Η αθωότητα στο τσιγκέλι

Αν η παράδοση είναι να βάφουμε με αίμα τα χέρια μας και να δείχνουμε τον πολιτισμό μας μέσα από την σφαγή εκατομμυρίων ζώων μόνο και μόνο για να ζητήσουμε συγχώρεση, τότε όλοι μας ακολουθούμε μία παράδοση που μόνο πίσω μας πάει. Πίσω στον κτηνώδη χαρακτήρα των ανθρώπου που αντί να κρεμάσει από το τσιγκέλι την δική του συνείδηση έτσι ώστε να την εξανθρωπίσει, προτιμά να κρεμά από το τσιγκέλι μία αθώα ύπαρξη γιατί ως γνωστόν η Αυτογνωσία και η Ανάσταση θέλουν θάρρος.

Αν θεωρείται αντιχριστιανικό το να αντιδρούν άνθρωποι στην σφαγή κάθε Μεγάλου Σαββάτου και στο θλιβερό γλέντι του Πάσχα γύρω από ένα ζώο που μέχρι το τέλος του γεύματος έχει τα μάτια ανοιχτά, τότε τι είναι ο βαρβαρισμός;

Οι λεπίδες που ακονίζονται για να θανατώσουν (εις το όνομα ποιου Θεού άραγε;) υπάρξεις, που έχουν τραβήξει το βασανιστήριο των πολύωρων μεταφορών σε φορτηγά στοιβαγμένα και κατατρομαγμένα, γίνονται λεπίδες που κόβουν το λαρύγγι της Ανθρώπινης Ύπαρξης.

Τι σχέση μπορεί να... έχει η ελληνική παράδοση του Πάσχα που ένα αρνί που έζησε ελεύθερα και αξιοπρεπώς θυσιαζόταν για να φάνε 15 άτομα μετά από 50 ημέρες αποχής από το κρέας, με αυτό που έχει καταντήσει στις ημέρες μας το Πάσχα;

Η πρόοδος του Ανθρώπου εξαρτάται από τον σεβασμό. Κι αν κρίνουμε από το Πάσχα των Νεόπτωχων, Αμόρφωτων, Απαίδευτων, Ανιστόρητων, Ευθυνόφοβων, Βάρβαρων Νεοελλήνων η πρόοδος κάνει μακριά από αυτόν τον τόπο Ανάσταση για άλλη μια χρονιά.
γράφει ένας απλός άνθρωπος