Οι "πρώτες 100 ημέρες" και άλλα πολιτικά παραμύθια...

Το 2010 κλείνουμε 30 χρόνια εναλλαγής στην εξουσία των κομμάτων του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας με μεγαλύτερη θητεία εκείνη του ΠΑΣΟΚ. Κλείνουμε ακόμη 30 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας μόνο από τρεις, ιστορικές μεν, αλλά συγκεκριμένες πολιτικές οικογένειες. Την Οικογένεια Παπανδρέου, την Οικογένεια Καραμανλή και την Οικογένεια Μητσοτάκη. Με μικρότερη θητεία εκείνη της Οικογένειας Μητσοτάκη. H πολιτική παρένθεση του κ. Κ. Σημίτη ήταν μεν ιστορική, λόγω ΟΝΕ, αλλά καθαρά συγκυριακή και το δείχνουν οι σημερινές δυσάρεστες εξελίξεις.

Κλείνουμε επίσης 30 χρόνια υποσχέσεων για... αναδόμηση του ελληνικού κράτους που αν είχαν μετουσιωθεί σε πράξη έστω και κατά 10% σήμερα θα είμαστε, ως χώρα, τουλάχιστον ισότιμη και κάπως ανταγωνιστική προς τους άλλους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι προς την Ουγκάντα…

Κλείνουμε τέλος 30 χρόνια συνθημάτων ξεκινώντας από εκείνα που ξάφνιασαν και τρόμαξαν αρχικά, αλλά σύντομα ξεχάστηκαν και από τους πολίτες και από την σοβαρή ιστορία του τόπου, όπως το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», το «έξω από την ΕΟΚ», το «αλλαγή παντού», μέχρι εκείνα της τελευταίας εξαετίας που φάνηκαν πιστευτά και πραγματοποιήσιμα όπως το «θα αλλάξουμε το κράτος», «θα εκσυγχρονίσουμε την δημόσια διοίκηση», «θα κοντραριστούμε με τα καρτέλ και τους νταβατζήδες», αλλά τελικά προκάλεσαν σε όλη την κοινωνία πλήρη απογοήτευση για την έλλειψη σοβαρότητας και των πολιτικών και των πολιτικών τους.

Μέσα στα λόγια βιτρίνας που χρησιμοποιήθηκαν λανσαρίστηκε, το 2004 από τη Νέα Δημοκρατία, και το σύνθημα «το πρόγραμμα μας των πρώτων 100 ημερών». Η αλήθεια είναι ότι πράγματι η Νέα Δημοκρατία είχε αποφασίσει να συντάξει ένα πρόγραμμα «Των πρώτων 100 ημερών» στην εξουσία. Θυμάμαι μάλιστα και τον συντάκτη του και τις προτάσεις του που πέρασαν 40 κόσκινα... για να διατυπωθούν σε κείμενο το οποίο τελικά ξεχάσθηκε σε κάποια συρτάρια μαζί με όλο το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας που δεν εφαρμόσθηκε ούτε στις 2.000 ημέρες περίπου της θητείας της. Γι αυτό ζητάει και πάλι την λαϊκή εντολή για να το εφαρμόσει…

Αυτή την φορά όμως η Νέα Δημοκρατία δεν μιλάει για πρόγραμμα 100 ημερών. Μιλάει για συγκεκριμένα μέτρα που θα μας βοηθήσουν (λέει) να βγούμε από την κρίση. Την διεθνή κρίση. Για την οποία χτύπαγαν κουδούνια και καμπάνες οι επιχειρηματίες από το 2007 αλλά η Νέα Δημοκρατία την ανακάλυψε μόλις το 2009 ξεχνώντας στο μεταξύ την κρίση που έχει προκαλέσει στην βιομηχανία, τις τράπεζες, το εμπόριο, τους μικρομεσαίους, τον τουρισμό η δήθεν αναπτυξιακή της πολιτική, η οποία στηρίχθηκε μόνο στην «λογική» της φοροεισπρακτικής τακτικής με στόχο να καλύψει τις ανάγκες για το χρέος και τα ελλείμματα αλλά χωρίς να μειώσει το σπάταλο κράτος και τα πραγματικά μονοπώλια που συντήρησε η δική της πολιτική όλα αυτά τα χρόνια. Έτσι έχουμε σήμερα. Κλειστό στην ιδιωτική πρωτοβουλία το κρατικό μονοπώλιο της ενέργειας. Κλειστό το μονοπώλιο των μεταφορών. Κλειστό το κρατικό μονοπώλιο των κεντρικών ταχυδρομείων. Κλειστό το κρατικό μονοπώλιο του φυσικού αερίου. Κλειστό το κρατικό μονοπώλιο της μεταλλουργίας. Κλειστό το κρατικό μονοπώλιο της ύδρευσης Κλειστό το κρατικό μονοπώλιο, των λιμανιών, των αλυκών, του υπεδάφους. Και για να δικαιολογηθεί η Νέα Δημοκρατία για τον κρατισμό της προβάλλει της πρωτοβουλίες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας για εξαγορές στον ΟΤΕ, της Ολυμπιακής και της Εμπορικής ως μεταρρυθμίσεις μέσω της αποκρατικοποίησης.

