Δημόσιοι και... ιδιωτικοί διάλογοι

«Και φυσικά, οπωσδήποτε θα πάει σε ιδιωτικό».

Το έλεγε απλά, φυσικά και χωρίς ίχνος σνομπισμού. Είναι φίλη, σοβαρή, μετρημένη. Άριστη στην επιστήμη της και πάνω απ όλα αξιοθαύμαστα αυτοδημιούργητη. Τόσο εκείνη όσο και ο αδελφός της δεν θα πήγαιναν ποτέ πέρα από το Γυμνάσιο, αν δεν υπήρχε η δημόσια εκπαίδευση, αφού η οικογένειά τους δεν είχε καμιά οικονομική δυνατότητα να τους σπουδάσει.

Μιλούσαμε για τα παιδιά μας, και τα δύο πολύ μωρά για να ξέρουν ότι οι μαμάδες τους ετοιμάζουν το πλάνο της σχολικής τους ζωής.

«Φυσικά ιδιωτικό». Ούτε... συζήτηση δεν ανοίγουμε πια. Θεωρούμε δεδομένο ότι το δημόσιο είναι σκέτος μπελάς - ζήτημα αν θα μάθει πέντε γράμματα το πιτσιρίκι και αυτά μετ εμποδίων, μεταξύ απεργιών, καταλήψεων, απαρχαιωμένων εγκαταστάσεων και απαρχαιωμένων συστημάτων παπαγαλίας. Και δεν είναι μόνο αυτό, είναι ότι το λεγόμενο δημόσιο εδώ και χρόνια δεν είναι «δωρεάν». Βοήθεια, υποστήριξη, εξωσχολικά, γλώσσες, φροντιστήρια, και, πριν το καταλάβεις, το πολύπαθο δημόσιο της γειτονιάς σου σου στοιχίζει όσο ένα κολέγιο. Κερασάκι στην τούρτα; Οτι τα βλαστάρια σου βγάζουν τελικά δύο σχολεία, το υποχρεωτικό και το «κανονικό», αυτό της παραπαιδείας. Φιλοξενείς στο σπίτι σου μικρά, εξαντλημένα ζόμπι, πώς να τα αδικήσεις που τους λες «καλημέρα» και σε βρίζουν;

«Φυσικά ιδιωτικό». Είμαι αρκετά νέα για να θυμάμαι τα σχολικά μου χρόνια και αρκετά γριά για να μην ξεχνάω ότι κάποτε το σύνθημα ήταν «φυσικά δημόσιο». Τα ιδιωτικά τα είχαμε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, για τα «κακομαθημένα». Ηταν ωραίο και χρήσιμο στη ζωή ότι καθόμαστε σε διπλανά θρανία παιδιά από όλες τις κοινωνικές ομάδες και τάξεις. Το σύστημα και τότε είχε ελαττώματα απίστευτα, βαριόμαστε και διαμαρτυρόμαστε, αλλά υπήρχε «κάτι», έστω και για να το... κατακρίνεις.

Ξαναδιαβάζω (χθες, σημαδιακή μέρα των Τριών Ιεραρχών) την έναρξη ενός ακόμα διαλόγου. Ναι, φυσικά. Τι άλλο μας έλειπε; Ενας ακόμα διάλογος. Πώς δεν το είχαμε σκεφτεί τόσα χρόνια;
Εθνος