Περί πτυέλων λόγος

Ίσως για τους γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα, η παραίτηση Βερελή να μην ήταν αυτό που λέμε «κεραυνός εν αιθρία», σε κάθε περίπτωση όμως αποτελεί μια κίνηση ασυνήθη για την πολιτική σκηνή της Ελλάδας.

Και μάλλον αυτός είναι ο βασικός λόγος που η κοινή γνώμη υποδέχτηκε με επιφύλαξη αν όχι με δυσπιστία την ενέργεια αυτή.
Πόσες φορές σε συζητήσεις – καφενειακού και όχι μόνον επιπέδου – διατυπώνονται από όλους μας απορίες του τύπου:
Μα καλά, δεν έχει ένας την αξιοπρέπεια να παραιτηθεί; Δεν βλέπουν πως συμπεριφέρονται οι πολιτικοί στο εξωτερικό; Πως παραιτούνται με το παραμικρό; Τόσο χοντρόπετσοι είναι;
Και να που επιτέλους βρέθηκε ένας!

Όχι μόνο παραιτήθηκε αλλά... κατήγγειλε με βαρύτατους χαρακτηρισμούς την κατάντια της χώρας, με ένα λεκτικό ταξίδι που ξεκίνησε από τον πολιτικό κυνισμό πέρασε από την πολιτική νοσηρότητα και κατέληξε στο πολιτικό πτυελοδοχείο, κομίζοντας και «γλαύκα εις Αθήνας», με τη στάση του στο εγγυημένα σκοτεινό μέλλον της ελληνικής νεολαίας. (εδώ)
Και όμως!

Πόσοι πείσθηκαν ότι η κίνηση αυτή ήταν μια κίνηση πολιτικής ανδρείας;
Πόσοι θεωρούν ότι υπήρξε άνωθεν εντολή ή έστω κομψή υπόδειξη;
Πόσοι αναρωτιούνται αν ήταν κίνηση εντυπωσιασμού ή κάτι σαν ...........
συμβόλαιο μελλοντικής εκπλήρωσης; (Για να μιλήσουμε με τους τόσο γνώριμους στους πατέρες του Έθνους, χρηματιστηριακούς όρους)
Πόσοι θεωρούν ότι απώτερος στόχος ήταν να «φυλάξει τον κώλο του»;
Πόσοι θα πιστέψουν τη φράση του,«Δεν φεύγω από αδυναμία, φεύγω από μεγάλη θέληση» και θα θεωρήσουν ότι ο Βερελής αποτελεί τον Λιαντίνη της πολιτικής που θυσιάζεται για να ξυπνήσουν συνειδήσεις, μη έχοντας άλλο σκαλί αλλά και μη αντέχοντας να κατεβεί πιο κάτω «στου κακού τη σκάλα»;

Ακόμη και αν η ενέργειά του ελαύνεται από ηθικά κίνητρα, ελάχιστοι θα το εκτιμήσουν, αφού η πλειοψηφία των Ελλήνων έχει πλέον τη γνώμη ότι «καλός βουλευτής είναι μόνον ο βουλευτής που δεν εκλέχτηκε».
Αυτή είναι η πραγματική τραγωδία που εκτυλίσσεται στην πολιτική σκηνή της χώρας. Ότι κανένας πολίτης δεν πιστεύει πλέον ότι ανάμεσα στους τριακόσιους μπορεί να βρεθεί έστω και ένας που να συμπεριφέρεται με το δέον πολιτικό ήθος.
Αλλά ταυτόχρονα έχει αμβλυνθεί τόσο πολύ το πολιτικό μας αισθητήριο ώστε να θεωρούμε φυσιολογική και αναπόφευκτη την οποιαδήποτε πολιτική λαθροχειρία, εξ ου και ο βλακώδης συμβιβασμός μας με τη ρητορική ερώτηση «Ποιος έβαλε το δάχτυλο στο μέλι και δεν το έγλειψε;»

Είμαστε τόσο πεπεισμένοι ότι το κοινοβούλιο είναι μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας και είμαστε τόσο διεφθαρμένοι οι ίδιοι ως πολίτες, ώστε κανένας μας δεν τολμάει να προτείνει το αυτονόητο, δηλαδή «Κόψτε επί τέλους το χέρι να τελειώνουμε». Κάτι τέτοιο θα έμοιαζε με αυτοακρωτηριασμό.
Για τούτο και δεν μας ενοχλεί το άρθρο 86 του Συντάγματος που αναθέτει στη Βουλή, και μάλιστα κατ’ αποκλειστικότητα, την αρμοδιότητα να ασκεί την ποινική δίωξη κατά υπουργών, όταν υπάρχουν ενδείξεις ότι διέπραξαν αξιόποινες πράξεις ή παραλείψεις, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει σε καμία άλλη δυτικοευρωπαϊκή χώρα. (εδώ)
Εκτός και αν εμείς πιστεύουμε ότι οι εκλεκτοί μας έχουν αρθεί σε τέτοιο ύψος πολιτικής εντιμότητας, ώστε να ψηφίζουν αντίθετα προς το συμφεροντάκι τους, να αποφασίζουν με υπερκομματικά κριτήρια και να κρίνουν κατά συνείδηση.
Αλλά ακόμη κι’ αυτό το εφιαλτικά ηθικό σενάριο, έχουμε τον τρόπο να το αντιμετωπίσουμε με το ελάχιστο για τους αγύρτες κόστος.
Το αποδείξαμε με την διακοπή των εργασιών της Βουλής ενισχύοντας την έρπουσα αίσθηση ότι επιδιώκουμε την συγκάλυψη, αδιαφορώντας αν ένας τέτοιος χειρισμός είναι πολιτικά πιο επικίνδυνος και κοινωνικά πιο οδυνηρός από οιαδήποτε αποκάλυψη.
Και αν κάποιοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και ωρύονται υποκριτικά τις τελευταίες μέρες, το κάνουν για να καλύψουν ηχητικά τους αναστεναγμούς ανακούφισης των νυν αλλά και των πρώην επιβητόρων της εξουσίας.
Ευθύλογος
Η φωτό από μια ιδέα του Δερμετζόγλου από ΕΤ με τη παρέμβαση του καφετζή