Ο παροξυσμός της κραιπάλης

Στην εκπομπή στην «υγειά σας», του Σπύρου Παπαδόπουλου, στην ΕΡΤ, παρακολουθήσαμε, με τον ερχομό του νέου έτους, απίστευτα πράγματα. Μια άλλη παραλλαγή των βανδαλισμών του δρόμου: Οι προσκεκλημένοι μετά από κατανάλωση αλκοόλ και αφού έτσι απελευθέρωσαν τα «ένστικτά» τους και την «αισθητική» τους, άρχισαν να εκσφενδονίζουν τραπέζια, ρίχνοντας κάτω φαγητά και γλυκά…
Στις παρασιτικές αυλές της εξουσίας καταγράφονται πιο έντονα τα στοιχεία της κρίσης και της σήψης του καθεστώτος. Στα πρόσωπα των παρασίτων αποτυπώνεται, σε γλοιωδέστατες μορφές, η σαπίλα.

Τα πολιτικά, δημοσιογραφικά και «καλλιτεχνικά» παράσιτα, όλοι αυτοί οι αυλοκόλακες που σιτίζονται από τα αποφάγια του κεφαλαίου και των ισχυρών ελίτ της εξουσίας, «μεθάνε» από αυτοϊκανοποίηση και χυδαία ευχαρίστηση. Τρέχουν σαν λυσσασμένα αρπακτικά να «γευθούν» τα φώτα τους τηλεθεάματος, να διατυμπανίσουν τον αυτοϊκανοποιημένο ναρκισσισμό τους και να αρπάξουν ό,τι μπορούν: δημοσιότητα, φήμη, δημόσιες σχέσεις, την «ευτυχία» της διασκέδασης, του καταναλωτικού σεξ, κ.λπ, κ.λπ.

Σε εποχές κρίσεων, βαθιάς... παρακμής και αβεβαιότητας η «λύσσα» των παρασιτικών αυλοκολάκων παίρνει μορφές παροξυσμού, κάτω από τον «τρόμο» μήπως και σταματήσει η «χρυσή βροχή», η τόσο ευλογημένη που γεύονται γλείφοντας την εξουσία…

Οι εκπομπές, τύπου Σπύρου Παπαδόπουλου και Σεμίνας Διγενή, είναι τέτοιου είδους «αυλές των παρασίτων», με επίχρισμα «προοδευτικό» και «αριστερό». Εδώ υπάρχει το άλλοθι των μεγάλων και ποιοτικών καλλιτεχνικών δημιουργημάτων. Εδώ η «αυλή» φοράει τη μάσκα ενός Θεοδωράκη, ενός Τσιτσάνη, των μεγάλων ποιητών και μυστών. Εδώ η «αυλή» των παρασίτων εμπορεύεται ιστορικές κατακτήσεις της ποιητικής και μουσικής δημιουργίας και πλατσικολογεί πάνω σε αυτές εκχυδαΐζοντας κυριολεκτικά το καλλιτεχνικό έργο και εξευτελίζοντας το δημιουργό.

Γιατί είναι εκχυδαϊσμός της Τέχνης όταν την συσκευάζεις σε χυδαία και αγοραία καταναλωτικά πρότυπα, όταν ισοπεδώνεις το ιστορικό της πλαίσιο, όταν αφυδατώνεις τους λαϊκούς χυμούς που την ενέπνευσαν, όταν εξατμίζεις την κοινωνική της ουσία και την επενδύεις με χαζοχαρούμενες γλάστρες και τη διασκέδαση της παρασιτικής χυδαιότητας.

Όταν τραγουδάς Θεοδωράκη και τον ανακατεύεις με όλο αυτόν τον παρασιτικό, διασκεδαστικό πολτό και με εναλλασσόμενες εικόνες άλλων έργων, τότε αποστειρώνεις το έργο του Μίκη από την ψυχή του, τους κοινωνικούς χυμούς και την ιστορία του. Δολοφονείς το Θεοδωράκη.
Και δολοφονώντας το Θεοδωράκη και άλλους μεγάλους, δολοφονείς και τις συνειδήσεις και τις ψυχές των ανθρώπων. Γιατί καταστρέφεις το συγκινησιακό στοιχείο που έχει ριζώσει στην κοινωνική και εθνική συνείδηση. Καθηλώνεις τον ακροατή με τη μουσική που έχει χαραχτεί στη συνείδησή του και την αποδομείς με το καταναλωτικό, θεαματικό ανακάτεμα και το χορό της παρασιτικής, χυδαίας κακογουστιάς...

