Διατίθεμαι να σας πάω μία βόλτα στην περιοχή μας

Η απάντηση του κ.Ηλία Μοναχολιά στο άρθρο "Υποκριτές οικολογίας" του Μπάμπη Παπαδημητρίου που αναδημοσιεύσαμε στης 21/2/2009.

Με κόκκινα γράμματα η απάντηση του κ.Μοναχολιά.

H αδιαφορία του κράτους στα θέματα περιβάλλοντος και, ίσως χειρότερα κι από την αδιαφορία, η ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να διαχειριστεί τις πολύπλοκες διαδικασίες που απαιτεί σήμερα η παραγωγή, δεν βλάπτουν τη χώρα και τους πολίτες επειδή αφήνουν «ασύδοτους» τους κακούς επιχειρηματίες. Η χώρα βλάπτεται πολύ και βλάπτεται συστηματικά όσο επικρατεί μια μανιχαϊστική αντίληψη για τον τρόπο αντίληψης, σύνθεσης και εκτέλεσης των λειτουργιών μιας ζωντανής δυναμικής, παραγωγικής και εύπορης (όσο γίνεται) κοινωνίας. Το πρόβλημα... εντοπίζεται κυρίως σε εκείνους που έχουν μετατρέψει σε επάγγελμα τον πολιτικό τους προσπορισμό της κοινής περιβαλλοντικής μας συνείδησης. Περιφέρουν μια κάποια αντίληψη για τα την «καθαρότητα», με τρόπο όμοιο εκείνου που οι καλοί χριστιανοί περιφέρουν το σεπτό σκήνωμα του αγίου ανθρώπου. Και μας ζητούν να προσκυνήσουμε τις ιδεολογικές τους επιλογές, νταβραντισμένοι αυτοί μέσα στην άμωμη ιδεολογία τους. Ως νέοι εισαγγελείς απέναντι στους άλλους εμάς που ζητούμε τη συζήτηση, τα επιχειρήματα και, κυρίως, τη δυνατότητα να ζήσουμε στον τόπο αυτόν όχι ως κολίγοι τουριστικών σοβχόζ, αλλά μιας μοντέρνας και ρωμαλέας οικονομίας.
Σε θέσεις τόσο γενικές, δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να αντεπιχειρηματολογήσει, εάν επρόκειτο για άλλη χώρα και στη θεωρία, αλλά πρόκειται για τη χώρα μας, οπότε δεν ισχύουν αυτά που λέει ο αρθρογράφος. Ναι, το να λέω ότι δεν ισχύουν αυτά που λέει ο αρθρογράφος κάνει την απάντησή μου γενική, όσο και η άποψή του όμως. Πιο κάτω (ευτυχώς) συγκεκριμενοποιούνται τα πράγματα.

Υποψιάζομαι πλέον συστηματικά τους εργολάβους δίκαιων αγώνων, όταν η φωνή τους σκεπάζει τη συζήτηση. Τους υποψιάζομαι το ίδιο με όσους, τόσο πολλά χρόνια, αδιαφόρησαν. Την πρώτη ευθύνη έχουν εκείνοι που διοικούν. Προσκάλεσαν οι άρχοντες της τοπικής διοίκησης τα στελέχη των διυλιστηρίων στο Θριάσιο, να συζητήσουν τα σχέδιά τους; Παρέστη η Πολιτεία, που έχει την ευθύνη να χωροθετήσει, για να υποστηρίξει αυτή ή τις εναλλακτικές λύσεις; Έπεισαν τα στελέχη; Υπήρξε σχέδιο κατανομής των ωφελειών αλλά και των δυσμενών συνεπειών; Δόθηκε η απαραίτητη δημοσιότητα;
Τίποτε απ’ όλα αυτά. Ένα κράτος συνενοχής, που ελίσσεται μέσα από αμοιβαίους εκβιασμούς, με τελικό και οριστικό ηττημένο την κοινωνία των (εργαζομένων) πολιτών χαμένο μέσα σε τοπικές συγκρούσεις, που τις διαχειρίζονται τοπικά συμφέροντα, κατά κανόνα ανεύθυνα, όπου ο μικρόνους πωλεί την ίντριγκα στη θέση των επιχειρημάτων. Είναι χαρακτηριστική η επιδίωξη ενός βουλευτή να είναι απών ο βουλευτής της άλλης παράταξης. Όπως χαρακτηριστικός είναι και ο φόβος του «κυβερνητικού» βουλευτή, που διστάζει να συμμετάσχει στις κοινωνικές διεργασίες, αφού (δικαίως) αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για στημένη δίκη προθέσεων.
Σε καμία περίπτωση δεν θα υπερασπιστώ κάποιο κόμμα ούτε φυσικά την κυβέρνηση. Αλλά ούτε και τους βουλευτές, που οι περισσότεροι εξ αυτών στην περιοχή μας (και όχι μόνο) την κοινωνία την βλέπουν σαν ένα μεγάλο χριστιανικό νεκροταφείο στο οποίο μπορείς, λες κι είναι χωράφι, να μαζέψεις τους σταυρούς σαν να είναι καρποί. Ούτε ορισμένους που, πράγματι ορισμένες φορές, στο όνομα της «περιβαλλοντικής καθαρότητας» λειτουργούν μηδενιστικά ή ακόμη χειρότερα κάνουν αντιπερισπασμό για να υπηρετήσουν αλλότρια συμφέροντα. Αλλά δεν έχει νόημα να επιμένουμε στα γενικά, γιατί αυτό συμφέρει εκείνους που δεν έχουν πραγματικά επιχειρήματα.

