Χτυποκάρδια στο κρανίο Νο 2

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ του περασμένου Σαββάτου για τους ελέγχους προόδου των μαθητών ξεχείλισε τον υπολογιστή μου από mails αναγνωστών. Μails δασκάλων και καθηγητών, μανάδων και πατεράδων, μαθητών και φοιτητών. Με προσοχή επέλεξα δύο «επιστολές» που θεώρησα ότι έχουν ενδιαφέρον.

Τα ονόματα των εκπαιδευτικών που μου τις έστειλαν, στη διάθεση της εφημερίδας. Και πάμε στην πρώτη- γραμμένη από άντρα καθηγητή:

«Κυρία Ακρίτα, ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΑΤΕ. Γιατί πήγατε; Χάσιμο χρόνου. Για τον έλεγχο προόδου λέω. Που δεν είναι τίποτα, ούτε έλεγχος ούτε προόδου (σίγουρα ούτε επιτυχίας, πολύ περισσότερο ευτυχίας)... Δίκαιο έχετε. Γιατί εμείς οι καθηγητές που βάζουμε τους βαθμούς, όλα αυτά τα χρόνια, πλάκα κάνουμε, το ομολογώ.

Με ζαριές επιλέγουμε 12, 15, 19, με τις μέρες του μήνα και διάφορους άλλους τρόπους. Καλαμπούρι.

Και το παιδί που... πανηγύριζε για τους καλούς του βαθμούς, πράγματι εκτός κλίματος και μόδας. Γιατί αυτοί οι μαθητές, συνήθως, κρύβουν τους καλούς τους βαθμούς, για να μη τους χαρακτηρίσουν, όπως εσείς και πολλοί άλλοι, ως φυτά.

Τι ωραία χαρακτηρίζουμε, πόσο εύκολα αξιολογούμε πρόσωπα, καταστάσεις όλοι εμείς. Πού έχουμε φτάσει (;), κάπου; Πόσο εξιδανικευμένα και θεωρητικά τα βλέπουμε; Αλλά για τους άλλους (ανταγωνιστής ο άλλος, αξιοκρατία, όταν αφορά εμάς).

Ευτυχώς, λέω εγώ, αυτά τα παιδιά συνεχίζουν μέχρι να ανοίξουν μια διέξοδο, έναν δρόμο στη ζωή τους, που ακόμα ανοίγει αυτό το σχολείο. Με τις πολλές ελλείψεις που όλοι τις ξέρουμε αλλά όλοι δεν μιλάμε για αυτές και γενικολογούμε, προκαλώντας εντέλει σύγχυση».

Η ΔΕΥΤΕΡΗ είναι από γυναίκα καθηγήτρια.

«Διάβαζα το άρθρο σας στα “ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου” και κόλλησα. Γιατί σκεφτόμουν αυτή τη μέρα των ελέγχων από την άλλη πλευρά, κοιτώντας την εικόνα από την απέναντι όχθη. Βλέποντας στα μάτια της κάθε μανούλας όλες τις απαντήσεις που αναζητούσε για το παιδί της. Καταλαβαίνοντας από έναν μορφασμό της, όλα όσα κρύβει ο Γιάννης πίσω από το ψεύτικο χαμόγελο στην τάξη. Γιατί η Νατάσα θέλει τόσο πολύ την προσοχή μου. Γιατί ο Λεωνίδας με παρακάλεσε σχεδόν να της πω καλά λόγια όταν θα έρθει να πάρει τον έλεγχο. Γιατί η Νεφέλη φοβάται να σηκώσει το χέρι της στην τάξη, γιατί ο Πέτρος απαξιοί για τους βαθμούς του. Όλα αποκωδικοποιούνται εκείνη τη μαγική στιγμή.

Όταν τα μάτια μου συναντήσουν τα δικά της και φανερωθούν οι κρυφές προσδοκίες, τα δικά της χαμένα όνειρα, η παγερή αδιαφορία! Όταν απλωθεί μπροστά μου όλη η σκηνή που θα ακολουθήσει στο σπίτι. Αυτά τα “τέρμα οι βόλτες” και τα “σε πέρασε η Ελένη”, αυτά τα “έλα, ΕΧΟΥΜΕ διάβασμα”!

Κι εκείνο το χέρι που θα προσγειωθεί πάνω σε τρυφερά μαγουλάκια. Πόσες φορές θα ήθελα να το κόψω αυτό το χέρι... Πόσες φορές θέλω να τις δείρω εγώ, όταν ακούω “έχει να φάει τόσο ξύλο όταν γυρίσω σπίτι”, πόσες φορές μιλάω και εξηγώ...