Ποιος λοιπόν θυμάται τα προγράμματα «των πρώτων 100 ημερών» που έφτιαξε η Νέα Δημοκρατία μόνο για να χαϊδέψει τα αυτιά των ψηφοφόρων της; Κανείς απολύτως. Γιατί την πρώτη φορά οι πολίτες ψήφισαν «να φύγει το ΠΑΣΟΚ» . Και την δεύτερη «να μην έρθει το ΠΑΣΟΚ».

Πολλοί λίγοι είναι εκείνοι που ψήφισαν «να έλθει η Νέα Δημοκρατία» .

Και έχουμε τώρα το ΠΑΣΟΚ να αντιγράφει την Νέα Δημοκρατία και να μας μιλάει και για πρόγραμμα «Των πρώτων 100 ημερών». Λες και δεν καταλαβαίνει ότι η διαφορά του από την Ν.Δ. είναι η ψήφος των πολιτών που θέλουν «να φύγει η Νέα Δημοκρατία» ...

Δεν πρόκειται να ψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ για το πρόγραμμά του ούτε για το πρόγραμμα «των πρώτων 100 ημερών».

Γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι ακόμη και σε περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ φέρει αυτοδυναμία, ο φανατισμός και ο λαϊκισμός που θα επικρατήσει στην νέα Βουλή και στα απολύτως ελεγχόμενα κομματικά συνδικάτα, όχι προγράμματα δεν αφήσουν να τηρηθούν, αλλά ούτε και οι πλέον ξεκάθαρες ιδεολογίες.

Ασφαλώς το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση που (μόνο με σενάριο επιστημονικής φαντασίας) φέρει αυτοδυναμία η Ν.Δ.

Άντε να παγώσεις μισθούς και προσλήψεις και υπερωρίες με το ΠΑΣΟΚ στην αξιωματική αντιπολίτευση. Με ενισχυμένο το ΚΚΕ. Και με τα άλλα λαϊκίστικα κόμματα του ΣΥΝ (αν μπει στη Βουλή) και του ΛΑΟΣ.

Μα είναι δυνατόν, θα μου πείτε, να κατέβουν, τουλάχιστον οι διεκδικητές της εξουσίας, χωρίς προγράμματα; Ασφαλώς και δεν είναι. Αλλά όσο τα προγράμματα αυτά στηρίζονται στο «διάλογο» που γίνεται μόνο μέσα από κομματικά συνδικαλιστικά και άλλα όργανα. Μόνο σε κομματική βάση. Μόνο με κομματική λογική. Και με τον φόβο να μην διαταραχθούν οι πελατειακές σχέσεις πάσης φύσεως… κανένα πρόγραμμα δεν πρόκειται να είναι εφαρμόσιμο. Και αυτό το ξέρει ο Έλληνας ψηφοφόρος. Το ξέρει και η επιχειρηματική κοινωνία που ακούει με δυσπιστία τις ευχάριστες υποσχέσεις και τα δήθεν ρεαλιστικά προγράμματα.

Για αυτό το καθαρό μήνυμα και της ψήφου της 4ης Οκτωβρίου θα είναι να φύγει το κόμμα της εξουσίας. Και όχι γιατί έχει πεισθεί απόλυτα από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Του Γιώργου Κράλογλου στο capital