Τι κοινό έχουν η Μαντόνα, η κυβέρνηση και η Μύκονος;

Πάρτε σαν σιωπηλό παρονομαστή αυτού του κειμένου, για να δέσει η συνταγή των σκέψεων, ότι έχουμε προ πολλού ξεχάσει σε αυτή την Ψωροκώσταινα ότι στη ζωή δεν γίνονται όλα για το χρήμα.

Μια φορά κι έναν καιρό στα μέσα με τέλη του προηγούμενου αιώνα από τις στάχτες ενός πολέμου που έκανε τη γη κουβάρι, «άνθησε» μια νέα μυθολογία, καλή ώρα σαν εκείνη των αρχαίων. Μόνο που σε αυτή την περίοδο οι ταχύτητες ήταν πιο γρήγορες, οι θεοί είχαν λιγότερο χρόνο διάρκειας, όπως και η μετέπειτα περίοδος των ημιθέων, μετά των ηρώων και μετά των μαϊμούδων κάθε μάρκας, αυτή η τελευταία έχει μεγάλη διάρκεια...

Αυτή την... τελευταία περίοδο, η ευδαιμονία και η παραζάλη της αφθονίας και η πεποίθηση ότι είμαστε λίγο από Ωνάσης με IQ Αϊνστάιν και κυρίως αθάνατοι, διέψευσε τους εαυτούς μας. Πληρώνουμε λοιπόν τους στίχους του τραγουδιού «τα είχα όλα μια φορά, μα ήθελα παραπάνω». Και ξαφνικά κοιτάς τον καθρέφτη μια μέρα που έχεις ξεχάσει να βάλεις το μέικ απ των ψεμάτων σου (επιχωματώσεις χρόνων) και αναρωτιέσαι ποιος είναι αυτός ο άγνωστος... Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχεις στον έξω κόσμο σου που και αυτός είναι το ίδιο φτιασιδωμένος χωρίς τις επιστρώσεις του μέικ απ. Η επόμενη κίνηση είναι πώς να συντηρήσεις κάτι τόσο παρά φύση, όταν στον ουρανό υπάρχουν ακόμα άστρα και γυρίζει ένα ολόκληρο σύμπαν στους ηθικούς του νόμους, που εσύ η Μαντόνα, η κυβέρνηση και μια Μύκονος θέλουν να αγνοούν. Μα, όπως λέει και μια παροιμία, «ο γέρος στην ανηφόρα φαίνεται».

Eχουμε φτάσει στο σημείο η όποια αντιπολίτευση να συμπορεύεται φανερά ή σιωπηλά με τους κρατούντες για τα δικά τους συμφέροντα, περιμένοντας με ακονισμένα τα κουταλάκια κρυμμένα στην πλάτη τους. Και όμως υπάρχει κάπου το διεθνές δίκαιο που μπορεί κανείς να απαιτήσει τη δήμευση και επιστροφή από συγκεκριμένα πρόσωπα των χρημάτων των φορολογουμένων που έχουν γίνει οικόπεδα, οικοδομές, καταθέσεις στο εξωτερικό για κομίσεις DVD, συμβόλαια κ.λπ., κ.λπ. ξέρετε για να μην μακρηγορούμε. Και το χειρότερο όλων έχουμε γραπωθεί στην παραμυθία και εξακολουθούμε να φτάνουμε μέχρι τις κάλπες και να ψηφίζουμε όλα αυτά τα μπαλωμένα συστήματα που ανήκουν γενεαλογικώς στις ανάγκες του ανθρώπου των αρχών με μέσα του προηγούμενου αιώνα... Δεν υπάρχουν ήρωες σου λέω... και ψηφίζουμε όχι αυτό που αξίζει, αλλά αυτό που μας αξίζει... Οσο για τη χώρα μας μην είναι οι τραγουδιστές, οι μόδιστροι, οι βίλες... μην είναι οι δήμαρχοι - καπετάνιοι που μόλις βλέπουν ανασχηματισμό κυβέρνησης εγκαταλείπουν το πλοίο! Είναι ένα μικρό καράβι που είναι αταξίδευτο... οε οε οε οε... και ποιος θα φαγωθεί... και κάπου στα ψιλά γράμματα και επείγουσες αγγελίες: Ζητείται ηγέτης.
Μαρίνα Πετρη - Ζωγράφος - Συγγραφέας