Η διαχείριση του πολιτικού κόστους, πληρώνεται σήμερα...

Κάτι που διαχρονικά έχει καταστρέψει την Ελλάδα σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο είναι η λεγόμενη "διαχείριση του πολιτικού κόστους". Αυτή η μικρή φράση, με τις αμέτρητες αναλύσεις και νοοτροπίες, μας έχει φέρει στα σημερινά χάλια.

Κάθε κυβέρνηση καλείται να πάρει αποφάσεις. Οι αποφάσεις δεν είναι πάντα ευχάριστες. Τις περισσότερες φορές είναι δυσάρεστες και αναγκαίες. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα είχαμε ανάγκη από κυβερνήσεις και κόμματα, παρά μόνο από ένα κεντρικό μηχανισμό που θα λειτουργούσε και θα ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι.

Κάπου εκεί, ανάμεσα στις λέξεις αναγκαία / απαραίτητη / δυσάρεστη κοκ απόφαση, πάντα πηγαίνει και σφηνώνει στο μυαλό των πολιτικών η έννοια του πολιτικού κόστους. Τους φοβίζει, τους αποπροσανατολίζει και τους κάνει νευρικούς, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην παίρνουν την σωστή απόφαση, αλλά να κάνουν ζημιά και σε ότι λειτουργούσε "κάπως" ομαλά μέχρι σήμερα.

Δεν πιστεύω κανέναν πολιτικό όταν λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος! Ο λόγος που δεν... τον πιστεύω είναι επειδή κανένας πολιτικός δεν έχει βγει μέχρι σήμερα λέγοντας: "Θέλω να βγω για μία - το πολύ δύο - τετραετίες. Δεν με ενδιαφέρει παραπέρα". Έχετε ακούσει εσείς κανέναν? Από την στιγμή που δεν το λένε λοιπόν είναι δεδομένο ότι για το υπόλοιπο της ζωής τους θα προσπαθούν να είναι βουλευτές, τις περισσότερες φορές χωρίς να κάνουν σημαντικό έργο, αλλά κάνοντας σωστή διαχείριση του "πολιτικού κόστους".

Αυτό που πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω, είναι πως μπορεί ένας άνθρωπος να σταματήσει να βλέπει μπροστά του ανθρώπους αλλά ψήφους. Απορώ πώς αυτοί οι άνθρωποι, οι "μαθουσάλες" της πολιτικής, δεν μπορούν να αντιληφθούν ούτε και σήμερα, ότι η διαχείριση του πολιτικού κόστους είναι τελικά αυτό που τους κοστίζει.

Μετά από τόσα χρόνια "διαχείρισης" και άσκησης προσεκτικής πολιτικής, έχουν καταφέρει την πλήρη απαξίωση της πολιτικής και πολύ περισσότερο των πολιτικών. Το παραδέχτηκε πρόσφατα (και το κάνει με κάθε ευκαιρία) ο πρωθυπουργός: "Στην Ελλάδα έχουμε πολιτικό έλλειμμα". Αυτό δεν ήταν καμπανάκι για εμάς, αλλά για τους πολιτικούς. Ας θυμηθούμε τον κ. Καραμανλή. Ο λόγος που έχασε τις εκλογές ήταν επειδή το μόνο που προσπαθούσε να κάνει, ήταν η διαχείριση του πολιτικού κόστους.

Ένα επίκαιρο παράδειγμα είναι τα αγροτικά μπλόκα. Η κυβέρνηση, προσπαθεί να πείσει τους αγρότες για την οικονομική δυσκολία, που όλοι βιώνουμε. Από την άλλη η αντιπολίτευση, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το "πολιτικό κόστος" της κυβέρνησης, λέγοντας ακριβώς ότι έλεγε η σημερινή κυβέρνηση πριν από ένα χρόνο. Δεν είναι γελοίο? Αν δούμε τα βίντεο από τις περσινές κινητοποιήσεις, μόνο τα ονόματα αλλάζουν στις περισσότερες περιπτώσεις...

Ο μόνος πολιτικός αρχηγός που θα μείνει στην ιστορία της Ελλάδας για την ικανότητά του, θα είναι αυτός που θα ασκήσει δίκαιη πολιτική, χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος! Ανύπαρκτος θα μου πείτε και θα συμφωνήσω, κρατώντας μία πολύ μικρή επιφύλαξη περί του αντιθέτου! Η παρακμή και η στασιμότητα μπορεί να μετεξελιχθούν σε δημιουργική αφύπνιση, αν βεβαίως υπάρχει και η απαραίτητη πολιτική βούληση.

Κλείνοντας, με την ευκαιρία του "πολιτικού κόστους", θα ήθελα να κάνω μία πρόταση προς τον πρωθυπουργό που δεν θα στοιχίσει, ούτε οικονομικά, ούτε πολιτικά και σίγουρα θα του δώσει "πολλούς πόντους" στα θέματα διαφάνειας, ειλικρίνειας και "σύγχρονης" πολιτικής. Η πρότασή μου περιλαμβάνει την λήψη των παρακάτω "σκληρών" μέτρων:

1. Την μείωση των προσωπικών του αποδοχών κατά 50% και την ελεύθερη επιλογή του κάθε βουλευτή - υπουργού (όλων των κομμάτων) για μείωση της προσωπικής του αποζημίωσης. Όλες οι μειώσεις θα ανακοινωθούν από την Βουλή, ώστε να ξέρουν οι πολίτες την "ευαισθησία" του κάθε πολιτικού!

2. Την άμεση κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, με ταυτόχρονη ακύρωση της παραγραφής των αδικημάτων από πολιτικούς. Σε περίπτωση οικονομικών αδικημάτων, η ποινή να είναι φυλάκιση χωρίς εξαγορά!

3. Οι βουλευτές να μην έχουν στην διάθεσή τους περισσότερες από 2 τετραετίες. Μετά από 8 χρόνια στην Βουλή, ή θα έχουν ολοκληρώσει το έργο τους ή δεν θα ήταν ικανοί για να το ολοκληρώσουν. Από εκεί και μετά αρχίζουν οι "γνωριμίες", τα βολέματα και τα ρουσφέτια! Όποιος είναι τόσο ικανός, που γίνεται απαραίτητος, μπορεί να προσφέρει από το κόμμα του ή ως εξωκοινοβουλευτικός υπουργός.

Αυτά θα μπορούσαν να είναι μόνο η αρχή μίας διαφορετικής πολιτικής, με στόχο να κερδίσουν οι πολιτικοί την εμπιστοσύνη των πολιτών. Αυτή η εμπιστοσύνη είναι απαραίτητη, ώστε να μπορέσει η κυβέρνηση να προχωρήσει στα απαραίτητα μέτρα για έξοδο από την οικονομική κρίση. Έχω ξαναγράψει ότι η αγορά βασίζεται στην ψυχολογία. Όσο και να μειώσουν ή να αυξήσουν τους φόρους, η αγορά πρέπει να αλλάξει ψυχολογία και να πιστέψει ότι κάτι μπορεί να γίνει...

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση.
από τον Γιώργος Φακίτσας