Σοσιαλισμός η Βαρβαρότητα; Ευρώπη…

Τα πράσινα παπαγαλάκια και οι γαλάζιοι βάρβαροι. Κάπως έτσι δεν αντιμετωπίζουμε τα βασικά μηνύματα που προωθούν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στη διάρκεια αυτής της προεκλογικής περιόδου; Είναι όμως και τα δύο επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο πολιτικό νόημα; Όχι δεν είναι το ίδιο πράγμα, όπως και να το κάνουμε το σοσιαλισμός η βαρβαρότητα είναι ένα πολιτικό δίλημμα με έντονο ιδεολογικά χρώμα.

Όταν όμως η... πολιτική έχει απαξιωθεί από τους ίδιους, και με τη σύμφωνη γνώμη τους έχει μετατραπεί σε επικοινωνία, αυτά είναι τα αποτελέσματα, ένα πολιτικό σύνθημα γύρω από τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης να έχει μετατραπεί σε ένα κρυφτούλι αναζήτησης των βαρβάρων.

Έχει όμως νόημα και περιεχόμενο το πολιτικό αυτό πρόταγμα ή χρησιμοποιήθηκε για λόγους επικοινωνίας; Σαν να ανοίγει η βεντάλια γύρω από το δίλημμα δεν νομίζεται; Με αυτό τον τρόπο μπαίνουν πολλά ερωτήματα: πέρα από τον σοσιαλισμό υπάρχει μόνο η βαρβαρότητα; Ο σοσιαλισμός έχει την απάντηση; Ποιος σοσιαλισμός; Το ΠΑΣΟΚ ποιον σοσιαλισμό εννοεί; Εάν το ΠΑΣΟΚ δεν καταφέρει να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, τότε ναι, μπορούμε να μιλήσουμε για μία πομπώδη και ξύλινη ρητορεία.

Ας μην κρυβόμαστε όμως, όλοι δεν έχουμε καταλάβει τι εννοεί ο Γιώργος Παπανδρέου με τον όρο βαρβαρότητα; Δεν λέει κάτι διαφορετικό από τον εξανθρωπισμό του καπιταλιστικού συστήματος ή το μεταγενέστερο εκδημοκρατισμό της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης, λέει ακριβώς το ίδιο πράγμα, ίσως με έναν πιο έντονο και ιδεολογικό τρόπο, ο οποίος στη σημερινή εποχή της απώλειας της ιδεολογίας μοιάζει σκληρός, τραχύς.

Και έτσι φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα: έχει η ευρύτερη σοσιαλιστική πολιτική οικογένεια μία ολοκληρωμένη και πειστική αντιπρόταση; Δυστυχώς όχι, από τότε που επικράτησε το σύστημα της αγοράς και αργότερα η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, η σοσιαλιστική οικογένεια έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια της, δεν έχει καταφέρει να αρθρώσει ουσιαστική εναλλακτική πρόταση και στέκεται φοβική, φωνάζοντας λιγάκι θολά, αλλά ωραία συνθήματα για τον εκδημοκρατισμό και τον εξανθρωπισμό.

Μία προσπάθεια πρακτικής εφαρμογής του εκδημοκρατισμού ήταν και το Σχέδιο της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης, το περίφημο Ευρωσύνταγμα, τότε είχε ξεσπάσει μία μεγάλη ιδεολογική συζήτηση γύρω από την ιδεολογική επιρροή του κειμένου. Αν αφήσουμε τις ρητορείες στην άκρη και διαβάσουμε, ακόμη και σήμερα, ψύχραιμα το κείμενο, θα διαπιστώσουμε ότι ενώ στο κομμάτι των αρχών και των αξιών θα συναντήσουμε κατά 90% προτάγματα των σοσιαλδημοκρατών, στο κομμάτι των πολιτικών, το οποίο συνήθως δεν περιλαμβάνεται σε Συντάγματα, αλλά τότε είχε συμπεριληφθεί, θα συναντήσουμε 99% επιρροή των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων.

Η πολιτική είναι αυτή που μετράει, και αν η σοσιαλιστική οικογένεια δεν καταφέρει να αρθρώσει μία πειστική, εναλλακτική πολιτική πρόταση για τη λειτουργία της ΕΕ δεν θα καταφέρει να επηρεάσει τη λειτουργία της. Αυτό ακριβώς το πολιτικό πρόταγμα, η πολιτικοποίηση, η πρόταση είναι που λείπει από τη συζήτηση για τις Ευρωπαϊκές εκλογές και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Ποιος είναι όμως ο χαμένος από αυτή την απουσία; Μα φυσικά οι προοδευτικές δυνάμεις, οι οποίες δεν μπορούν να προτάξουν την εναλλακτική στην μηχανιστική, αλλά λειτουργική πορεία της ΕΕ.

Σοσιαλισμός η Βαρβαρότητα λοιπόν; Πολιτική Ευρώπη όπως είχε απαντήσει πολλές φορές και ο μεγάλος εκλιπών, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης: «Η Ευρώπη ή θα προχωρήσει στην πολιτική ενοποίηση ή θα περιμένουμε από την τύχη να διαμορφώσει το μέλλον της. Δυστυχώς η τελευταία φορά που επέστρεψε η πολιτική στην Ευρώπη ήταν με την καθιέρωση του ευρώ. Φωνάζαμε χρόνια πως ενιαία αγορά χωρίς ενιαίο νόμισμα δεν μπορούσε να υπάρξει. Και τώρα ξαναλέμε πως νομισματική ένωση χωρίς οικονομική ένωση δεν μπορεί να υπάρξει. Δηλαδή χωρίς ενιαία πολιτική φορολογίας ή πολιτικής ρύθμισης των κανόνων της αγοράς. Χρειάζεται να θυμίσω πως το πρώτο έργο των πρώτων κοινοβουλίων στην Ευρώπη πριν από μερικούς αιώνες ήταν η φορολογία; Τι έχεις, πώς τα απέκτησες και πώς τα διαχειρίζεσαι. Αυτό δεν ήταν η Magna Carta;»
Τριαντάφυλλος Καρατράντος στό kafeneio