Αν κάθε φορά που μια βιομηχανία προσπαθεί να εκσυγχρονιστεί, κάθε φορά που μια νέα επένδυση προχωρεί, κάθε φορά που μια τεχνολογική προσαρμογή είναι έτοιμη, περιμένουν στη γωνία οι κομματικοί μουτζαχεντίν να μας θυμίσουν πόσο κακή είναι η βιομηχανία, τότε ο τόπος μας οδηγείται στη μοίρα του: να κατεβάσει τα ρολά.
Όχι κύριε Παπαδημητρίου. Συνήθως οι «κομματικοί μουτζαχεντίν», στις περιπτώσεις που αναφέρετε, στέλνουν ραβασάκια με ονόματα για προσλήψεις και δεν θυμίζουν πόσο κακή είναι η βιομηχανία.

Παραδείγματα πολλά. Χρειαζόμαστε την παραγωγή πετρελαίου με καθαρότερες προδιαγραφές. Η αντικατάσταση μιας μονάδας παλαιού μαζούτ πλοίων με ένα κλειστό κουτί, με τεράστια περιβαλλοντική υποδομή ασφαλείας, με σχέδιο που ήδη λειτουργεί σε άλλη χώρα, η οποία έχει επίσης ευαίσθητους κατοίκους, δεν μπορεί να υπόκειται σε προσωπικές πολιτικές. Αντιλαμβάνομαι πως ο κ. Λεβέντης και οι φίλοι του θα ήθελαν να κατεβαίνουν με τη σούστα στην παραλία Ασπροπύργου. Όμως, άλλο πράγμα οι αναμνήσεις και άλλο η πολιτική, ειδικά όταν μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω υπηρετούνται τα συμφέροντα της άλλης μονάδας διύλισης.
Στην Ελλάδα υπάρχουν 4 διυλιστήρια πετρελαίου. Το μικρότερο από αυτά βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και τα άλλα τρία στη γειτονιά μας. Ένα στο Σαρωνικό και δύο σε ένα μικρό κομμάτι του Σαρωνικού, στον κόλπο της Ελευσίνας. Δεν είπαμε εμείς κύριε Παπαδημητρίου ότι η χώρα δεν χρειάζεται διυλιστήρια πετρελαίου, αλλά βρείτε μου εσείς μία ευνομούμενη χώρα που χωροτακτεί με αυτό το αποτέλεσμα της υπερσυγκέντρωσης. Εδώ μαζεύονται όλοι γιατί έχουν τους λόγους τους. Είναι κοντά οι μισθωτοί (η μισή Ελλάδα κατοικεί στην Αττική), η Ελευσίνα είναι κόμβος αξόνων μεταφοράς και συγκοινωνιών, και το κυριώτερο, ο κόλπος της είναι ένα ασφαλές λιμάνι από μόνο του, χωρίς να χρειάζεται οι μεγαλοεπενδυτές να ξοδέψουν δεκάρα για να φτιάξουν δικά τους λιμάνια. Έ, όχι. Δεν είμαστε κάφροι, να μας φέρνουν τα πάντα εδώ και εμείς να λέμε «μπράβο στην ανάπτυξη». Η «ανάπτυξη» σας ας ωφελήσει και άλλον κόσμο, εμείς χορτάσαμε για πολλές-πολλές δεκαετίες τσιμεντόσκονη από το ΤΙΤΑΝ, σκουριά και άλλες αηδίες από τη ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ, απόβλητα από τον κάθε πικραμένο «επενδυτή» που έριχνε στη θάλασσά μας αμέσως ή εμμέσως και θα μπορούσα να γράφω για πολύ ακόμη. Έ, όχι κι άλλα! Ναι, να εκσυγχρονιστούν, να αναπτυχθούν, αλλά όχι συνεχώς στην Ελευσίνα και στο Θριάσιο, ας πάνε και πουθενά αλλού. Οι επενδυτές ας δώσουν χρήματα και για μετεγκαταστάσεις, όχι μόνο για επεκτάσεις. Από τα 4 διυλιστήρια της Ελλάδας ας κρατήσουμε 1 εμείς, εάν οπωσδήποτε πρέπει να κρατήσουμε κάτι. Έχουμε μικρό χώρο..…
Το μεγαλύτερο μακελειό όμως γίνεται στον τομέα της ενέργειας. Τον πλέον συνδεδεμένο με το ζήτημα του περιβάλλοντος. Πόσο ακριβότερα από τους γείτονες θα πληρώσουν άραγε τα παιδιά αυτής της χώρας την ενέργεια; Ποιοι υπηρετούν τα ιδιωτικά συμφέροντα που θέλουν τις ακριβές εισαγωγές για να πληρώνονται πανάκριβα το ρεύμα που παράγουν οι «δικές τους» μονάδες, η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού βρίσκεται αντιμέτωπη με τα πλέον ποικιλώνυμα συμφέροντα μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Όταν η Αλβανία θα αποκτήσει λιθανθρακική μονάδα και η Βουλγαρία μια νέα πυρηνική;
Σοβαρά; Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελευσίνα αντιδρούμε γιατί δεν θέλουμε η ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ να παράγει ρεύμα εδώ, με σοβαρή επιβάρυνση στο περιβάλλον; Γιατί κύριε Παπαδημητρίου δεν κυνηγάτε τους υποκριτές της οικολογίας που αντί να νομοθετήσουν ώστε στην Αττική να μπορούμε να έχουμε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, πιπιλάνε καραμέλες που εμείς τις έχουμε φτύσει εδώ και πολύν καιρό; Θέλω να βάλω εγώ για το σπίτι μου και το μαγαζί μου φωτοβολταϊκά και δεν μπορώ. Το θέμα δεν είναι εάν είμαι Αριστερός ή Δεξιός, αλλά θύμα δεν θέλω να είμαι.