Υποκριτές οικολογίας

H αδιαφορία του κράτους στα θέματα περιβάλλοντος και, ίσως χειρότερα κι από την αδιαφορία, η ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να διαχειριστεί τις πολύπλοκες διαδικασίες που απαιτεί σήμερα η παραγωγή, δεν βλάπτουν τη χώρα και τους πολίτες επειδή αφήνουν «ασύδοτους» τους κακούς επιχειρηματίες. Η χώρα βλάπτεται πολύ και βλάπτεται συστηματικά όσο επικρατεί μια μανιχαϊστική αντίληψη για τον τρόπο αντίληψης, σύνθεσης και εκτέλεσης των λειτουργιών μιας ζωντανής δυναμικής, παραγωγικής και εύπορης (όσο γίνεται) κοινωνίας.

Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως σε εκείνους που έχουν μετατρέψει σε επάγγελμα τον πολιτικό τους προσπορισμό της κοινής περιβαλλοντικής μας συνείδησης. Περιφέρουν μια κάποια αντίληψη για τα την «καθαρότητα», με τρόπο όμοιο εκείνου που οι καλοί χριστιανοί περιφέρουν το σεπτό σκήνωμα του αγίου ανθρώπου. Και μας ζητούν να προσκυνήσουμε τις ιδεολογικές τους επιλογές, νταβραντισμένοι αυτοί μέσα στην άμωμη ιδεολογία τους. Ως νέοι εισαγγελείς απέναντι στους άλλους εμάς που ζητούμε τη συζήτηση, τα επιχειρήματα και, κυρίως, τη δυνατότητα να ζήσουμε στον τόπο αυτόν όχι ως κολίγοι τουριστικών σοβχόζ, αλλά μιας μοντέρνας και ρωμαλέας οικονομίας.

Υποψιάζομαι πλέον... συστηματικά τους εργολάβους δίκαιων αγώνων, όταν η φωνή τους σκεπάζει τη συζήτηση. Τους υποψιάζομαι το ίδιο με όσους, τόσο πολλά χρόνια, αδιαφόρησαν. Την πρώτη ευθύνη έχουν εκείνοι που διοικούν. Προσκάλεσαν οι άρχοντες της τοπικής διοίκησης τα στελέχη των διυλιστηρίων στο Θριάσιο, να συζητήσουν τα σχέδιά τους; Παρέστη η Πολιτεία, που έχει την ευθύνη να χωροθετήσει, για να υποστηρίξει αυτή ή τις εναλλακτικές λύσεις; Επεισαν τα στελέχη; Υπήρξε σχέδιο κατανομής των ωφελειών αλλά και των δυσμενών συνεπειών; Δόθηκε η απαραίτητη δημοσιότητα;

Τίποτε απ’ όλα αυτά. Ενα κράτος συνενοχής, που ελίσσεται μέσα από αμοιβαίους εκβιασμούς, με τελικό και οριστικό ηττημένο την κοινωνία των (εργαζομένων) πολιτών χαμένο μέσα σε τοπικές συγκρούσεις, που τις διαχειρίζονται τοπικά συμφέροντα, κατά κανόνα ανεύθυνα, όπου ο μικρόνους πωλεί την ίντριγκα στη θέση των επιχειρημάτων. Είναι χαρακτηριστική η επιδίωξη ενός βουλευτή να είναι απών ο βουλευτής της άλλης παράταξης. Οπως χαρακτηριστικός είναι και ο φόβος του «κυβερνητικού» βουλευτή, που διστάζει να συμμετάσχει στις κοινωνικές διεργασίες, αφού (δικαίως) αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για στημένη δίκη προθέσεων.

Αν κάθε φορά που μια βιομηχανία προσπαθεί να εκσυγχρονιστεί, κάθε φορά που μια νέα επένδυση προχωρεί, κάθε φορά που μια τεχνολογική προσαρμογή είναι έτοιμη, περιμένουν στη γωνία οι κομματικοί μουτζαχεντίν να μας θυμίσουν πόσο κακή είναι η βιομηχανία, τότε ο τόπος μας οδηγείται στη μοίρα του: να κατεβάσει τα ρολά. Παραδείγματα πολλά. Χρειαζόμαστε την παραγωγή πετρελαίου με καθαρότερες προδιαγραφές. Η αντικατάσταση μιας μονάδας παλαιού μαζούτ πλοίων με ένα κλειστό κουτί, με τεράστια περιβαλλοντική υποδομή ασφαλείας, με σχέδιο που ήδη λειτουργεί σε άλλη χώρα, η οποία έχει επίσης ευαίσθητους κατοίκους, δεν μπορεί να υπόκειται σε προσωπικές πολιτικές. Αντιλαμβάνομαι πως ο κ. Λεβέντης και οι φίλοι του θα ήθελαν να κατεβαίνουν με τη σούστα στην παραλία Ασπροπύργου. Ομως, άλλο πράγμα οι αναμνήσεις και άλλο η πολιτική, ειδικά όταν μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω υπηρετούνται τα συμφέροντα της άλλης μονάδας διύλισης.

Το μεγαλύτερο μακελειό όμως γίνεται στον τομέα της ενέργειας. Τον πλέον συνδεδεμένο με το ζήτημα του περιβάλλοντος. Πόσο ακριβότερα από τους γείτονες θα πληρώσουν άραγε τα παιδιά αυτής της χώρας την ενέργεια; Ποιοι υπηρετούν τα ιδιωτικά συμφέροντα που θέλουν τις ακριβές εισαγωγές για να πληρώνονται πανάκριβα το ρεύμα που παράγουν οι «δικές τους» μονάδες, η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού βρίσκεται αντιμέτωπη με τα πλέον ποικιλώνυμα συμφέροντα μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Οταν η Αλβανία θα αποκτήσει λιθανθρακική μονάδα και η Βουλγαρία μια νέα πυρηνική;
Καθημερινή