Η ανάσταση.. θ’ αργήσει

Χθες μεγάλο Σάββατο απόγευμα. Μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα φτάνει στο τέλος της. Καθισμένη στο μπαλκόνι σκέπτομαι διάφορα. Μια τρεμάμενη φωνή, σταματάει απότομα τις σκέψεις μου.

“Χρόνια πολλά παιδί μου, καλή ανάσταση”.

Μια ηλικιωμένη κυρία, από το απέναντι μπαλκόνι, μου μιλάει…

Την έβλεπα συχνά και πάντα αναρωτιόμουν, αν είναι μόνη στον κόσμο ή αν έχει κάποιους συγγενείς ή φίλους που την επισκέπτονται. Αποφάσισα λοιπόν να την ρωτήσω, μετά τις ευχές που ανταλλάξαμε.

Είσθε μόνη κυρία Χρυσούλα;

Δεν έχετε οικογένεια;

Με κοίταξε κι... ένα πλατύ χαμόγελο εξαφάνισε όλες τις ρωγμές του χρόνου, απ’ το πρόσωπό της. Τα μάτια της άστραψαν. Τα χέρια της άνοιξαν διάπλατα, σ’ ένα αόρατο θαρρείς αγκάλιασμα κι η φωνή της, ακούστηκε καθαρή δυνατή να λέει:

“Πως παιδί μου έχω! Έχω έναν γιο και μια κόρη. Ο γιος είναι αρχιτέκτονας κι η κόρη μου οδοντίατρος. Καλά παιδιά, πρόκοψαν στην ζωή τους. Δεν έχω παράπονο. Σήμερα το βράδυ, θα μου στείλει η νύφη μου μαγειρίτσα και αύριο το μεσημέρι, θα ψήσουν στο σπίτι της κόρης μου στην Εκάλη και θα μου στείλουν κι εμένα με την κοπέλα που έχουν στο σπίτι. Έχουν βλέπεις πολλές δουλειές και κοινωνικές υποχρεώσεις… δεν προλαβαίνουν να έλθουν. Θα έλθουν την Δευτέρα. Η κόρη μου θα μου φέρει και την εγγονή μου. Ο γιος μου παντρεύτηκε μεγάλος, δεν έχει παιδιά. Ας είναι καλά δεν έχω παράπονο, όλα μου τα προσφέρουν”.

Την χαιρέτισα και μπήκα μέσα στο σπίτι μου, κλείνοντας την μπαλκονόπορτα. Η καλή μου διάθεση είχε χαθεί. Σκέφθηκα τα παιδιά της. Πόσο σκληρά μπορεί να είναι και πόσο αχάριστα!! Δύο πετυχημένοι επιστήμονες, που κάπου μεταξύ επιστήμης και κοινωνικής ανόδου, έχασαν ότι πολυτιμώτερο έχει ο άνθρωπος! Την ανθρωπιά τους!!! Δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό μου, πως θα μπορέσουν να φάνε και να διασκεδάσουν, γνωρίζοντας, πως λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, μια υπερήλικη μάνα, η μάνα τους, θα περιμένει την δική της ανάσταση…

Την παρουσία, την αγκαλιά και τον τρυφερό λόγο των παιδιών της….
από helectra