Ανθρωποι και νόμοι

Μαθεύτηκε στην εταιρεία ότι ένας από τους συναδέλφους είχε προσβληθεί από AIDS. Του ζήτησαν οι εργοδότες να φύγει, να αποζημιωθεί, να αποσπασθεί σε άλλο πόστο, κάπως να απομονωθεί, να μην έρχεται σε επαφή με τους συναδέλφους του που τον έβλεπαν και έτρεμε το φυλλοκάρδι τους.

Ως τελευταία λύση, και κατόπιν της δικής του επιμονής να μην αλλάξει τίποτα στο εργασιακό του καθεστώς, «αναγκάστηκαν» να τον απολύσουν. Ο υπάλληλος κατέφυγε στη Δικαιοσύνη και δικαιώθηκε στα δύο πρώτα δικαστήρια. Ο Αρειος Πάγος πάλι, προσγείωσε «στα μαλακά» τον εργοδότη και άφησε στο «ναι μεν αλλά» τον εργαζόμενο.

Είναι ένα βήμα πίσω αυτή η πικρή ιστορία για τη χώρα μας. Οχι γιατί είναι ψεύτικη, αλλά γιατί είναι πολύ αληθινή. Είναι σωστό, νόμιμο και «πολιτικώς ορθόν» να μην απομονώνονται από την κοινωνία και την εργασία οι ασθενείς και οι φορείς.

Αυτά, γενικώς. Αλλά όταν ένας ασθενής με AIDS εμφανιστεί στη δική μας τη γειτονιά, τη δουλειά ή την οικογένειά μας, τότε, ως διά μαγείας, γινόμαστε ξαφνικά πολύ λιγότερο «προοδευτικοί».

Τότε θυμόμαστε πως... έχουμε παιδιά, εύθραυστη υγεία ή άλλους εργαζόμενους που πρέπει να φροντίσουμε να μην αναστατωθούν. Ολα καλά, μέχρι το «αγκάθι» να τρυπήσει το δικό μας δάχτυλο.

Τα τελευταία χρόνια, η πληροφόρηση σχετικά με το AIDS έχει εξαντληθεί σε ασθενικούς λόγους της 1ης Δεκέμβρη, της μέρας ευαισθητοποίησης. Εχουμε εκατοντάδες ασθενείς, χιλιάδες φορείς και ενημέρωση μηδέν.

Οι άνθρωποι που νοσούν, προτιμούν να εξαφανιστούν από τον κόσμο, παρά να παραδεχτούν δημόσια την ασθένειά τους. Ξέρουν ότι η ομολογία θα σημάνει την επαγγελματική τους καταστροφή και τον κοινωνικό τους «θάνατο». Αγωνιούν σιωπηλά, οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Εκτός από εκείνους που επιλέγουν να μη σωπάσουν.

Για μένα, ο ανώνυμος ασθενής που είχε το σθένος να επιμείνει, να διεκδικήσει, να κάνει φασαρία -ενώ την ίδια στιγμή πάλευε με την αρρώστια- είναι ο ήρωας της ημέρας. Μη σας πω και της χρονιάς!
Εθνος