Ταπί αλλά, ψύχραιμοι

Οι γιορτές τελείωσαν, άλλωστε και τα καλύτερα έχουν ημερομηνία λήξεως. Υπάρχουν βέβαια και οι δυσαρεστημένοι της κατάστασης που δηλώνουν ότι εορταστικές περίοδοι τους αποσυντονίζουν, τους βγάζουν έξω από τα νερά τους και άλλα τέτοια.
Γκρινιάρηδες ως συνήθως και ανικανοποίητοι κατ’ επιλογή.
Τα Χριστούγεννα φάγαμε τα μελομακάρονα, την ξενόφερτη αλλά υγειονότατη γαλοπούλα, την Πρωτοχρονιά μοιράσαμε ευχές και δώρα, μερικοί ίσως να περίμεναν και τον Αι Βασίλη που όμως δεν τους έκανε την χάρη να εμφανιστεί.
Το σημαντικότερο δε γεγονός της μικρομεσαίας μας ζωής, ο δέκατος τρίτος μισθός είναι μια ανάμνηση. Τώρα καλή, κακή, ανάμνηση πάντως παραμένει.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή κάνουμε έναν απολογισμό, όχι συναισθηματικό αλλά συνήθως οικονομικό. Για να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας και να συνεχίσουμε. Τώρα πως να συνεχίσει κανείς έχοντας μείνει ταπί αλλά ψύχραιμος, αυτό πράγματι είναι αξιοθαύμαστο…
Ο χειμώνας στην... κορυφαία του στιγμή μας θυμίζει πως πρέπει να γεμίσουμε τα ντεπόζιτα, οι λογαριασμοί από τις κάρτες ετοιμάζουν ηρωική είσοδο, τα χρέη σε δάνεια βρίσκονται σε αναμονή κι εμείς σε κατάσταση του τύπου λίγο πριν βάλω τις τσιρίδε.
Ψυχραιμία, άλλωστε η παροιμία «μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια» πρέπει να μας δώσει το παράδειγμα. Θέλετε κι άλλη παροιμία; Η φτώχεια θέλει καλοπέραση, είναι άλλη μια που μπορεί να ενδυναμώσει το καταρρακωμένο ηθικό μας.
Λόγος ανησυχίας, δεν υπάρχει καθώς καθόμαστε βολικά στον καναπέ μας και παρακολουθούμε τις τελευταίες εξελίξεις στην Γάζα, μια που είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης αλλά πόλεμο δεν έχουμε. Ευτυχισμένοι αισθανόμαστε επίσης όταν οι ειδήσεις προβάλλουν διάφορες εικόνες καταστροφής λοιμών και καταποντισμών. Τότε είναι που το εγώ μας αισθάνεται δικαίωση και βαθύτατη ευγνωμοσύνη για την μικρομεσαία ζωούλα που έχει, για τα έστω λίγα που απολαμβάνει.
Μπορεί να μας άφησαν οι Χριστουγεννιάτικες υποχρεώσεις ταπί αλλά τουλάχιστον έχουμε την υγειά μας… τώρα αν πρόκειται να χαθεί κι αυτή από τους απλήρωτους λογαριασμούς, αυτό θα το δείξει το μέλλον.
Προς το παρόν είμαστε έτοιμοι να διανύσουμε την χρονική απόσταση που μας χωρίζει από την επόμενη εορταστική περίοδο, βλέπε Καθαρά Δευτέρα, Πάσχα κτλ…
Σιγά μην μας πτοήσει η χρηματοπιστωτική κρίση, εμείς μάθαμε να ζούμε υπό το καθεστώς της, πολύ πριν ξεσπάσει. Μάθαμε επίσης να απολαμβάνουμε τα μικρά και να μην μασάμε από δυσκολίες. Μάθαμε να αγωνιζόμαστε για τις απολαβές μας, μάθαμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή και αυτό που όλοι κάνουμε είναι… υπομονή.
Διατηρούμε λοιπόν την ψυχραιμία μας και συνεχίζουμε… άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, τώρα δεν ξέρω αν πρέπει να με ανησυχεί το γεγονός ότι κι αυτή κάποια στιγμή πεθαίνει…
Λέω τώρα…
της Κωνσταντίνας Γεράκη στο epikairo