Η γραμμή του αίματος

Όσοι με αποτροπιασμό γράφουν για το αίμα των αθώων ή το αίμα της θυσίας, δεν έχουν δει ποτέ αίμα. Ούτε διαμελισμένο πτώμα. Ευτυχώς. Το αίμα λοιπόν, αυτό το συστατικό της ζωής, έχει μια χαρακτηριστική μεταλλική οσμή, που φέρνει αναγούλα. Περνά απ τη μύτη και φτάνει ως τον εγκέφαλο. Μπορείς να την αναγνωρίσεις ανάμεσα σε χιλιάδες μυρωδιές. Είτε προέρχεται από Αφγανό, είτε από αστυνομικό, είτε από αθώο , είτε από ένοχο. Όσοι μιλούν για αίμα: τρομοκράτες που θέλουν να σώσουν, υπερπατριώτες που θέλουν να σωθούν, υπουργοί που θέλουν να διασωθούν,δεν έχουν μυρίσει αίμα . Δεν έχουν ξεράσει λίγα μέτρα πιο πέρα. Είναι προστατευμένοι απ την αόριστη, μεταφυσική επίκλησή του.

Μια χώρα λοιπόν... κινδυνεύει, όχι όταν φτάνει στη χρεωκοπία, αλλά όταν οι γωνιές της αποκτούν τη μυρωδιά του αίματος και οι άνθρωποί της, της συνήθειας. Μετά ο υπουργός κάνει μια δήλωση. Δεν κινδυνεύουμε από την αύξηση της εγκληματικότητας. Κινδυνεύουμε από την εξοικείωση με το αίμα. Όταν οι ειδικές δυνάμεις της χώρας τραγουδάνε στις παρελάσεις ανθρωποφαγικά τραγουδάκια, οι βομβιστές εκδικούνται ίσως την κοινωνία, ίσως τον εαυτό τους, σπάνια πάντως το σύστημα και όταν το κράτος μοιράζει χιλιάδες όπλα σε δημοσιογράφους, δημάρχους, πολίτες κάνοντας την παραδοχή πως κινδυνεύουν.

Αυτά που γράφονται για τον κύκλο του αίματος είναι λογοτεχνικές μπούρδες. Το αίμα δεν κλείνει ποτέ κύκλο. Όταν αρχίζει να ρέει κάνει τη δικιά του ακατάστατη γραμμή που δεν ξέρεις ποιόν θα αγγίξει και ποιόν θα συμπεριλάβει. Όταν προετοιμάζεις την κοινωνία να το μυρίσει, τότε θα το μυρίσει.Έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε το αίμα. Και πίσω απ τα πιστόλια και τις βόμβες υπάρχουν οπλισμένες κοινωνικές αντιλήψεις.
του Κώστα Βαξεβάνη στο κουτί της Πανδώρας