Μαύρη μαυρίλα

Σύμφωνα με το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, οι Ελληνες πιστεύουν ότι βρίσκονται στη χειρότερη μοίρα όλων των Ευρωπαίων, δηλαδή των «27» της Ενωσης, των Κροατών, των Τούρκων, των Τουρκοκυπρίων και των... Σκοπιανών! Απογοήτευση, απαισιοδοξία και γκρίνια είναι η πάγια απάντηση σε όποιο (σχεδόν) ερώτημα κι αν τους θέσουν.

Πότε έπεσε τόση δυστυχία στη χώρα; Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα. Ακόμη περισσότερο όταν διαβάζω στον προχθεσινό «Guardian» έναν άγνωστό μου συνδικαλιστή να περιγράφει σκηνές πείνας και δυστυχίας στην Αθήνα, όπου κάθε μέρα κλείνουν μαγαζιά και οι άνεργοι στέκονται στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό (ούτε στην Αμερική του 1929 να ζούσαμε!).

Μαύρα χάλια, λοιπόν. Στο...
Ευρωβαρόμετρο και σε ποσοστά της τάξεως του 80%- 90%, οι Ελληνες δηλώνουν δυσαρεστημένοι με την οικονομία, απαισιόδοξοι για το μέλλον και δύσπιστοι απέναντι σε όλους. Την ίδια στιγμή που, στην ίδια έρευνα, οι ίδιοι ερωτώμενοι σε ποσοστό 46% χαρακτηρίζουν «καλή» την οικονομική κατάσταση της οικογενείας τους.

Ακόμη χειρότερα. Το 61% θεωρεί χειρότερη την ποιότητα ζωής στην Ελλάδα από την υπόλοιπη Ευρώπη. Πράγμα που σημαίνει ότι οι 6 στους 10 Ελληνες πιστεύουν ότι ζουν χειρότερα από τους Εσθονούς, τους Βούλγαρους και τους Σλοβάκους. Η μια εξήγηση γι΄ αυτή τη μαύρη αντίληψη είναι ότι η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθηση του Ελληνα κινούνται σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα.

Η άλλη είναι ότι οι Ελληνες βλέπουν πολλή τηλεόραση- και λέω τηλεόραση όχι επειδή εξαιρώ τις περισσότερες εφημερίδες, αλλά επειδή από αυτήν πρωτίστως ενημερώνεται ο Ελληνας.

Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Και το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Το βέβαιο είναι ότι η κοινωνία μας ζει σε μια διαρκή «ψυχολογία κρίσης και απαξίωσης», επειδή αυτή την εικόνα εισπράττει για τον εαυτό της. Πριν από χρόνια είχα σημειώσει ότι αν η Ελλάδα είναι όπως τη βλέπουμε στις τηλεοράσεις, τότε ζούμε στη χώρα του Τσοβόλα.

Ευτυχώς, δεν ζούμε. Αλλά, δυστυχώς, το εμπόριο της δυστυχίας αποτελεί εθνικό σπορ. Το οποίο μεταδίδεται καθημερινά σε όλα τα τηλεοπτικά πρωινάδικα με τόνους μεμψιμοιρίας, ισοπέδωσης και καταγγελτισμού. Ολα πάνε στραβά και όλοι φταίνε για όλα. Ολοι είναι χάλια και όλα διαλύονται. Κλαίμε για την κρίση πριν ακόμη την καταλάβουμε.

Ετσι είμαστε ίσως η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου η μιζέρια αποτελεί εμπορικό προϊόν. Και μάλιστα επικερδές... Και το οποίο απλώς γίνεται ευκολότερο όταν τα πράγματα πάνε άσχημα κι από μόνα τους.
ΒΗΜΑ