Aνθελληνική «ελληνολατρεία»…

Είναι αλήθεια πως κάποιοι απ' αυτούς, που παρουσιάζονται ως λάτρεις του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, έχουν συχνά, αρκετές γνώσεις σχετικά με την Αγία Γραφή και τα συγγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας. Οιστρηλατούμενοι, όπως φαίνεται, απ' το αδυσώπητο μίσος τους εναντίον του χριστιανισμού.

Αν όμως προσέξουμε τα λεγόμενά τους, διαπιστώνουμε ότι, παρά τα αρχαιοπρεπή ψευδώνυμα, που, συνήθως, χρησιμοποιούν και την όποια πασαλειμματική αρχαιομάθειά τους, δεν γνωρίζουν αντίστοιχα επαρκώς την αρχαία ελληνική σκέψη, που υποτίθεται ότι λατρεύουν. Και αυτό συνιστά ένα παράδοξο.

Που, ως ένα βαθμό εξηγείται, αν δεχθούμε ότι, κατά πάσα πιθανότητα, κάποιοι απ' αυτούς, ενώ «το παίζουν» ελληνολάτρες, στην πραγματικότητα μπορεί και να μην είναι καν Έλληνες.
Γιατί γνωρίζω δεν σημαίνει την όποια ποσότητα, αλλά την ποιότητα της γνώσης.

Σημαίνει κάποια «κλειδιά», που η... γνώση τα προσφέρει, όχι στους ναρθηκοφόρους, αλλά στους βάκχους του αρχαίου πνεύματος. Χωρίς τα οποία, απλά ο καθένας παπαγαλίζει και φλυαρεί διάφορες ασυναρτησίες, που του σερβίρισαν. Ωσάν τον «Ηγεμόνα εκ Δυτικής Λιβύης» του Καβάφη...

Αυτός, που αγαπά κάτι πραγματικά, εστιάζει την προσοχή του στο αντικείμενο της αγάπης του και αδιαφορεί ή δευτερευόντως ενδιαφέρεται για τα οποιαδήποτε άλλα. Και γίνεται τόσο λιγότερο εριστικός με τους άλλους, όσο περισσότερο ερωτικός είναι με το αντικείμενο της δικής του αγάπης. Και τανάπαλιν…

Αυτό, κατά τη γνώμη μου, σημαίνει ότι υπάρχουν κάποια κέντρα, περισσότερο αλλοδαπά και λιγότερο ημεδαπά, που ασχολούνται συστηματικά με την αποδιοργάνωση και αποσύνθεση της χριστιανικής πίστης και σκέψης. Χωρίς αντίστοιχα να υπάρχει πραγματικό και ουσιαστικό ενδιαφέρον για την αρχαία ελληνική σκέψη.

Και θα προχωρήσω ακόμη παραπέρα, λέγοντας ότι η προσπάθειά τους αυτή διέπεται, όχι απλά από αντιχριστιανικό, αλλά σε τελική ανάλυση από ανθελληνικό πνεύμα. Με ο, τι αυτό συνεπάγεται. Δεδομένου ότι η χριστιανική σκέψη και πίστη δεν είναι απλά και μόνο μία απ' τις συνιστώσες, αλλά το θεμέλιο και ο ακρογωνιαίος λίθος του νεοελληνικού πνεύματος.Που, όπως φαίνεται, αποτελεί (το νεοελληνικό πνεύμα) ένα ιδιαίτερα ενοχλητικό αγκάθι στην προσπάθεια της επιδιωκόμενης πολτοποίησης της εθνικής μας συνείδησης. Της οποίας μεθοδεύουν την ρηγμάτωση και αποσάθρωση, χρησιμοποιώντας, για τον διεμβολισμό της, τη συνιστώσα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος.

Και η προσπάθεια αυτή -παράλληλα και με άλλες παραπλήσιες υποχθόνιας υφής- βρίσκεται σε αγαστή αρμονία με την επιδίωξη του σταδιακού-όπως φαίνεται- αποχριστιανισμού και αφελληνισμού της παιδείας και της νομοθεσίας μας. Οπότε μπορούμε ευκολότερα να προσανατολιστούμε και να προσδιορίσουμε το επίκεντρο των σεισμικών δονήσεων του είδους αυτού. Και όχι μόνο. Και ανάλογα να οργανώσουμε την «αντισεισμική» μας άμυνα. Ιδιαίτερα μάλιστα τώρα, που οι νεοβάρβαροι και νεοναζιστές, όπως φαίνεται, ενορχηστρωτές άφησαν στην άκρη τα προσωπεία και τα προσχήματα και πολυειδώς και πολυτρόπως έδειξαν απροκάλυπτα το ειδεχθές πρόσωπό τους…
Παπα-Ηλίας