Μάταια λόγια, στον αέρα...

Κι έρχονται κι οι άλλες, οι μανούλες που αγαπούν το παιδί τους γι΄ αυτό που είναι κι όχι γι΄ αυτό που θέλουν να το κάνουν. Πόσο σε ακούνε όταν τους μιλάς! Πώς μετράνε μία μία τις λέξεις! Πώς ακούνε τη συμβουλή και σκέφτονται.

ΚΑΙ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ ύστερα από έναν μήνα να μάθουν αν ο Γρηγόρης ΕΓΡΑΨΕ καλύτερα, όχι αν ΑΠΑΝΤΗΣΕ καλύτερα, αλλά αν ΕΙΝΑΙ καλύτερα... Μακάρι να με αξιώσει ο Θεός να γίνω μια τέτοια μανούλα με τα δικά μου παιδιά, γιατί καμιά φορά εμείς οι δάσκαλοι είμαστε οι χειρότεροι γονείς του κόσμου.

Καλό σας βράδυ!» ΔΥΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ, δυο αντιλήψεις, δυο διαφορετικές προσεγγίσεις στο ίδιο θέμα. Θα μπορούσα να πω πολλά στον πρώτο φίλο. Θα μπορούσα να του πω πως όλοι οι γονείς ξέρουμε μια χαρά πως οι βαθμοί δεν μπαίνουν με ζαριές στο τάβλι.

ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΑΡΙΣΤΑ ΤΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥΣ. Πόσοι όμως δεν αφήνουν τα προσωπικά τους αισθήματα να επηρεάζουν τη στάση τους απέναντι στο παιδί; (Και μη μου πείτε όχι, αυτό το ζήσαμε κι εμείς ως μαθητές). Πόσοι βαθμολογούν ξερά μια γραπτή ή προφορική εξέταση, χωρίς να συνεκτιμούν άλλους παράγοντες; Πόσοι ασχολούνται με την ψυχολογία του μαθητή τους; Πόσοι συγχέουν την αδιαφορία με τη συστολή και την επιθετικότητα με την απελπισία; Πόσοι είναι σε θέση να ψυχανεμιστούν την πιθανότητα ένα παιδί να μην είναι αδιάφορο, αμελές, ανορθόγραφο, κακός μαθητής, αλλά να έχει μια μορφή μαθησιακής δυσκολίας; Πόσοι μπορούν να την αναγνωρίσουν (προσοχή: λέω να την «αναγνωρίσουν» που ΕΙΝΑΙ δουλειά τους, όχι να τη διαγνώσουν που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δουλειά τους)

και να κινητοποιήσουν τον γονιό;

ΚΙ ΕΠΙΤΡΕΨΤΕ ΜΟΥ να σας πω ότι δεν θα αποφασίσετε εσείς για μένα- και τον όποιο γονιό. Σαφέστατα και θα πάω να πάρω τον έλεγχο του παιδιού μου. Σαφέστατα όμως δικαιούμαι να αξιολογήσω το σύστημα. Δικαιούμαι να έχω άποψη. Δικαιούμαι να την εκφράζω. Δικαιούμαι να ανησυχώ. Δικαιούμαι να πιστεύω ότι η παιδεία στη χώρα μας δεν είναι εφόδιο: είναι βαρίδι!

Αν εσείς είστε ικανοποιημένος, πάω πάσο (μια που μιλάμε για ζάρια, ας πιάσουμε και την πόκα). Εγώ πάλι δεν είμαι. Όχι όταν βλέπω το κακό να γίνεται χειρότερο. Όχι όταν μου γράφουν παιδιά και- ύστερα από χρόνια σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εσάς σας καλύπτει- αντί να χρησιμοποιούν το ελληνικό αλφάβητο, γράφουν στα greeklish! Και λένε πως δεν ξέρουν ορθογραφία και πως τα greekΙish είναι ο καλύτερος τρόπος έκφρασης.

Αγαπητέ φίλε... Μexri n΄ arxiso ki ego na grafo etsi, lypamai alla 8a diamarturomai. Lypamai alla 8a 8umono. Lypamai alla 8a antistekomai. Οso mporo. Οpos mporo!

Γιατί εκεί κάποιοι τα οδηγήσανε. Και καλά θα κάνουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους! Sorry! Τis eu8ines tous!
Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ στα ΝΕΑ