Τείχη ορατά

Την οδό Σκουφά και την οδό Σόλωνος τις γνωρίζω καλύτερα από οποιουσδήποτε άλλους δρόμους της Αθήνας. Τις περπατάω ή τις σκουντουφλάω και τις δύο εξ απαλών ονύχων, μαθήτρια, φοιτήτρια, εργαζόμενη, επαγγελματίας, άλογο κούρσας ή ψωραλέο άλογο κατάκοπο. Ξέρω τους δρόμους, τα γραφεία, το μέσα των σπιτιών. Όσο ζούσα στο Παρίσι, σκεφτόμουν τη Σόλωνος και δάκρυζα, ήταν ό,τι πιο αθηναϊκό μου έλειπε αφόρητα. Ένας δρόμος άσχημος, σκονισμένος, θορυβώδης, άπλυτος. Τα απογεύματα πια, από την Δημοκρίτου και κάτω η Σόλωνος γκριζάρει και σωπαίνει. Η Σκουφά σαν πιο αστή, κάτι μουρμουράει. Τις αγαπώ και τις δυο.

Τα αόρατα τείχη τα σέρνω κι εγώ μέσα μου όπως όλοι, το όχι που δεν είπα ή είπα μισό, το ναι που έδωσα τσιγκούνικο, το χρόνο που δεν έδωσα, το ανάστημα που δεν όρθωσα ή πώς κορδώθηκα, τις μισές αλήθειες που είπα, τις μικρές προσπάθειες που δεν έκανα μεγάλες, τις σκέψεις που δεν προχώρησα και ούτω καθεξής.

Με τα ορατά όμως... τι γίνεται; Χτες το μεσημέρι ροβόλαγα τη Σκουφά για να φτάσω για δουλειά στις 2 στην πλατεία Εξαρχείων, ψηλά στη Θεμιστοκλέους. Ως την Ασκληπιού το κλίμα ήταν το γνωστό, Τετάρτη μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, εργαζόμενοι, δικηγόροι, λίγοι χαλαροί, οι κυρίες είχαν επιστρέψει σπίτι τους νωρίτερα, νεαρόκοσμος.

Από τη Ναβαρίνου τα χρώματα και ο αέρας ήταν άλλος: αρματωμένοι ένστολοι με χακί στολές σε κάθε γωνία, δυο δυο τρεις τρεις. Δεν θέλω να φοβάμαι, δεν θέλω ρόμποκοπ ή ανθρώπινους χελωνονίτζα στις γωνίες ούτε εξαγριωμένους με την ταμπέλα του επαναστάτη να λεηλατούν και να τρομοκραστούν. Δεν θέλω την Μπενάκη να πρασινίζει από τις στολές και τις ασπίδες, έχω ακόμη την εικόνα πέριξ του Στρέφη να ναι γεμάτη ασφαλίτες το 73. Το ίδιο σφίξιμο με πιάνει να βλέπω το λεγόμενο «πάρκο» χαμηλά στη Ναυαρίνου να ναι μια συνάθροιση ψωραλέων δενδρυλλίων μπροστά από ένα τσαντήρι, πείτε ότι είμαι εφησυχασμένη αστή, το χω ακούσει χιλιάδες φορές, αλλά επιμένω, αυτή τη ασχήμια είναι αφόρητη.

Μάλλον γράφω συναισθηματικές βλακείες παραμερίζοντας την πραγματικότητα. Απλώς, δεν βρίσκω ρόλο σ’ αυτή την πόλη, μόνο τείχη βρίσκω.
της Αναστασίας Λαμπρία στο protagon