Ευρέως γνωστοί

Αν και η επικαιρότητα και η επικαιρότητα είναι γένους θηλυκού, δεν θα την καταχωρήσω στα tags «γυναίκες» αλλά στο νέο tag «Σσσσσς…».
Ο λόγος είναι πως πρόκειται να μιλήσω για τους Εβραίους και από δω κι εμπρός, όπου χρειάζεται να τους αναφέρω στο κείμενο θα γράφω «Σσσσσς…».

Η μοναδική «Σσσσσς…» που έχω γνωρίσει στην Ελλάδα είναι μια γυναίκα με την οποία έτυχε να είμαι ανταγωνίστρια σε κάποια δουλειά. Περνούσαμε και οι δυο μαζί -το ας το πω- τεστ δεξιοτήτων και ο μάστερ θα αποφάσιζε με ποια θα συνεργαστεί μέσα σε διάστημα 2 εβδομάδων.
Όλες αυτές τις ημέρες βρισκόμαστε σε καθημερινή επαφή μαζί του για τα τεστ.

Και εγώ και η «Σσσσσς…» δουλεύαμε σκληρά και πηγαίναμε άψογα προετοιμασμένες. Η «Σσσσσς…» όμως δούλευε ακόμη πιο σκληρά, αφού καθημερινά κουβαλούσε στον μάστερ ταπεράκια με φαγητό. Ελληνικό, «Σσσσσς-ικό» Κινέζικο, Κογκολέζικο, ό,τι μαλακία σκεφτόταν του την έφτιαχνε.
Ηλίθιος δεν ήταν ο... άλλος, ερχόταν νηστικός και τη έκανε ταράτσα. Μέχρι σόδα της ζητούσε μετά.
Όταν ήρθε η ώρα να διαλέξει μια από τις δυο, ο μάστερ τρώγοντας την τελευταία μπουκιά από το γιουβέτσι της, επέλεξε εμένα.
Της πουτάνας έγινε. Κι ας ήταν Σάββατο.
Κοκκίνισε πρώτα η "Σσσσσς..." σαν τη σάλτσα απ' το ωραίο της γιουβέτσι. Ούρλιαξε μετά σαν το μοσχαράκι που έσφαξαν και το ΄κανε γιουβέτσι. Ώσπου κατέρρευσε σε καμιά ώρα σαν να 'φαγε μονάχη της όλο το γιουβέτσι.
Έπεσε ξερή στην πολυθρόνα και ανέπνεε σαν απορροφητήρας, κοιτώντας αν τη βλέπουμε.

Έτσι, πήραμε μισή-μισή τη δουλειά.
Την άλλη μέρα κομμένα τα ταπεράκια, κομμένα όλα. Ούτε τσίχλα δεν του ‘δινε του μαλάκα.

Και σκέφτομαι τώρα, ότι τα μισά λεφτά που μου πήρε από τη δουλειά, έχουν γίνει σφαίρες κατά των Παλαιστινίων.
Που σφαίρες να πιάνουν οι «κωλο-Σσσσσς…» και γιουβέτσι να γίνονται.

Γιατί μη νομίζετε. Οι «Σσσσσς…» όπου και να ζούν το μυαλό τους στην πατρίδα το έχουν. Αγοράζουν εκεί κάτω σπίτια, φερ φορζέ, στέισον βάγκον και τα αφήνουν να υπάρχουν για όταν πάνε. Δεν πάνε όμως. Γιατί νιώθουν και Έλληνες.
Αν τους πεις όμως ότι βουτάνε το ψωμί τους στο αίμα των Παλαιστινίων χρόνια τώρα, ξεχνούν πως νιώθουν και Έλληνες.
Ξαφνικά μεγαλώνει η μύτη τους, φυτρώνει το καπελάκι στα μαλλιά των αντρών κι αρχίζουν το «Ναγκίλα χάβα- ο Θεός φτιάχνει τον άντρα, το γιαπί, το πολυβόλο, το Ισραήλ».
Έχουν πάντα τον Θεό με το μέρος τους, αυτό δεν το διαπραγματεύονται. Ε, κι αν δεν διαπραγματεύονται κάτι τέτοιο, σιγά μην το κάνουν για οτιδήποτε άλλο.
-Μιλάτε Γαλλικά;
-Όχι, δεν ήθελε ο Θεός να μάθω.
Τους έκατσε και το ολοκαύτωμα να΄ χουν να κλαίγονται όπως η άλλη με τα ταπεράκια, άντε πιάστους.
-Μπορείς να μη μου παίρνεις τη θέση στο πάρκινγκ;
-Καλά, ούτε το ολοκαύτωμα δεν σέβεσαι;
Πάνω σ΄ αυτό πάτησαν κι έφτιαξαν τα Κιμπούτς το ’49.
Και φερφορζέ στο φερφορζέ, στέισον βάγκον στο στέισον βάγκον, στήσανε το Ισραήλ μια χαρά.
Παν τα ταπεράκια, πάνε τα γιουβέτσια. Την πήραν τη δουλειά με το έτσι θέλω.
-Αγάπη μου συρρίκνωσα τους Παλαιστίνιους.
-Θα πιάσουν τίποτα;

Ενοχλούνται βέβαια οι «Σσσσσς…» που οι Παλαιστίνιοι ενίοτε τους πετούν κάνα ταψί.
Έστω, με το μάγειρα μαζί, έστω και με το φούρνο.
-Μας άρχισαν στις ταψιές πάλι.
-Κάτσε να πάρω τηλέφωνο το Θεό. Και τηλεφωνούν σπίτι τους.
Μη με παρεξηγήσετε.
Δεν έχω πρόβλημα με τους «Σσσσσς…»
Κατά βάθος είναι καλοί άνθρωποι. Ειδικά με τους Παλαιστίνιους.

Γιατί τους λέω «Σσσσσς…»;
Μα για να μην καταλάβει ο Θεός για ποιους μιλάω.
από tsaousa