Ακήρυχτος πόλεμος

Ω νεότητα
Πληρωμή του ήλιου
Αιμάτινη στιγμή
Που αχρηστεύει το θάνατο.
[Οδυσσέας Ελύτης]
---------------------------------------------
Λέω, σαν τούτη τη νέα γενιά
δεν θα θελα νάμαι
μόνο την ικμάδα της
όχι την τύχη της νάχω
Δίχως πυξίδα, μόλις και μετά βίας
ένα ''όνειρο'', μια ''δουλίτσα''
[από δουλεία-δουλειά-''δουλίτσα'']
Λέω, δε ζηλεύω το κορίτσι απέναντι
με τα δροσερά μάτια
στο βάθος τους κρύβουν
το φόβο, αν αύριο θαχει
τα προς το ζειν
Μάθανε την ανασφάλεια από τα θρανία
για αυτό τα σπάνε
μάθανε την απόγνωση
με το έβγα στη ζωή
για αυτό τα απεγνωσμένα
πρόσωπα
Λέω, κοιτάζοντας τα μισοκοιμισμένα πρόσωπα
στο τρόλεϊ
ξύπνησες χαράματα,γυρνάς σούρουπο
για ένα κομμάτι ψωμί
που στο άψε-σβήσε μπορεί να στο στερήσουν
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τραγωδία
από το να βλέπεις τα νιάτα και να μη λες
αυτοί θα ζήσουν καλύτερα από μας
Κι αυτοί το ξέρουν
Και με... το πρώτο σπίρτο ανάβουν φωτιές
μέχρι τον ουρανό-πυρπολούν την ψυχή τους
Λέω, είναι έγκλημα να σου χουν κόψει τα φτερά
πριν ακόμα δοκιμάσεις να πετάς
να σου τσακίζουν την ψυχή
πριν αρχίσει να ονειρεύεται
Από παντού έρχεται και σε κατακλύζει
η απελπισία του ανέργου, με το χαρτζιλίκι
του πατέρα
η θλίψη της πολύωρης σαχλαμάρας στην καφετέρια
να κοροϊδέψεις το χρόνο
ας δούμε μέχρι αύριο
ας δούμε ξανά τις αγγελίες
ας πάμε στο γνωστό πολιτευτάκια
ας τους στείλουμε όλους στο διάολο
Λέω, πρέπει να είναι κανείς
ολιγοφρενής, εκ γενετής ηλίθιος
για να μην αφουγκράζεται
το ποδοβολητό
του, όχι μακρινού, μέλλοντος
το άγριο γιουρούσι
των ''αόρατων'', των εγκλωβισμένων
των ανονείρωτων
των τρελών κοριτσιών και αγοριών
που φρουμάζουν στα παιδικά τους δωμάτια
στα 30,με τη θλίψη και την οργή
στα μάτια
Λέω, άκου,''όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες''
για έναν ακήρυχτο πόλεμο
[μακάρι να είχε κηρυχθεί]
ίσως οι παράβλεπες απώλειες να ήταν μικρότερες.

[έγραψε η pentanostimi, υπό την επήρεια του πνεύματος των Χριστουγέννων, του 2009]