Ο πύρινος…

Δεν συγκαταλέγεται μεταξύ “μικρών” ή των “μεγάλων» προφητών. Γιατί είναι ο μέγιστος. Δεν έγραψε βιβλία. Όπως δεν έγραψε κι ο Χριστός ή ο Σωκράτης.
Αλλά έγραψε με πύρινα και ανεξίτηλα γράμματα στις καρδιές των ανθρώπων.

Και βέβαια πρόκειται για τον προφήτη Ηλία.

Αλλά ποια ήταν τα... θαυμαστά που τον ανέβασαν στα ψηλότερα σκαλοπάτια της μεγαλοσύνης; Ήταν που πολέμησε το κακό, από το λαό μέχρι το ιερατείο και το βασιλιά…

Δεν κολάκεψε το λαό. Προσπάθησε να τον συγκινήσει και να τον αφυπνίσει. Αλλά μάταια. Οι άνθρωποι, όπως λέει κι ο ποιητής, συνέχιζαν να κοιμούνται “ανίδεοι και χορτάτοι”. Γι’ αυτό, επειδή δεν ίσχυαν τα λόγια, επιστράτευσε την πίστη. Και πρόσταξε τον ουρανό να μη βρέξει. Και η ανομβρία, που κράτησε τριάμισι χρόνια έφερε το λαό σε απόγνωση. Ο Ηλίας κατέφυγε για ένα διάστημα, κοντά στο χείμαρρο Κερείθ, όπου τρεφόταν θαυματουργικά από τους κόρακες. Και προς το τέλος της ανομβρίας πήρε εντολή από το Θεό να συναντηθεί με το βασιλιά Αχαάβ.

Οι βασιλιάδες καταληστεύουν τους λαούς, εν ονόματι των νόμων. Αλλά, όταν οι νόμοι δεν φτάνουν για να ικανοποιήσουν την αρπακτικότητά τους, δεν διστάζουν να προχωρήσουν ακόμη και σε κακουργήματα:

Όπως Αχαάβ, που ζήτησε να αγοράσει το αμπέλι του Ναβουθαί, ενώ εκείνος δεν ήθελε να πουλήσει. Και για να τον βγάλει απ’ το αδιέξοδο η βασίλισσα Ιεζάβελ, έβαλε τους ανθρώπους της να δολοφονήσουν το Ναβουθαί. Έγκλημα που ο Ηλίας ήλεγξε δριμύτατα. Προαναγγέλλοντας σ’ αυτόν και τη βασίλισσα την ίδια τύχη με το Ναβουθαί. Πράγμα που έγινε.

Το ιερατείο, συνήθως αποτελεί το ανήθικο ηθικό στήριγμα της αμαρτωλής κοσμικής εξουσίας. Για να κρατεί έτσι τους λαούς σε νάρκη και υποταγή. Παίρνοντας ως αντιπαροχή προνόμια, που του εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη λεηλασία του λαού.

Το ιερατείο το αντιμετώπισε ο προφήτης σε δημόσια αναμέτρηση: “Θα θυσιάσουμε, είπε, ο καθένας στο Θεό του. Αλλά τη φωτιά θα ζητήσουμε να μας τη στείλει ο Θεός απ’ τον ουρανό. Κι αφού ετοιμάστηκαν όλα, οι ιερείς του Βάαλ μάταια φώναζαν στο θεό τους απ’ το πρωί ως το απόγευμα. Κι όταν εκείνοι απόκαμαν ο Ηλίας “προσευχή προσηύξατο”. Κι ο ουρανός έστειλε πρώτα τη φωτιά για τη θυσία κι αμέσως μετά βροχή, για να τερματιστεί τη μαρτυρική ανομβρία. Όμως…

Ο ενθουσιασμός συνεπήρε τον προφήτη. Και μέσα στη μέθη του θαύματος έσφαξαν αυτός και οι οπαδοί τους ιερείς του Βάαλ. Για να προκαλέσουν την οργή της βασίλισσας, που κήρυξε διωγμό εναντίον αυτού και των οπαδών του.

Ο Ηλίας κατέφυγε στο όρος Χωρήβ. Και καταπτοημένος , περίμενε εκεί την απάντηση του Θεού, για το διωγμό του. Όπου, ξαφνικά, ξέσπασε θύελλα. Αλλά ο Θεός δεν ήταν μέσα στη θύελλα. Αλλά ούτε και μέσα στο σεισμό και τη φωτιά, που ακολούθησαν. Για να φυσήξει, τέλος, δροσερή αύρα, δηλωτική της παρουσίας του Θεού. Ο οποίος πληροφόρησε έτσι τον Ηλία πως η σφαγή των ιερέων του Βάαλ δεν ήταν ο καλύτερος τρόπο αντιμετώπισής τους.

Μέγας προφήτης ο Ηλίας. Αλλά και “ομοιοπαθής ημίν”, όπως λέει ο Αδελφόθεος Ιάκωβος. Με ανθρώπινες, δηλαδή, αδυναμίες. Κι όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να φτάσει πολύ ψηλά. Τόσο, που, αντίθετα απ’ τον Διγενή, που πάλεψε και νικήθηκε απ’ το Χάροντα “στα μαρμαρένια αλώνια”, νίκησε ακόμη και το θάνατο. Αφού ανάστησε το γιο της χήρας, που ύστερα από εντολή του Θεού, τον φιλοξενούσε στα Σάρεπτα της Σιδώνας. Έτσι που ο θάνατος δεν τόλμησε να τον ξαναπλησιάσει. Κι ο Θεός, για να τον ανεβάσει στον ουρανό “αναγκάστηκε” να του στείλει ένα πύρινο άρμα.

Τόσο ψηλά, λοιπόν, ανέβηκε ο Ηλίας. Κι έτσι εκείνο το “ομοιοπαθής ημίν”, έχει και θετική, για μας, σημασία. Αφού συνήθως τον ξεπεσμό μας τον δικαιολογούμε με τον ισχυρισμό ότι εμείς δεν είμαστε σαν τους αγίους και τους προφήτες. Αγνοώντας ότι οι άγιοι και οι προφήτες είναι σαν κι εμάς. Που σημαίνει ότι, όσο χαμηλά κι αν βρισκόμαστε, μπορούμε να επιχειρήσουμε τη δική μας ορειβατική προσπάθεια. Και ποιος ξέρει; Μπορεί να φτάσουμε, ακόμη και, σε πείσμα της ανθρώπινης κατακραυγής, σε απίστευτα ύψη.

Άλλωστε ο δείκτης των υψομετρικών αναβάσεων βρίσκεται στα χέρια του Θεού και κανενός άλλου αυτοχειροτόνητου αγιομέτρη.
παπα-Ηλίας