Χειρότερα δεν γίνεται... ευτυχώς!

Η ιστορία του υπουργού των οικονομικών και της νέας κυβέρνησης (αυτό δεν σημαίνει ότι η παλιά ήταν καλύτερη. Η κυβέρνηση Καραμανλή διαγωνίζεται επάξια για μια από τις χειρότερες της μεταπολίτευσης) θυμίζει τον μεθυσμένο που αργά τη νύχτα, για πολύ ώρα στέκεται κάτω από μια λάμπα το δήμου και ψάχνει.
Τον πλησιάζει ένα αστυνομικός και τον ρωτάει:
«Τι ψάχνεις;»
«Τα κλειδιά του σπιτιού μου» λέει αυτός.
«Που τα έχασες;»
«Στη γωνία, πιο κάτω» απαντάει..
«Και γιατί ψάχνεις εδώ;»
«Γιατί εδώ έχει φως, εκεί είναι σκοτεινά...»

Τι σημαίνει αυτό; Είναι απλό η λύση του προβλήματος δεν είναι η φοροκαταιγίδα. Η λύση είναι η δραστική μείωση των δαπανών. Απλά, ως είθισται στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, ο υπουργός εκεί που είδε φως εκεί μπήκε. Πετάει και μερικές κορώνες για τους φοροδιαφεύγοντες που είναι η μισή κοινωνία και χτυπάει την πόρτα των συνεπών φορολογουμένων με αύξηση των συντελεστών.

Ότι κάνουν όλες οι... κυβερνήσεις που εκπροσωπούν τον παρασιτικό δημοσιο-πελατο-κομματικό μηχανισμό χρόνια τώρα.

Είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι όμως η λύση έχει δρομολογηθεί. Οι πιέσεις στα ομόλογα και τις μετοχές είναι απλά ο προάγγελος των εξελίξεων. Είναι η κορυφή του παγόβουνου.

Υπάρχουν λοιπόν δυο εκδοχές για να τελειώσει αυτή η περιπέτεια που έχουμε εισέλθει οι οποίες όμως αθροίζονται στην εξής μια: Δραστική μείωση των δαπανών του δημοσίου.

Οι πιέσεις θα σταματήσουν:

Α) Μόλις η κυβέρνηση ανακοινώσει ένα σχέδιο μείωσης των δαπανών.
Β) Μόλις η ΕΚΤ αποφασίσει ένα τρόπο να αποφορτίσει τις πιέσεις στην Ελλάδα και κατά συνέπεια στη ζώνη του Ευρώ. Οι Βρυξέλλες και η Φρανκφούρτη όμως δεν θα το κάνουν αν δεν δουν να αναγκαία μέτρα.

Σε κάθε άλλη περίπτωση οι πιέσεις θα αυτοτροφοδοτούνται μέχρι που ένας από τους δύο, οι αγορές ή η Ελλάδα να πέσουν στα γόνατα. Δεν βλέπω γιατί θα είναι οι αγορές αυτές που θα χάσουν.

Όλοι βέβαια φοβούνται την κοινωνική έκρηξη που θα προκαλέσει μια δραστική μείωση των δαπανών, καθώς οι μισοί συμπατριώτες μας έχουν γαλουχηθεί με την ασφάλεια που σημαίνει μια θέση στο δημόσιο.

Όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι τα πράγματα γίνονται απλά συμπατριώτες:

- Ή αποδεχόμαστε τα σκληρά μέτρα και οργανώνουμε τις εναλλακτικές λύσεις όπως κάνουμε εμείς του ιδιωτικού τομέα χρόνια τώρα

- ή περιμένουμε το πρωινό της πρώτης του μηνός που μισθοί και συντάξεις δεν θα μπουν στο λογαριασμό μισθοδοσίας.

Ας τρέξουν μετά στην αντιπροσωπεία της κ. Αλέκας ή του κ. Αλέξη να ζητήσουν άλλο μοντέλο, που κινείται με «αέρα κοπανιστό» αντί για πετρέλαιο. Αλλά έχει κλείσει το εργοστάσιο που πούλαγε «αέρα κοπανιστό» εδώ και 20 χρόνια. Οι άνεργοί του είναι οι οικιακές βοηθοί και οι εργάτες μας στις σκληρές δουλειές. Όπως ακριβώς ίσως δεν καταφέρουμε να αποφύγουμε πολλοί από εμάς προσεχώς...

Η χώρα βουλιάζει μέρα με τη μέρα σαν να έχει πέσει σε κινούμενη άμμο, και κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι σφυρίζουν αδιάφορα. Οι κυβερνώντες τρέχουν από τον Άγιο Δομίνικο στην Κοπεγχάγη και οι αντιπολιτευόμενοι παραμένουν καθηλωμένοι στη νιρβάνα τους. Ψάχνουν να βρουν ποιος αποφάσισε τις πρόωρες εκλογές που έχασαν και έχασαν την κουτάλα και τα ζουμιά.

Αλήθεια έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα ή απλά παριστάνουν ότι την έχουν χάσει, παραδομένοι στον αυτισμό που διακρίνει την κοινωνία μας πολλά χρόνια τώρα;

Χειρότερα δεν γίνεται ευτυχώς, γιατί θα αναγκαστούμε να κάνουμε αυτά που έπρεπε να κάνουμε πριν από είκοσι χρόνια. Η εποχή της δραχμής που με τις υποτιμήσεις έδιναν παρατάσεις έχει παρέλθει.
Κώστας Στούπας στο capital