Τι θα έγραφες παιδί μου στο blog του μπαμπά σου;

Τι θα έγραφες παιδί μου στο blog του μπαμπά σου;

Αυτή ήταν η ερώτηση που έκανα στον γιο μου και με κοίταξε με εκείνο το χαμόγελο που παίρνουν όλα τα παιδιά, όταν αντιλαμβάνονται ότι τους δίνεις το ελεύθερο να εισβάλλουν σε έναν δικό σου χώρο.
- «Να γράψω ότι θέλω;», ρώτησε.
- «Ναι…», απάντησα με επιφυλακτικότητα.
- «Ότι θέλω…σίγουρα;».
- «Ότι θέλεις…», είπα και κατάλαβα το λάθος μου, αλλά ήταν ήδη αργά.
Το καλοσκέφτηκε, έπιασε την Epiphone, γρατσούνισε το Nothing else matters των Metallica…με κοίταξε και είπε:
- «Θα γράψω για σένα και πως είναι να έχεις έναν μπαμπά σαρανταπεντάρη!»
- «Ε…καλά, δεν έχεις κάτι άλλο να γράψεις;», είπα εγώ έτοιμος να βγάλω το πενηντάρι από το πορτοφόλι για να τον λαδώσω εάν χρειαστεί!…
- «Μου είπες να γράψω ότι θέλω…θα γράψω αυτό που θέλω…», είπε. «Θα σου πάρω συνέντευξη…», συμπλήρωσε.
Κάπου εδώ αρχίζει το... μαρτύριο του μπαμπά…δηλαδή εμού του Καφετζή που άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας λόγω του ότι δεν ήξερα τι θα με ρωτήσει…
Ύφος Χατζηνικολάου και 3, 2, 1, πάμε!
Γιος: γιατί τσαντίζεσαι κάθε φορά που εγώ παίζω κιθάρα;
Εγώ: εξαρτάται από την ώρα που το κάνεις!
Γιος: ότι ώρα και να το κάνω το ίδιο κάνεις…
Εγώ: …(έχει δίκιο)
Γιος: αυτό σημαίνει ότι είσαι παράξενος;
Εγώ: ποιος, εγώ; Είσαι με τα καλά σου;
Γιος: δηλαδή αν παίξω τώρα το master of puppets θα κάτσεις να το ακούσεις;
Εγώ: …φυσικά (πω-πω ψεύτης που είμαι)
Γιος: …ξεκινώ.
Εγώ: ας τελειώσουμε πρώτα με τη συνέντευξη.
Γιος: α, δεν έχει, ή τώρα ή ποτέ.
Εγώ: ε…καλά, λίγο αργότερα.
Γιος: όταν ήσουν στην ηλικία μου κοιμόσουν από τις 10;
Εγώ: φυσικά (φωτιά θα πέσει να με κάψει)
Γιος: η γιαγιά άλλα μου έχει πει…
Εγώ: ε…καλά.. γύρω στις 12…
Γιος: και μένα γιατί με βάζεις να κοιμηθώ από τις 10;
Εγώ: (κάτι πήγα να πω για την υγεία κλπ, αλλά το έκοψα)
Γιος: στα νιάτα σου άκουγες ή δεν άκουγες σκληρή ροκ;
Εγώ: φυσικά, θέλει και ερώτημα (φούσκωσα από περηφάνια…τρομάρα μου)
Γιος: τότε γιατί μόλις βάζω εγώ τέτοια μουσική αρχίζεις και φωνάζεις;
Εγώ: γιατί την βάζεις δυνατά.
