Εσείς αλλάζετε, εμείς βουλιάζουμε...

Καλά λοιπόν, κύριε πρωθυπουργέ, όλοι όσοι ακούσαμε χτες τις υπερήφανες και τόσο συγκινητικές (προεκλογικές θα τολμούσα να τις χαρακτηρίσω) εξαγγελίες σας, πειστήκαμε πως δεν θα πτωχεύσουμε.

Από σήμερα, 71η ημέρα της διακυβερνήσεως της χώρας από το ρηξικέλευθο επιτελείο σας, πειστήκαμε ότι μέσα στο ερχόμενο τρίμηνο θα “αλλάξουμε για να μην βουλιάξουμε”...

Να είστε καλά, γιατί εσείς (με τα εμπνευσμένα λόγια σας προς το παρόν, αφού έργα ακόμη δεν έχουμε δει ούτε καν σε επίπεδο νομοσχεδίου) μας δίνετε ελπίδα και σε κάθε ευκαιρία μας τονώνετε την καταρρακωμένη μας εθνική αξιοπρέπεια.

Ευτυχώς, έχουμε εσάς από... την αριστερή μας πράσινη μεριά, αλλά και τον κύριο Σαμαρά από τη δεξιά γαλάζια κι έτσι μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι ότι το σκάφος μας πλέει, αν μη τι άλλο, σε εθνικά κυρίαρχα νερά.

Γιατί, όπως τονίσατε καθαρά και ξάστερα, αντρίκια και πατριωτικά εχθές στο Ζάππειο, “ο λαός δεν θέλει μια κυβέρνηση εκκαθαριστή υποχρεώσεων προς τρίτους, αλλά μια κυβέρνηση που θα κάνει τη μεγάλη ανατροπή για την ανασυγκρότηση της χώρας”. (Για ανατροπή ποιου καθεστώτος μιλάτε δεν ξέρω, αλλά αυτή την ηλίθια απορία ας την αφήσουμε κατά μέρος προς ώρας...)

Σας διαβεβαιώ, ωστόσο, πρωθυπουργέ μου, πως ακόμη και κανένα μέτρο να μην πάρετε, δεν θα πτωχεύσουμε. Όχι γιατί είναι στο χέρι μας, αν ήταν, θα βρίσκαμε σας διαβεβαιώ έναν τρόπο να το καταφέρναμε, αλλά γιατί δεν προβλέπεται από τη συνθήκη του Μάαστριχτ.

Και σας διαβεβαιώ επίσης πως δεν θα βγούμε από τη ζώνη του Ευρώ, όχι γιατί δεν πρέπει, ή γιατί δεν το επιθυμούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, αλλά πάλι γιατί δεν προβλέπεται από καμμία συνθήκη.

Και τι σημαίνει αυτό;
Μήπως ότι καταφέραμε να διατηρήσουμε τις στοιχειώδεις προφάσεις της εθνικής μας ανεξαρτησίας;

Όχι...

Μήπως ότι δεν θα νοσταλγήσουμε τον Αλμούνια, ή δεν θα αποζητήσουμε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;

Όχι...

Μήπως πάλι ότι θ’ ακολουθήσουμε κι εμείς του χρόνου και του αντίχρονου την έξοδο από την κρίση και την ύφεση που άρχισε δειλά-δειλά να φαίνεται στον ορίζοντα για την αμερικανική και την ευρωπαϊκή οικονομία;

Όχι και πάλι όχι...

Το ότι δεν θα (μας αφήσει κανείς να) πτωχεύσουμε, πρωθυπουργέ μου, απλώς και μόνον σημαίνει:

1. Πως κανείς δεν θα σας επιτρέψει να βγείτε φόρα-παρτίδα να δηλώσετε ότι αδυνατείτε να πληρώσετε τις τοκοχρεωλυτικές δόσεις στους δανειστές μας, και

2. Πως δεν θα υποτιμήσετε το εθνικό μας νόμισμα (αφού ούτως ή άλλως δεν διαθέτουμε) προκειμένου να μπορέσετε να αντισταθμίσετε τη διαρκή και δραματική απόκλιση της οικονομίας μας από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυρίως σε όρους παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας.

Και τι θα γίνει λοιπόν;

Θα εισέλθουμε (εμείς μόνοι σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη, παρέα ίσως με την Ισλανδία) σε μια μεσοχρόνια υφεσιακή κρίση και σ’ έναν φαύλο κύκλο οικονομικής υστέρησης και απόκλισης.

Η κατανάλωση θα μειώνεται, το φορολογητέο εισόδημα θα συρρικνούται, τα δημοσιονομικά έσοδα θα απομειούνται, το κόστος εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους θα διογκώνεται (τα διαφορικά επιτόκια μεταξύ ελληνικών και γερμανικών ομολόγων ίσως ξεπεράσουν ακόμη και τις 350 μονάδες βάσης), και τα δίδυμα ελλείμματα (ισοζυγίου πληρωμών και κρατικού προϋπολογισμού) θα στοιχιώνουν κάθε δειλή απόπειρα αύξησης του ΑΕΠ.

Κοντολογίς δεν θα πτωχεύσουμε ως κράτος, αλλά θα πάθουμε κάτι ουσιαστικά χειρότερο, αγαπητέ μου πρωθυπουργέ.
Θα φτωχαίνουμε σιγά-σιγά, αλλά πάντως συστηματικά ως κοινωνία όλοι μας και κάθε χρόνο θα αποκλείνουμε ολοένα και περισσότερο από την ελπίδα της ανάκαμψης.

Θα είμαστε όμως εθνικά υπερήφανοι, γιατί δεν θα έχουμε υποκύψει στον “τσαμπουκά” των Ευρωπαίων λύκων της κεφαλαιοκρατίας.
Και (για να μην ξεχνούμε και τα όνειρα της δεξιάς γαλάζιας μας πλευράς) με το ύπουλο και καταχθόνιο αυτό τρόπο, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, θα καθαρίσουμε επιτέλους και φυλετικά (βεβαίως βεβαίως) όχι γιατί θα έχουμε διώξει πυξ λαξ τους οικονομικούς μετανάστες που μολύνουν τον ελληνισμό μας, αλλά γιατί αυτοί πλέον δεν θα έχουν κανένα λόγο να θέλουν να πατήσουν το πόδι τους στη χώρα μας ούτε για τουρισμό...

Εν αναμονή των μέτρων σας, κύριε Παπανδρέου, δεν νομίζω ότι έχω κάτι άλλο να πω.

Ταύτα και μένω. (επί του παρόντος βεβαίως)
του Lupus Ec(onomicus) στο protagon