Η επιταγή των καιρών

Συναίνεση δεν σημαίνει τυφλή ανοχή. Ούτε υποταγή στις αποφάσεις του άλλου. Στη Δημοκρατία, άλλωστε, η πολιτική αντιπαράθεση, όσο έντονη κι αν είναι, αποτελεί αναγκαίο στοιχείο για τη λειτουργία των δύο βασικών θεσμικών πόλων του πολιτικού συστήματος: (δια)κυβέρνηση - (ελέγχουσα) αντιπολίτευση.

Αποτελεί, όμως, στρέβλωση και δυσλειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος όταν επιδιώκονται η πολιτική σύγκρουση και η κοινωνική πόλωση ως αυτοσκοπός. Για τον προσπορισμό πρόσκαιρων κομματικών οφελών.
Χθες, για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός συναντήθηκε με τους πολιτικούς αρχηγούς στο Μέγαρο Μαξίμου. Η ανάγκη που οδήγησε σε αυτή την επιλογή εκκινεί από μία απλή, βασική διαπίστωση:
Η ραγδαία επιδεινούμενη κρίση απαιτεί νέο μοντέλο διακυβέρνησης, στον πυρήνα της οποίας πρέπει να υπάρχει μία όσο το δυνατόν πλατύτερη κοινωνική συμμαχία. Αυτό συμβαίνει στην Ευρώπη.

Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν... αναπτύχθηκε ποτέ κουλτούρα διακομματικής συνεννόησης, ακόμα και σε μείζονα ζητήματα (π.χ. Παιδεία, Υγεία κ.ο.κ.), όπου τα δύο μεγάλα κόμματα διαθέτουν αποδεδειγμένα απόψεις που γειτνιάζουν ή και συμπίπτουν.
Η περίοδος που διανύουμε, όμως, δεν είναι μία οιαδήποτε περίοδος. Είναι, για την παγκόσμια κοινότητα, μία ιστορική καμπή. Για την Ελλάδα, με την ασθενή οικονομία, οι περιστάσεις είναι ακόμη κρισιμότερες.

Η ατζέντα που παρουσίασε χθες ο πρωθυπουργός στους πολιτικούς αρχηγούς υπήρξε αρκετά σαφής – πάντοτε μέσα στην ασάφεια και τη ρευστότητα των καιρών.
Θα έπρεπε, για παράδειγμα, να θεωρείται αυτονόητο το γεγονός ότι η οικονομική πολιτική οφείλει να κινείται στο πλαίσιο των συμπεφωνημένων κανόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο πως οι κοινωνικές πολιτικές δεν πρέπει να υπακούουν στη λογική της πλειοδοσίας, της παροχολογίας και των ευχάριστων λόγων για λόγους ψηφοθηρίας. Κι ότι πρέπει να εντάσσονται στις πραγματικές δυνατότητες και αντοχές της οικονομίας και των κοινών ευρωπαϊκών αποφάσεων.
Τα παραπάνω αυτονόητα έχουν, δυστυχώς, πάψει να είναι αυτονόητα.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, μόλις προ ημερών, αμφισβήτησε τη δανειοληπτική ικανότητα της χώρας, παρά τις περί του αντιθέτου ξεκάθαρες τοποθετήσεις Ευρωπαίων εταίρων και διεθνών οργανισμών.
Εισηγείται, δε, μέτρα που γνωρίζει πως θα προσβληθούν εύκολα από τους εταίρους διότι συνιστούν παρεμβάσεις κρατικού προστατευτισμού. Και προτείνει την έκδοση ευρω-ομολόγου, αν και επίσης γνωρίζει πως πολιτικά και νομικά μία τέτοια πιθανότητα έχει ήδη καταπέσει στις Βρυξέλλες.

Είναι, λοιπόν, σαφές πως, για να υπάρξει στοιχειώδης συνεννόηση, η μεν κυβέρνηση οφείλει να ενημερώνει συχνά και ουσιαστικά την αντιπολίτευση (και τον ελληνικό λαό), η δε τελευταία οφείλει να πολιτεύεται υπεύθυνα και όχι με όρους ευκαιριακού εντυπωσιασμού.
Ζητώντας, μάλιστα, κάθε τρεις και λίγο εκλογές, όταν γνωρίζει πως κάτι τέτοιο μπορεί να αποβεί επικίνδυνο.

Η συνεννόηση μεταξύ των κομμάτων, λοιπόν, ή η απόρριψή της δεν μπορεί να θεωρείται πολιτικό κόλπο. Ούτε κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Αλλά ούτε και λαϊκό δικαστήριο για αυτόκλητους εισαγγελείς. Η συνεννόηση είναι αίτημα των πολιτών και (απόλυτη) ανάγκη των καιρών. Και όσοι αγνοήσουν τις ανάγκες των καιρών θα τις βρουν μπροστά τους, αργά ή γρήγορα.
Ελεύθερος Τύπος