Γιος: η γιαγιά μου έχει πει ότι εσύ σήκωνες τη γειτονιά στο πόδι
Εγώ: (κάτι πήγα να πω…αλλά το έκοψα)
Γιος: με αγαπάς;
Εγώ: φυσικά, ερώτηση είναι αυτή;
Γιος: εσύ δεν λες ότι όποιος αγαπάει σέβεται την ελευθερία του άλλου;
Εγώ: ναι, στο έχω πει
Γιος: κι εμένα γιατί δεν με αφήνεις να παίξω μουσική όποτε θέλω;
Εγώ: το όποτε θέλω είναι σχετικό, δεν μπορείς να παίξεις μουσική στις 11 το βράδυ γιατί θα ξεσηκωθούν οι γείτονες. Οφείλουμε να σεβόμαστε…
Μέχρι εκεί μπόρεσα να πω. Με πρόλαβε το άνοιγμα του Μάρσαλ και ο ήχος της Epiphone στο master of puppets! Κάτι πήγα να ψελλίσω (καθότι το έπαιζε λες και του είχαν ζητήσει να κάνει τεστ αντοχής στον ενισχυτή), αλλά έκοψε και μου έδειξε το ρολόι…ήταν μόλις 7 και μισή το απόγευμα. Δεν είναι ότι δεν παίζει καλά, το αντίθετο…αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι τα νεύρα μου τσιτώσανε. Φυσικά και δεν το έδειξα. Συνέχισε με το ΤΝΤ των ACDC και αφού με αποτελείωσε, κάθισε και πάλι απέναντι μου.
Γιος: λοιπόν, σου άρεσε ή δε σου άρεσε;
Εγώ: μου άρεσε
Γιος: και αφού σου άρεσε γιατί γκρινιάζεις;
Εγώ: γιατί δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες…
Γιος: αυτό το ξέρω, αλλά ξέχασα, στην ηλικία που είσαι είναι λογικό να μην αντέχεις.
Εγώ: ποιος εγώ; Εγώ δεν αντέχω; Και τι έχει η ηλικία μου;
Γιος: γκρινιάζεις για την κιθάρα, γκρινιάζεις για τον ύπνο, γκρινιάζεις για όλα…
Εγώ: και λοιπόν;
Γιος: ποιοι γκρινιάζουν συνεχώς; Οι γεροπαράξενοι!
Εγώ: και είμαι εγώ γεροπαράξενος;
Γιος: κατά βάθος όχι και τόσο…αλλά μιλάμε για πολυυυυυυύ βάθος!
Εγώ: το σταματάμε για να παραγγείλουμε σουβλάκια;
Γιος: δε θα στενοχωρηθείς;
Εγώ: γιατί να στεναχωρηθώ;
Γιος: που θα με βλέπεις να τρώω…ξεχνάς ότι εσένα σου τα έκοψε ο γιατρός λόγω χοληστερίνης;
Δεν το άντεξα άλλο και σηκώθηκα από την καρέκλα της συνέντευξης. Κάτι είπα για τον γιατρό στα μουλωχτά, αλλά με πήρε χαμπάρι το καμάρι μου και είπε.
- «Μπαμπά, να σου φτιάξω ένα τσάι και να σου βάλω lounge μουσική που ταιριάζει με την ηλικία σου;».
- «Θα φάω σουβλάκια…», είπα και το εννοούσα.
- «Μπαμπά, να σου φτιάξω μια σαλάτα και να σου βάλω Μπαρόκ να έρθεις να γίνεις αλοιφή;»
- «Θα φάω σουβλάκια και θα τα φάω ακούγοντας Iron Maiden»…είπα εγώ και το εννοούσα.
- «Μπαμπά…το βρήκα! Θα σου φτιάξω γαλατάκι να χαλαρώσεις και θα σου βάλω να ακούσεις το μόνο τραγούδι που σου ταιριάζει τώρα… Daddy Cool με τους Boney M… και μη μου πεις ότι δεν τους ξέρεις…!»
Τελικά συμφώνησα στο γάλα, αλλά με το imagine για συνοδεία, καθότι δεν έλεγε να γίνω τελείως ξεφτίλα στον γιο μου…Μου έβαλε και τα ακουστικά στ’ αφτιά και με άφησε εκεί να αναρωτιέμαι αν είμαι τελικά γεροπαράξενος ή όχι. Όσο γι’ αυτόν, έπιασε την κιθάρα, πλαγκάρισε τα ακουστικά του στον ενισχυτή κι έμεινα εγώ να τον κοιτάζω που το απολάμβανε. Μόνο που δεν ήξερα αν μαζί με την μουσική, απολάμβανε και το γεγονός ότι είχε αποδείξει πως είμαι γκρινιάρης…
Ο Καφετζής