Μόνοι μας κι ό,τι γλιτώσουμε...

Πέντε ώρες μιλούσαν την Πέμπτη στη Βουλή. Για την οικονομία. Υποτίθεται για να βγουν κάποιες προτάσεις στις οποίες να συμφωνούν όλοι. Με μία και μοναδική στόχευση. Το πώς θα προστατευτεί ο κόσμος και να μη βουλιάξουμε. Και τι βγήκε;

Τίποτα. Οι πολίτες τι άκουσαν; Τα συνηθισμένα. Μια από τα ίδια. Τα κόμματα να τρώγονταν μεταξύ τους. Κανένας δεν έδειξε να αγωνιά για μας. Για τον εργαζόμενο, τον μικροεπαγγελματία, τον επιχειρηματία. Για τον συνταξιούχο. Για λουκέτα και απολύσεις, τη φτώχεια που μας απειλεί όλους. Δεν ξέφυγαν από τον γνωστό χαβά τους. Με την κυβέρνηση να μένει στα λόγια. Και στον αυτόματο πιλότο. Φύγετε εσείς να 'ρθουμε εμείς, η αντιπολίτευση. Λες και ως διά μαγείας θα ανοίξουν οι κρουνοί με τα ευρώ...

Τι χρειαζόταν τελικά αυτή... η συζήτηση; Μόνο απογοήτευση προκάλεσε. Σε όλους. Ακόμη και στους βουλευτές της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Το 'λεγαν στο περιστύλιο. Χάσιμο ώρας ήταν. Και γι' αυτούς που τα 'λεγαν και για όσους τους άκουσαν. Κάθε άλλο παρά καθησύχασαν κανέναν. Όσους τρέμουν, ανησυχούν, φοβούνται για την αυριανή μέρα. Αν θα 'χουν δουλειά, αν θα μπορέσουν να κρατήσουν το μαγαζί τους. Ούτε καν μας έπεισαν ότι φροντίζουν, ξενυχτάνε για μας. Για να δώσουν ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει. Να αντέξουμε στο τσουνάμι.

Ξανά ίδιο το μήνυμα. Μόνοι μας κι ό,τι γλιτώσουμε. Όπως πάντα... Κι όμως μπορούσαν αυτή τη φορά, όπου κανένας δεν θα μείνει απείραχτος, να κάτσουν σαν μια οικογένεια όλοι στο τραπέζι, με τις διαφορετικές τους απόψεις, αποφασισμένοι όμως να καταλήξουν σε κάποια μέτρα για μας... Που θα διασφαλίσουν, όσο είναι δυνατόν, το επίπεδο της σημερινής ζωής μας. Χάσανε την ευκαιρία να δείξουν ΟΛΟΙ ότι πάνω απ' όλα και τις καρέκλες είναι η Ελλάδα.

Έξω πάντως το βλέπουμε. Με πιο χαρακτηριστική απόδειξη τον Ομπάμα... Οι δικοί μας είναι λίγοι. Όλοι, χωρίς εξαίρεση καμία... Ζητείται ελπίς. Ζητείται ηγέτης... Αν μπορεί κάποιος από τους νυν, ιδού η Ρόδος. Το γήπεδο είναι ελεύθερο...
Το Παρόν