Ο μύθος της απομόνωσης και το βέτο της ταράτσας

Ένα μεγάλο και κορυφαίο ζήτημα που πρέπει να τεθεί στο τραπέζι της δημόσιας συζήτησης είναι αυτό που τιτλοφορείται «ως απομόνωση των Τουρκοκυπρίων».

Πρόκειται για ένα ζήτημα που αποτελεί αυτή την ώρα ύψιστη προτεραιότητα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής το οποίο η κυπριακή κυβέρνηση βρίσκει συνέχεια μπροστά της. Πρόσφατα ευρισκόμενος στις Βρυξέλλες στο κτίριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ως μέλος δικοινοτικής αποστολής που διοργανώθηκε από τη Γενική Διεύθυνση Εκπαίδευσης και Κουλτούρας με τη συνεργασία της αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Κύπρο, ακούσαμε από αξιωματούχο της Διεύθυνσης Διεύρυνσης πως: «η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι δεσμευμένη να διευκολύνει την άρση της απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων» και ότι προς αυτή την κατεύθυνση «υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ομάδα δράσης για στήριξη της τουρκοκυπριακής Κοινότητας».

Ο γράφων στη διάρκεια της... συζήτησης ζήτησε να πληροφορηθεί από πού πηγάζει αυτή η απομόνωση -χωρίς βέβαια να πάρει απάντηση - και υπέδειξε πως, είναι οι Ελληνοκύπριοι που είναι απομονωμένοι, αφού δεν μπορούν να διακινηθούν ελεύθερα μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Πιο απομονωμένοι βέβαια είναι οι εγκλωβισμένοι, τους οποίους οι δυνατοί της γης, αγνοούν.

Ενώ λοιπόν ο Ελληνοκύπριος πολίτης εύκολα και χωρίς διατυπώσεις μπορεί να φθάσει μέχρι και στις μακρινές Βρυξέλλες, για να επισκεφθεί το σπίτι του πρέπει να περάσει από διαβατηριακό και άλλο έλεγχο που διενεργεί ένα καθεστώς που δεν το αναγνωρίζει κανένας.

Σήμερα ο πραγματικά απομονωμένος είναι ο εγκλωβισμένος στην ακριτική Καρπασία και όχι οι Τουρκοκύπριοι που κατέχουν διαβατήρια και ταυτότητες της Κυπριακής Δημοκρατίας, διακινούνται ελεύθερα και εργάζονται στις ελεύθερες περιοχές, απολαμβάνουν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και άλλα πολλά ωφελήματα, χωρίς να πληρώνουν καμία φορολογία στο επίσημο κράτος.

Το θέμα απομόνωσης αποτελεί ψέμα και μύθο που καλλιεργεί η Άγκυρα και δυστυχώς υιοθετείται και από πάρα πολλούς που βρίσκονται στα ευρωπαϊκά και άλλα κέντρα λήψης αποφάσεων.

Βέβαια, σε όλα αυτά ο Ευρωπαίος αξιωματούχος απάντησε πως, αυτή την ώρα προέχει το μεγάλο ψάρι (bigfish) που είναι η λύση του κυπριακού και όχι τα επουσιώδη.
Το γεγονός ότι, λόγω κατοχής δεν μπορούμε να διακινηθούμε ελεύθερα μέσα στην ίδια μας την πατρίδα θεωρείται επουσιώδες. Να ’ναι καλά οι άνθρωποι… Από τα υπόλοιπα που λέχθηκαν στη συζήτηση σημειώνουμε τα εξής, όπως διατυπώθησαν από το στόμα του αξιωματούχου της Διεύθυνσης Διεύρυνσης:- Στην Ε.Ε. εντάχθηκε ολόκληρη η Κύπρος.
- Χωρίς επίλυση του κυπριακού δεν θα υπάρξει καμία πρόοδος στη διαδικασία ένταξης της Τουρκίας.
- Η εκλογή Δ. Χριστόφια συνέβαλε στην επανέναρξη της διαδικασίας του διαλόγου.
- Οι ιδιοκτήτες περιουσιακών στοιχείων πρέπει να ρωτηθούν ένας προς έναν.

Άλλο ένα σημαντικό στοιχείο που κρατούμε από την επίσκεψή μας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, είναι μια δήλωση που έγινε από αξιωματούχο της Διεύθυνσης Επικοινωνίας, ο οποίος παρουσιάζοντας τον τρόπο λειτουργίας της Επιτροπής είπε ότι: Αν δεν υπάρχει ομοφωνία δεν υπάρχει απόφαση. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι μικροί έχουν βέτο. Χαρακτηριστικά είπε πως, «κάποιος μπορεί να κάτσει στην ταράτσα και να λέει συνέχεια όχι» και έφερε το παράδειγμα του βέτο του Λουξεμβούργου που για περισσότερο από δέκα χρόνια μπλόκαρε την πρόταση οδηγίας για τις φορολογίες των αποταμιεύσεων με την οποία διαφωνούσε.

Συμπεράσματα:
• Πρώτον, η απομόνωση των Τουρκοκυπρίων είναι ένας μύθος που η εξωτερική διπλωματία και πολιτική της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει να διαλύσει. Έστω αργά παρά ποτέ.
• Δεύτερον, και το βέτο είναι χρήσιμο εργαλείο και είναι πολύ πιο δυνατό όταν διατυπώνεται για λόγους επιβίωσης ενός ολόκληρου λαού, παρά όταν διατυπώνεται για επιμέρους και μικρά ζητήματα, όπως μπορεί να είναι τα θέματα φορολογίας κ.λπ.
Βέβαια για να ασκηθεί αυτό το δικαίωμα χρειάζεται παρρησία και θάρρος, αλλά και πίστη στο δίκαιο του αγώνα που διεξάγεις.
Ελπίζω όταν και εάν έρθει αυτή η ώρα η Λευκωσία να αποδείξει πως διαθέτει τις πιο πάνω προϋποθέσεις.
του Χρίστος Καρύδης οικονομολόγου - δημοσιογράφου, το είδα στο Σίβυλλα - Sibilla