Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα...στο λιμάνι

Όχι, δεν έχω πρόθεση να ασχοληθώ με το θέμα, το οποίο καλύπτουν πλήρως άλλοι φίλοι μπλόγγερς. Απλά ήθελα να πω πως η φωτογραφία με έκανε και γέλασα αυθόρμητα και αληθινά, πρωί πρωί με τον καφέ μου, απεικονίζοντας τη λησταρχική συνδικαλιστική καφρίλα και τα ανθρωποειδή παράγωγά της. Την αναγνωρίζω πλέον από μακριά. Είναι σαν τα Windows. Έχει το δικό της look and feel.

Τα νέα της επικαιρότητας αποτελούν... συχνά περιόδους απέραντης τέρψης (και θλίψης), κυρίως κατά τις πρωινές ώρες του καφέ, όταν περιπλανώμενος σε εφημερίδες και παραφυλλάδες του διαδικτύου, μαθαίνω για τα ιδεολογικά στίγματα (και κυρίως μαχαιρώματα) της ΝΔ, τις μέγιστες στιγμές των οικονομικών της χώρας, την απαράμιλλη πρόοδο των πανεπιστημίων μας, τις πάντα γαργαλιστικές δηλώσεις της Αλέκας ("στο δημόσιο όλοι οι stagers"), το σύνηθες αντιεξουσιαστικό ζοχάδιασμα Τσίπρα ("απαιτούνται επειγόντως 100 χιλιάδες διορισμοί"), τις Καρατζαφερικές ατάκες ("χάλασε και το καζανάκι"), τις ηφαιστειακές αναλύσεις της Κανέλλη (και Μαρξ και Ιερώνυμος), τις τοιχογραφίες Σιούφα, καθώς και δράματα τύπου "το δάκρυ του εθνάρχη", το ζοριλίκι του νταβά ("θα έχει να κάνει μαζί μου"), και τους Πασόκους που σιγά σιγά μετατρέπονται σε περαστικούς τουρίστες. Μέσω του ίντερνετ, η περίφημη "περιρρέουσα ατμόσφαιρα" της φραπεδοδημοκρατίας με ακολουθεί ανελέητα παντού.

Το πάντα επίκαιρο κοινωνικοοικονομικό δράμα "ξεπουλάνε τα λιμάνια", μοιάζει με κείνο που είπε κάποτε ο Τσαρούχης για την Εκκλησία. "Είναι ο μόνος σινεμά που παίζει συνέχεια το ίδιο έργο, και είναι πάντα γεμάτος!". Τη στιγμή που εγώ πρέπει να δουλέψω μέχρι τις 10 το βράδυ για να παραδώσω υπεύθυνα τις υποχρεώσεις του συμβολαίου μου, κάποιοι ταμπουρώνονται συλλογικά πίσω από τα συνδικάτα για να διαφυλάξουν τις μίζες τους, τις πλαστές υπερωρίες τους, και τα λαδώματα για τις μετακινήσεις εμπορευμάτων. Δικαίωμα στην εργασία εγώ, δικαίωμα στο κλέψιμο αυτοί. Έχω στείλει ένα container στην Ελλάδα ο ίδιος, και ξέρω πολύ καλά τι πλήρωσα για να έρθει ολόκληρο στο σπίτι μου. Αθάνατη Ελλάδα με τις απέραντες αριστερίστικες παντιέρες σου...

Κάποιος φίλος στην Ελλάδα, μου είπε κάτι καλό αυτό το καλοκαίρι, που μου έμεινε. "Είμαι χαρούμενος", μου είπε, "όταν ξέρω ποιος ακριβώς λαδώνεται στην υπηρεσία, οπότε δεν χάνω καθόλου χρόνο και η δουλειά μου προχωράει. Το δυστύχημα είναι να μην το ξέρεις, και να πρέπει να περιμένεις (και να λαδώσεις έξτρα) να το μάθεις. Εκεί κολλάει η γραφειοκρατία μας"!! Ένας άλλος, επίσης σοφός της γενέτειρας, φοβούμενος πως θα ξεχάσω το "γενικό κλίμα του χαβαλέ" φεύγοντας, με έβαλε και αποστήθισα την ακόλουθη ατάκα: "Άλλος λιάζεται κι άλλος ξεκολιάζεται". Καλό, ε;
από Locus Publicus