Περί περιαυτολογίας και sex-blogging

Όποιος είναι έξυπνος παρακαλείται να σταματήσει να διαβάζει το παρακάτω post γιατί δείχνει ότι δεν έχει σεβασμό προς τον εαυτό του, αφού του επιτρέπει να εξευτελίσει με τέτοιο τραγικό τρόπο την προσωπικότητα του. Παρακαλώ αφήστε σχόλιο για το αν σταματήσατε! Θα καταλάβετε γιατί.

Όσοι συνεχίζετε να διαβάζετε, νομίζω πως ήρθε η ώρα να σας κατονομάσω τον "οπισθοθόνιο" ηλίθιο που γράφει ξενυχτισμένος στις 7 και μισή το πρωί, ώστε να ικανοποιήσω τον επιβλαβή ανά τα χρόνια εγωισμό μου. Λοιπόν, είμαι ο Άρης και είμαι περιεκτικός.

Όσοι συνεχίσατε το διάβασμα δεν είστε λιγότερο προσεκτικοί ή ποιοτικοί, απλά φυσιολογικοί. Πόσες φορές έχουμε πει: "Μα καλά τι κάνουν; Για ηλίθιους μας περνάνε; Μας κοροϊδεύουν; Νομίζουν ο,τι θα κάτσω να δω ή να ακούσω αυτό το πράγμα;". Ναι. Το πιστεύουν, το νομίζουν, είναι σίγουροι και μάλιστα στοιχηματίζουν να κόψουν το πρώτο δάχτυλο του ποδιού τους, ώστε να μη μπορούν να περπατήσουν, αν αλλάξετε κανάλι. Για παράδειγμα κάθεστε και διαβάζετε κάτι το οποίο εγώ από την αρχή σας προειδοποίησα ότι θα είναι επιβλαβές για την προσωπικότητά σας. Το ξέρατε, το κάνατε ή το κάνατε επειδή το ξέρατε;

Πολλές φορές το να ακολουθούμε κάτι απαγορευμένο μέσα από την καταπάτηση μία συμβουλής ή ενός κανόνα είναι μία φυσιολογική -ή και φυσική- σπαστική κίνηση του καθένα. Δε σταματάμε στο "μη", αλλά θέλουμε να ακούσουμε τι ΔΕΝ πρέπει να κάνουμε για να το αγνοήσουμε και να πετύχουμε να σπάσουμε το γερό τσιμεντένιο τοίχο της απαγόρευσης, για να βρεθούμε σε ένα δωμάτιο με τοίχους σαν από μεγάλα κομμάτια χαρτί.

Όπως μπορεί ο καθένας να καταλάβει, δεν υπάρχει ένα θέμα στο post. Απλά χρησιμοποιώ όμορφες λέξεις και εκφράσεις ηλίθιου, σαν κάποιον asexual geek που διηγείται τη φανταστική ιστορία του απίστευτου sex που πάντα περιμένει να έρθει, για να φύγει από πάνω του ένα βάρος. Η ζώνη αγνότητος... και στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για το blogging.

Τη ζώνη αγνότητος στο blogging την έχω βγάλει πάνω από 3 χρόνια πριν. Ξεκίνησα με ένα περίεργο blog χωρίς θέμα και συνέχισα με ένα ακόμα που είχε παραπάνω αδιάφορα πράγματα για να διαβάσει κανείς -μερικές φορές απορώ γιατί με διάβαζαν. Μετά από 1 χρόνο αποχής περίπου, αποφάσισα, κατάλαβα και κατέληξα ότι μου έλειψε αυτό το είδος επικοινωνίας, αυτή η αίσθηση ότι η ζωή σου ενδιαφέρει και κάποιον άλλον. Ίσως άγνωστο, ίσως γνωστό, ίσως και κάποιον άλλον. [Παρεπιπτόντως, πέρα από γνωστούς κι αγνώστους δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι σ' αυτόν τον πλανήτη...]. Εδώ που τα λέμε, τα blogs είναι σαν το συζυγικό sex. Ξεκινάς έχοντας πάντα όρεξη να γράψεις για το αν ράγισες τον αγκώνα σου ενώ έκανες προπόνηση στο badminton, συνεχίζεις έχοντας πονοκεφάλους, στη συνέχεια οι πονοκέφαλοι αυξάνονται και σιγά σιγά μειώνονται οι φορές που θα το ...ανεβάσεις, το post. Τέλος, το blog σου καταντάει όπως τα τοπία στα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη: αραχνιασμένο κι έρημο. Γι' αυτό λοιπόν ξεσκουριάζω τα δάχτυλά μου, που τα καημένα δεν πρόλαβαν να ξεκουραστούν με τόση δουλειά που έχει πέσει, υπόσχομαι τα καλύτερα και σταματάω να μιλάω...

Καλώς με βρήκατε. Αν αυτή είναι η αρχή του κακού τότε μπορείτε σίγουρα να καταλάβετε με ποιον έχετε να κάνετε. Έναν ex-blogger που επέστρεψε για να κατατροπώσει τα υπόλοιπα blogs χτυπώντας απλά τα δύο πρώτα δάχτυλα του αριστερού του χεριού [επειδή είμαι αριστεροχειρ] και λέγοντας λόγια μαγικά σα να του φταίει για όλα η Μητέρα Φύση και θέλησε να την καλέσει για να την ξορκίσει. Φεύγω τραγουδώντας: "Don't be fooled by the rocks that I got, I'm still I'm still Aris from the Blog[...]"!

Οποιαδήποτε ομοιότητα με ονόματα και καταστάσεις ΔΕΝ είναι συμπτωματική.
από lifo