαμβάνομαι το εσωτερικό σας δράμα και την αρρωστημένο αυτοθαυμασμό που προσπαθείτε να ικανοποιήσετε σηκώνοντας το όπλο. Εκεί βλέπετε είναι η μόνη περίπτωση που μπορείτε να νιώσετε έναν φευγαλέο σεβασμό για να κρύψετε τον μηδενικό αυτοσεβασμό σας. Την έλλειψη ιδανικού την έχετε αντικαταστήσει με την έλλειψη του φόβου και αυτό σας το αναγνωρίζω. Αυτή είναι όμως και η αντιληπτική διαφορά σας από μια κατσαρίδα. Η κατσαρίδα είναι απωθητική αλλά ουσιαστικά δεν ενοχλεί. Εσείς ενοχλείτε. Βλάπτετε. Είστε μισάνθρωπες, οπλισμένες κατσαρίδες. Ναι, υπάρχουν δικαιολογίες γι’ αυτό, τα δύσκολα παιδικά σας χρόνια, η άτιμη η κοινωνία που σας έδειξε την κόκα και το ξέκωλο σα σκοπό ζωής κλπ κλπ. Αυτό όμως είναι αντικείμενο κοινωνιολογικής ή ψυχιατρικής προσέγγισης. Ας πηγαίνατε στον Κλεάνθη.

Φανταστείτε λοιπόν, εσείς είστε τόσο αδίστακτοι και σηκώνετε το όπλο για τα φράγκα. Για τα φράγκα μάλιστα των άλλων. Αναλογιστείτε όταν το όπλο σηκώνεται για την Ιδέα. Την Ιδέα τη δική σου, όχι των άλλων. Κάπως έτσι γίνονται οι Θερμοπύλες και τα Λιοπέτρια.

Τη συμπάθεια μου.
από το olympia