Με την όπισθεν στους λεωφορειόδρομους

Υπάρχει λόγος να σπαταλούν οι εργαζόμενοι περισσότερες ώρες ημερησίως για να γίνει το χατίρι μιας συντεχνίας;
Ένα από τα πολλά παράπονα για το ΠΑΣΟΚ -που το πλήρωσε το 2004- είχε να κάνει και με τους λεωφορειόδρομους. Οπως κάθε μέτρο εκσυγχρονισμού δημιουργούσε πολλούς δυσαρεστημένους. Πρώτοι ήταν οι ιδιοκτήτες και οδηγοί ταξί, οι οποίοι αντέδρασαν δυναμικά: έκλεισαν πολλάκις το κέντρο της Αθήνας, προπαγανδίζοντας ότι το μέτρο τους αφαιρεί πελάτες. Δεύτεροι ήταν οι οδηγοί αυτοκινήτων, οι οποίοι δυσφόρησαν διότι μία λωρίδα λιγότερη για τα Ι.Χ. στους δρόμους σήμαινε περισσότερη ταλαιπωρία για τους ίδιους. Και τρίτοι ήταν οι σώφρονες. Αυτοί δεν λογάριαζαν πολιτικό κόστος και αιτιολογημένα ισχυρίζονταν ότι το μέτρο ήταν μεν θετικό, αλλά ήταν λίγο. «Οι λεωφορειόδρομοι», έλεγαν, «έπρεπε να εξαπλωθούν ταχύτατα παρά την κοινωνική δυσφορία και τις συντεχνιακές αντιδράσεις».

Τελικά, και...παρά τις γκρίνιες, το μέτρο πέρασε για να αποδειχθεί ότι οι συγκοινωνιολόγοι είχαν δίκιο. Η ταχύτητα των λεωφορείων διπλασιάστηκε: από τα 7 χλμ./ώρα κατά μέσον όρο στο κέντρο, φτάνει στους λεωφορειόδρομους τα 15 χλμ./ώρα. Ο στόχος, όμως, που δεν επιτεύχθηκε και δημιούργησε και δικαιολογημένες γκρίνιες, ήταν τα 23 χλμ./ώρα και ορθώς επεσήμανε στο προεκλογικό της πρόγραμμα, του 2004, η Νέα Δημοκρατία: «η ανεπαρκής λειτουργία των λεωφορειολωρίδων... κρατάει καθηλωμένο το επίπεδο λειτουργίας των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς». («Χάρτα της Καθημερινότητας» σελ. 8)

Αλλά πάλι το μέτρο ήταν καινούργιο και εκτός από τις κοινωνικές και συντεχνιακές αντιδράσεις που έπρεπε να καμφθούν, χρειαζόταν χρόνος για να επισημανθούν και να διορθωθούν οι ατέλειες. Χρόνο που είχε άπλετο η νέα κυβέρνηση...

Η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο δεν διορθώθηκαν οι ατέλειες -λόγω ελλιπούς αστυνόμευσης και των λεωφορειόδρομων- αλλά το μέτρο άρχισε από πέρυσι να ξηλώνεται. Ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη, όπου επετράπη η είσοδος των ταξί στους λεωφορειόδρομους και αυτομάτως η συμπρωτεύουσα επέστρεψε στο παρελθόν: η ταχύτητα των λεωφορείων μειώθηκε πάλι κατά 50,8%. Προχθές, ο υπουργός Μεταφορών αποφάσισε να αφήσει τα ταξί να μπαίνουν και στους λεωφορειόδρομους της Αθήνας.

Εντάξει! Εκλογές έρχονται, αλλά τα οφέλη των λεωφορειόδρομων δεν ήταν μόνο συγκοινωνιακά. Μια σημαντική παράμετρος που ελάχιστα συζητήθηκε ήταν ότι είχαμε ένα μέτρο κοινωνικής δικαιοσύνης. Μέσα Μαζικής Μεταφοράς χρησιμοποιούν οι πολλοί μη έχοντες και κατέχοντες για να πάνε στη δουλειά τους και οι λεωφορειόδρομοι τους έδωσαν μια μικρή ανάσα στη δύσκολη καθημερινότητά τους.

Αυτό το ξέρει ο πρωθυπουργός. Μιλώντας το 2003 στο Περιστέρι επεσήμανε ότι «ο μέσος πολίτης του Λεκανοπεδίου σπαταλά μιάμιση ώρα ημερησίως στις μετακινήσεις του. Συνολικά, χάνεται μία εργάσιμη ημέρα την εβδομάδα, δυο φορές η ετήσια άδειά μας» (1.11.2003).

Υπάρχει λόγος τώρα να σπαταλούν οι εργαζόμενοι περισσότερες ώρες ημερησίως για να γίνει το χατίρι μιας συντεχνίας;
του Πάσχου Μανδραβέλη στο medium