Ανάθεμα κι αν κατάλαβα

Θυμάστε τη χαρακτηριστική φράση του Σπύρου Παπαδόπουλου σε ένα παλιό σήριαλ, στους Απαράδεκτους «Τι γίνεται βρε παιδιά!»; Ε, αυτή πηγαινοέρχονταν στο μυαλό μου ενώ άκουγα τις εξαγγελίες του Πρωθυπουργού. Από την αρχή της ομιλίας του μέχρι το τέλος κάτι ήθελε να μου πει και δε το έλεγε. Εγώ πάντως αλλιώς τα είχα καταλάβει τα πράγματα. Δεν ξέρω… Το δράμα άρχισε από το καλωσόρισμα. Εγώ είχα βάλει την πιζάμα μου, τη χοντρή αθάνατη ζακέτα, τις κόκκινες κάλτσες με την τρύπα (που όλο λέω θα τις πετάξω κι όλο τις κρατάω γιατί με βολεύουν) και στήθηκα με αγωνία ν’ ακούσω τα «συχαρίκια».

Τα ήξερα τα μαντάτα. Έλεγα θα... μου τα πει και ο Πρωθυπουργός πια, που ξέρει καλύτερα. Θα σταθεί απέναντί μου, θα με κοιτάξει στα μάτια, θα τα πει έξω από τα δόντια χωρίς περιστροφές και απλώματα. Θα μου δείξει ρε αδελφέ, την έξοδο κινδύνου και ο Θεός βοηθός. Αμ δε! Βρέθηκα σε δεξίωση. Και να τα φώτα και οι φωτοχυσίες και τα λουλούδια και τα μάρμαρα και τα παλαμάκια... Και κόσμος! Κόσμο να δεις!!! Τι γίνεται ρε παιδιά; Και πλακώνει μια ανάλυση θαρρείς προεκλογική και ν΄ανοίγει τον οδικό χάρτη (Με γεια και οι καινούργιες εκφράσεις!) και να τον ανοίγει και να πέφτει κάτω το κεφάλι μου σαν να ’μαι σε ταινία του Αγγελόπουλου.

Κάπου το πάει το όχημα να λέω και να μη το πηγαίνει. Τι γίνεται ρε παιδιά; Και ξαμολάει μια κορώνα για τον πατριωτικό χαρακτήρα των επιχειρήσεων…Να και οι ερυθροσταυρίτισσες! Και δεύτερη κορώνα για τη φορολόγηση 90% των μπόνους των ιδιωτικών τραπεζών. Τι γίνεται ρε παιδιά; Υπάρχουν κάπου «κακοί» και δε τους έχω εντοπίσει;

Και μετά πιάσαμε και το Δημόσιο. Εκεί υπήρξαν και αποφασιστικές στιγμές, όπως με το κλείσιμο των γραφείων Τύπου και ΕΟΤ για παράδειγμα, που ανάσαινες πρώτη φορά, ένα έντιμο «ένα κι ένα κάνει δύο»… Αλλά όσο άνοιγε ο χάρτης του μπάχαλου, αν και τα ’λεγε κάπως πιο ψιλιασμένα, είχε μια σωστή κατεύθυνση ρε αδελφέ! Με τρόμαζε όμως το «πώς;». Αυτό το ριμαδιασμένο το «πώς» σε αιώνια εκκρεμότητα.
Τέλος πάντων να μη τα πολυλογώ, έτσι κι αλλιώς παρέα τα βλέπαμε, θα ’χουμε μέρες να τα αναλύουμε. (Σάμπως κάνουμε και τίποτα άλλο!)

Εμένα άλλο μου έκανε εντύπωση και δεν ξεκολλάει από το μυαλό μου. Ανώμαλο μυαλό! Κολλάει σε κάτι περίεργες σημειολογίες! Τόσα είπε ο Πρωθυπουργός μας αυτό εκεί! Λες και κόλλησε τσίχλα σε παπούτσι ένα πράγμα. Όταν τελείωσε η ομιλία λοιπόν κι άρχισε να βγαίνει κόσμος και ντουνιάς… Ποιοι ήταν όλοι αυτοί; Πείτε μου θα σκάσω. Όχλος! Λες και σχόλαγε γήπεδο. Άγνωστες φυσιογνωμίες που συμπεριφέρονταν σαν γνωστοί. Να χαριεντίζονται, ν΄ανάβουν τσιγάρο να ξεντουμανιάσουν, να διαβάζεις στα χείλη τους εκείνο το αιώνιο, γλειψιμέικο «καλά τα είπε!», να σπρώχνονται, να συγχαίρουν… Τι γίνεται ρε παιδιά! Μπας και είχαμε δεξίωση; Μήπως έχουμε χαρές και δεν το έχω καταλάβει; Τόσος κόσμος, τόσοι κρατικοδίαιτοι; Και χάθηκε κι αυτός ο χριστιανός, ο Πρωθυπουργός να μου το πει… Να φορέσω και γω κάτι καλύτερο! Κι ήμουνα στον καναπέ με τη χοντρή αθάνατη ζακέτα και τη κόκκινη κάλτσα με τη τρύπα που όλο λέω θα τη πετάξω και όλο τη κρατάω γιατί με βολεύει.


Να κάπως σαν το Γιώργο, κάπως σαν τις κυβερνήσεις που εναλλάσσονται κι όλο λένε να πλακώσουν ένα ξεκαθάρισμα, κι όλο το αναβάλλουν γιατί τους βολεύει. Φοβάμαι…Πολύ κόσμο ρε παιδιά αυτό το κράτος!!! (Ένας να δουλεύει –τρόπος του λέγειν- 100 να τον χαζεύουν! Αενάως…)
της Ρέας Βιτάλη στο protagon