Ο μεθύστακας, το κρασί του και ο κεφαλικός φόρος

Έσπασα το κεφάλι μου για να βρω με τι μου έμοιαζε η «ευρηματική οικονομική φιλοσοφία» του κεφαλικού φόρου. Ξαφνικά το θυμήθηκα. Είναι η ίδια περίπτωση του ανέκδοτου με τον μεθύστακα που προσπαθούσε να εξοικονομήσει χρήματα για να τα βγάλει πέρα και λογάριαζε: «τόσα για το κρασί, τόσα για το φαγητό, τόσα για φως, νερό, τηλέφωνο, τόσα για ρούχα... αλλά δεν μου βγαίνουνε». Και επαναλάμβανε : «τόσα για κρασί , κόβω τα ρούχα, κόβω το τηλέφωνο... αλλά πάλι δεν βγαίνουνε» Και για τρίτη φορά: «τόσα για κρασί, τόσα για φαγητό... κόβω το ρεύμα και το νερό... αλλά πάλι δεν βγαίνουνε».

Το κρασί όμως δεν το έκοβε με τίποτε...

Να λοιπόν τι θυμήθηκα. Ότι το... ίδιο ακριβώς, με τον μεθύστακα, κάνουν και οι κυβερνήσεις της τελευταίας 20ετίας για να συντηρήσουν το αλκοολίκι τους με τον κρατισμό. Κόβουν τις φοροαπαλλαγές, κόβουν τη χρηματοδότηση των δημοσίων επενδύσεων, κόβουν τα κίνητρα μέσω της φορολογίας, κόβουν και τις πληρωμές απαραιτήτων υπαλλήλων, αλλά δεν βγαίνουν. Δεν κόβουν όμως αμοιβές άχρηστων συμβούλων και υπαλλήλων, άχρηστων Διοικήσεων. Άχρηστων κρατικών επιχειρήσεων δήθεν «βαριάς βιομηχανίας» μεταλλευμάτων, λιπασμάτων, ενέργειας, άμυνας και άλλων (ακόμη μέχρι σήμερα και της Ολυμπιακής) που έχουν «βιωσιμότητα» γιατί δεν συσσωρεύουν τις ζημιές ετών και γιατί αναπνέουν με οξυγόνο από τα χρέη που έχουν σε όλους τους κρατικούς Οργανισμούς και στο Δημόσιο. Άχρηστων Οργανισμών και φορέων που δήθεν προωθούν την ανύπαρκτη αναπτυξιακή πολιτική των κυβερνήσεων στους μικρομεσαίους, στους ξένους επενδυτές, στον τουρισμό, στην εξωστρέφεια της εθνικής παραγωγής και άλλα παρόμοια.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγελαφικά στον τόπο μας; Γιατί η διαφορά του μεθύστακα και των κυβερνήσεων είναι μεγάλη. Ο μεθύστακας δεν έχει τη δυνατότητα εσόδων και ίσως κάποια στιγμή κόψει το αλκοολίκι του. Η κυβέρνηση όμως (σε αντίθεση με τον μεθύστακα) έχει την δυνατότητα δημιουργίας εσόδων με νέους φόρους.

Γιατί λοιπόν να κόψει το αλκοολίκι του κρατισμού που μπορεί να την οδηγήσει και στην «βλαβερή ασθένεια» του πολιτικού κόστους; Συνεπώς αυτό που μένει για την κυβέρνηση είναι μόνο να δικαιολογήσει τον νέο επιβαλλόμενο φόρο και τα πράγματα γίνονται (έτσι νομίζει ) απλά.

Έτσι λοιπόν και τώρα αυτό που «καίει» την κυβέρνηση είναι να δικαιολογήσει τον κεφαλικό φόρο συνδέοντας τον με τις συστάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το Πρόγραμμα Σταθερότητας που υποχρεώνεται να εφαρμόσει η χώρα για να αποφύγει την επιτήρηση.

Περιορισμό των κρατικών δαπανών ζητάει η Ευρωπαϊκή Ένωση... κεφαλικό φόρο «μεταφράζουμε» εμείς την υπόδειξη των Βρυξελλών.

Περιορισμό της σπατάλης των άχρηστων Οργανισμών του Δημοσίου με πραγματικό άνοιγμα των αγορών στην ενέργεια, την τηλεφωνία, το φυσικό αέριο, την ύδρευση και τις μεταφορές υποδεικνύει η Ευρωπαϊκή Ένωση και ως «οικονομική συνταγή» αλλά και ως οδηγία προσαρμογής προς το ευρωπαϊκούς κανόνες υγιούς ανταγωνισμού... τομείς στρατηγικής σημασίας για την οικονομία «βαφτίζουμε» εμείς τα κρατικά μονοπώλια ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΕΥΔΑΠ, ΟΛΠ, ΟΛΘ και λοιπούς συγγενείς...

Αποκρατικοποίηση συνιστά και επιμένει η Ευρωπαϊκή Ένωση... στρατηγικούς επενδυτές στις αποτυχημένες κρατικές επιχειρήσεις καταλαβαίνουμε εμείς λες και δεν βλέπουμε την κρίση και τα χάλια των Χρηματιστηρίων.

Άσε που με τον τρόπο αυτό δείχνουμε και τα δόντια μας στους «κροίσους» των 50.000 ευρώ τον χρόνο και άρα είμαστε με τον λαουτζίκο που δεν θα πληρώσει κεφαλικό φόρο γιατί δεν του περισσεύουν χρήματα ούτε για νερόβραστες πατάτες...

Άρα και λεφτά μαζεύουμε (πάμε για 200 εκατ. ευρώ από τον κεφαλικό φόρο όταν ακόμη δεν ξέρουμε πως σκορπίσαμε μέσα σε 24 ώρες 500 εκατ. ευρώ στους αγρότες για να μην τους χάσουμε από εκλογική πελατεία) και με τους έχοντες και κατέχοντες τα βάζουμε... Εμείς η κυβέρνηση του λαού...

Τώρα πως θα αποδείξουμε ότι έχουμε σοβαρότητα στην οικονομική μας πολιτική και ιδιαίτερα στην αναπτυξιακή μας πολιτική όταν η φορολογική πολιτική ανατρέπεται ανά εξάμηνο και κανείς επενδυτής δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει αύριο με τον πρώτο ανασχηματισμό ή με τις επόμενες εκλογές, αυτό είναι κάτι που δεν απασχολεί τις κυβερνήσεις μιας και η όποια σταθερότητα της φορολογικής πολιτικής τις αφοπλίζει από το πολιτικό επιχείρημα: «Εμείς που τα βάζουμε με το κεφάλαιο;»

Θα διερωτηθείτε ασφαλώς τι ρόλο παίζει η πολιτική επενδυτικών ευκαιριών στην Ελλάδα και κυρίως το περιβόητο πλέγμα αναπτυξιακών μέτρων πότε για τους κεφαλαιούχους των πολυεθνικών, πότε για τους (ανύπαρκτους) Έλληνες βιομήχανους και πότε για τους μικρομεσαίους.

Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτό έχει να κάνει με μια δήθεν αναπτυξιακή βιτρίνα της χώρας προκειμένου να συνεχίσει η ροή κοινοτικών πόρων και προγραμμάτων στην Ελλάδα μιας και (όπως δείχνουν τα πράγματα) η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει καλύτερα να μας σώσει... από το να πληρώσει την χρεωκοπία μας.
Του Γιώργου Κράλογλου στο capital