Αυτό ακριβώς επιδιώκει σήμερα η Νέα Τάξη: Να μετατρέψει σε μούμιες Αιγυπτιακές και νεκρά καταναλώσιμα είδη τα πάντα: Από την ιστορία, τα λαϊκά κινήματα μέχρι τα επιτεύγματα της Τέχνης. Κυρίως αυτής, ακριβώς γιατί η Τέχνη συμπυκνώνει την ιστορία, τις παραδόσεις και τους αγώνες ενός λαού, την ταυτότητά του.

Αλλά γι’ αυτό το ζήτημα θα καταπιαστούμε ιδιαίτερα. Εδώ θα μείνουμε στην «αυλή» των παρασίτων, σε αυτές τις εκπομπές που ασελγούν και εμπορεύονται αχαλίνωτα τους μεγάλους δημιουργούς, με άλλοθι και τεκμήριο τους δημιουργούς.

Καταρχήν όλα αυτά τα «αριστερά» αυλικά παράσιτα δεν διαθέτουν καμιά κοινωνική και πολιτική ευαισθησία. Τα παράσιτα, κάθε είδους, δεν έχουν ψυχή και ζωντανή σκέψη. Την ερημιά της ευαισθησίας τους (κάποιοι είχαν στο παρελθόν, αλλά την έχασαν όταν γίνανε οικότροφοι του καθεστώτος) την καλύπτουν με ενέσεις ναρκισσιστικής έξαψης και αισθησιασμού. Για να αποδράσουν από την μοναξιά (έλλειψη πραγματικών κοινωνικών σχέσεων) καταναλώνουν σεξ, θεάματα, ποτά, διασκέδαση και πολλά άλλα.

Τα παράσιτα των καθεστωτικών μηχανισμών, «πνιγμένα» μέσα στην καταθλιπτική πνευματική τους κενότητα και ηθική μηδαμινότητα, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν ότι η ευτυχία με τη διασκέδαση δεν είναι ταυτόσημες έννοιες. Ούτε πλέον μπορούν να αντιληφθούν ότι ζούνε μέσα σε ένα «αυλικό» καταφύγιο αφυδάτωσης και εκμαυλισμού της ζωής τους.

Αυτή η αφυδάτωση και ο εκμαυλισμός, εξωτερικά, εκφράζεται με μια τυποποιημένη υποκρισία πράξεων και λόγων. Πίσω, όμως, από αυτή την απαστράπτουσα βιτρίνα του προσώπου τους, διαπιστώνεις: Απονευρωμένα πάθη, διαψευσμένες φιλοδοξίες, λαγνεία και αβυσσαλέα απελπισία…

Όλα αυτά αποτυπώνονται σε όλες αυτές τις πασαρέλες γλεντοκοπιού και τσαλαβούτας των παρασίτων σε αυτές τις εκπομπές διασκέδασης. Η αναισθησία τους και ο παροξυσμός της κραιπάλης τους εκδηλώνεται χωρίς τσίπα. Ο κόσμος βογκά από την φτώχεια και εξαθλίωση, η Αθήνα καίγεται από τους κουκουλοφόρους και τους πλατσικολόγους και αυτοί ζούνε μέσα σε μια ατμόσφαιρα κυνικής αμεριμνησίας και αδιαφορίας, σε μια ατμόσφαιρα χυδαίας ευχαρίστησης και επιδειξιμανίας. Και κάποιοι εξυπνάκηδες πετάνε και ένα «μπράβο» για την «εξέγερση της νεολαίας»!!!

Η πρωτοχρονιάτικη, όμως, εκπομπή, αυτού του ανεκδιήγητου πλασιέ, του Παπαδόπουλου, ξεπέρασε κάθε όριο. Το Ισραήλ ισοπέδωνε τη Γάζα και όλα αυτά τα παράσιτα πάνω σε αυτό το αιμάτινο κύμα γλεντοκοπούσαν κανιβαλικά. Τσαλαβουτούσαν μέσα σε έναν αιματόβουρκο σπάζοντας και αναποδογυρίζοντας τραπέζια και φαγητά, σαν τους κουκουλοφόρους των δρόμων.

Όλη αυτή η μελοδραματική κραιπάλη, μέσα στις σημερινές τραγικές ιστορικές στιγμές, έμοιαζε σαν ένα συμπόσιο τον καιρό της πανούκλας.
Τόσο «ευαίσθητοι» και «καλλιτέχνες» είναι: Μια λεπρή, παρασιτική καμαρίλα…Του Θύμιου Παπανικολάου στο Ρεσάλτο