Ελα να πάμε στο νησί...

Είμαι πελάτης (λέγε με και πειραματόζωο) της ελληνικής ακτοπλοΐας από τα γεννοφάσκια μου. Η κακή ποιότητα στην εξυπηρέτηση και το σέρβις της ακτοπλοΐας στα μεταπολεμικά χρόνια ήταν τόσο παροιμιώδης, που έμεινε πια στη γλώσσα μας ο όρος «καραβίσιος» για τον καφέ και τη μακαρονάδα, και το κοσμητικό επίθετο «σκυλοπνίχτης» για κάποια πλοία, γνωστά σαπάκια.

Η ακτοπλοΐα μας υπήρξε τριτοκοσμικού τύπου σε μεγάλη κλίμακα και για πολλά χρόνια. Στις αρχές του 90 κάτι άρχισε να αλλάζει σε κάποιες γραμμές, ιδιαίτερα τις γραμμές «φιλέτα». Καινούργια πλοία, καινούργια αντίληψη για την εξυπηρέτηση του κόσμου. Ταχύτητα, ακρίβεια, εκσυγχρονισμός, και -θαύμα- καθαριότητα!

Υπάρχουν ακτοπλοϊκές εταιρείες που έχουν επενδύσει στοιχειωδώς σε ηλεκτρονικούς τόπους, όπου κάνεις την κράτησή σου, ξέρεις τι ζητάς και πόσο το πληρώνεις. Υπάρχουν άλλες που βρίσκονται ακόμα σε κατάσταση Φαρ Ουέστ: Ζητάς να μπεις σε λίστα αναμονής και οι υπάλληλοί τους αντιδρούν σαν να τους χαστούκισες - είναι ανίκανοι και απρόθυμοι να λειτουργήσουν ένα αξιόπιστο σύστημα προτεραιότητας.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το...γεμάτο σιχασιά ύφος του μπουφετζή σε γραμμή των Σποράδων όταν του ζήτησα να αποθηκεύσει στο ψυγείο του, σε ερμητικά κλειστό μπουκάλι, το μητρικό γάλα του νεογέννητου μωρού μου. Αλλά δεν θα ξεχάσω και τον καπετάνιο του Χάι Σπιντ που πρόσεξε ότι θήλαζα σ' ένα δρομολόγιο τίγκα και μου παραχώρησε τη μία και μοναδική καμπίνα του πλοίου (τη δική του) για να ταΐσω τον μπέμπη μεταξύ δύο λιμανιών.

Τα πρόσφατα γεγονότα στον χώρο της ακτοπλοΐας και η σκιά του σκανδάλου που ροκανίζει μέχρι και την κυβερνητική πλειοψηφία πρέπει να αποτελέσουν μια αφορμή για σκέψη. Έχουμε την ακτοπλοΐα που μας αξίζει, που επιβάλλεται να έχει μια χώρα σαν τη δική μας, τόσο σφιχτά αγκαλιασμένη με τον νησιωτικό της κόσμο; Εκεί είναι που πρέπει να μετρηθούμε και να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Όχι να ψάχνουμε την αντικειμενική τιμή σ' ένα τριάρι, ή να αναλύουμε τα «λάθος χάπια» που οδήγησαν σε μια πλύση στομάχου.

Είναι στραβός, τελικά, ο γιαλός;
εθνος