Το δόγμα του αμοραλισμού…

Πώς βλέπεις την πολιτική κατάσταση; Ρώτησα κάποιον.

-Εδώ και πολύν καιρό, είπε, είχαμε καταλάβει ότι απ’ το «σεμνά και ταπεινά», καταντήσαμε στο αμοραλιστικά και αλαζονικά. Αλλά, τώρα, σ’ αυτή τη φάση, με το κλείσιμο της Βουλής και την συνακόλουθη παραγραφή των οποιωνδήποτε ευθυνών πολιτικών προσώπων, έχω την εντύπωση ότι απ’ την κοινοβουλευτική ολιγαρχία ξεπέσαμε στην απόλυτη πρωθυπουργική μοναρχία…

-Ναι, αλλά... ότι έγινε, έγινε με βάση το νόμο.

Μάλλον τώρα αποδεικνύεται πως εκείνο το περιώνυμο απόφθεγμα ότι «το νόμιμο είναι, τάχα, και ηθικό», δεν ήταν το «λάθος» ενός κάποιου υπουργού. Αλλά είναι πάγιο και κύριο δόγμα του καπιταλισμού. Και εδώ στον τόπο μας του δικομματισμού. Όπου οι περισσότεροι νόμοι τους δεν έχουν καμιά σχέση με την ηθική και προπάντων με τη δικαιοσύνη. Αν οι άνθρωποι αυτοί σκέφτονταν με βάση την ηθική και τη δικαιοσύνη, ύστερα απ’ αυτό, που έγινε, όχι μόνο δεν θα ούρλιαζαν τις ίδιες και τις ίδιες ψευτιές και ανοησίες, προκειμένου να κάμουν το μαύρο άσπρο, αλλά θα ντρέπονταν ακόμη και να ξεμυτίσουν απ’ το σπίτι τους. Αλλά ισχύς τους η αδιαντροπιά τους και η ανίατη ευπιστία του λαού…

-Λένε πως δεν υπήρχαν στοιχεία για πολιτικές ευθύνες!…

-Μια λαϊκή παροιμία λέει πως «όταν το λύκο τόνε βλέπουμε δεν ψάχνουμε για ντορό. Όταν τα σκάνδαλα «με χίλιες γλώσσες κρένουν» για πολιτικές ευθύνες, το να ισχυρίζονται κάποιοι ότι δεν υπάρχουν στοιχεία συνιστά προσβολή της κοινής λογικής. Η έλλειψη στοιχείων, στις περιπτώσεις αυτές, δεν δείχνει, αναγκαστικά, την αθωότητα κάποιων. Δείχνει μάλλον ότι έχουμε να κάνουμε με ιδιοφυΐες και σπεσιαλίστες του είδους, που ξέρουν να κλέβουν και να ληστεύουν, αλλά και να κρύβονται. Πέραν του ότι μπορεί να υπάρχει ένα πολυεπίπεδο καθεστώς κουκουλώματος. Όπως φαίνεται να συνέβη και στην προκειμένη περίπτωση.

-Και για τις αντιδράσεις του λαού τι έχεις να πεις;

-Ποιου λαού; Αυτουνού που χειροκροτεί και ζητωκραυγάζει και ασφαλώς ψηφίζει τους πρωταθλητές της απάτης! Δεν είδες τι κάνει το κατεστημένο! Κουκουλώνει τον ένα και τον άλλο. Κι ύστερα τους στέλνει στο λαό, για να σφυγμομετρήσει τις αντιδράσεις του. Κι όταν ένα μέρος του λαού, που τους έχουν κάνει «υιούς γεένης διπλότερους» απ’ τους εαυτούς τους, τους υποδέχεται μετά βαΐων και κλάδων, αποβάλλουν και το τελευταίο ίχνος ενδοιασμών και δεν διστάζουν να φτάσουν στο ζενίθ του αμοραλισμού. Όπως φαίνεται να συνέβη και τώρα. Κι έτσι ο φαύλος κύκλος καλά κρατεί….

-Δεν βλέπεις καμιά εναλλακτική λύση;

-Φοβάμαι πως, έτσι που είναι στημένο το σκηνικό της εξαπάτησης του λαού, όχι. Αφού τον καλούν διαρκώς να διαλέξει ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι η Σκύλλα μπορεί να είναι διαφορετική από τη Χάρυβδη. Όταν μάλιστα το παρελθόν φωνάζει για το αντίθετο. Και δεν νομίζω ότι θα ’ρθει κάποια στιγμή, κατά την οποία κάποιοι λύκοι, που είχαν συνηθίσει να τρώνε αρνάκια, τώρα θ’ αλλάξουν και θα βόσκουν χορταράκια.

-Δεν υπάρχουν κάποιοι, που θα μπορούσαν να μας βγάλουν απ’ την αποτελμάτωση;

-Και πολλοί μάλιστα! Αλλά το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο δεν τους αφήνει. Δεν είδες τι έγινε, για παράδειγμα, με το Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο! Τα μεγαλοκάναλα το «έθαψαν». Ενώ την ίδια στιγμή ανακάτευαν την κοπριά των σκανδάλων. Και παρήλαυναν ένθεν κακείθεν οι ίδιοι και οι ίδιοι φαφλατάδες του δικομματισμού. Και έλεγαν τα αιωνίως επαναλαμβανόμενα ανιαρά και βλακώδη. Που αποπνέουν την ίδια αποκρουστική και δύσοσμη πτωμαΐνη, με την οποία δηλητηριάζουν το ήθος και το πνεύμα του λαού. Έτσι ώστε να βρίσκεται σε λήθαργο και υπνηλία και να παγιδεύεται διαρκώς στο ίδιο αδιέξοδο. Θα τους χαλούσε βλέπεις την «ορθοδοξία» του αμοραλισμού, αν ακούγονταν και δυο «αιρετικά» λόγια εθνικής αξιοπρέπειας και πολιτικού ήθους.

-Δηλαδή, ούτε πολύ ούτε λίγο, φέρνεις την απελπισία.

-Η απελπισία έρχεται, όταν θα πάψουμε να παλεύουμε. Όπως εκείνοι δεν διστάζουν να πετούν κατά πρόσωπο στο λαό την κοπριά της απάτης και της ψευτιάς, έτσι κι εμείς δεν θα πρέπει να διστάζουμε ν’ ανάβουμε, όπου μπορούμε τα κεράκια της αλήθειας!

παπα-Ηλίας